Die Engelsen weten echt wel wat feesten is

Het Concept: Het is tegenwoordig toch haast onmogelijk publiek te vinden dat al om negen uur 's avonds een club binnenloopt? Bij feesten voor boven de zestien jaar worden de versterkers dan ook gewoonlijk pas ver na elven een beetje warm. Maar nood breekt soms wet. Want wat doe je als je een line-up hebt die zo breed en aansprekend is, dat je tijd tekort komt? Precies, je begint gewoon wat vroeger. Zo openden zaterdag 1 december de deuren van Canvas, Londen een stuk vroeger dan gewoonlijk, ter ere van BBE’s elfde verjaardagfeestje. Met een (voor de liefhebber) absolute droom-line-up. Vier zalen met in totaal 14 dj's, waarvan er zeker 10 in de hoogste dj-klasse mee spelen.

Tekst: John

Foto's: The Docters Orders

Line-up: Louie Vega, Gilles Peterson, DJ Premiere, Osunlade, Phil Asher, Dimitri From Paris, Joey Negro en Marley Marl.

De Entree: Of het echt al vroeg druk was, blijft de vraag, want laat het maar aan uw verslaggever over om zo laat te komen binnendraven dat hij nog slechts 4 dj's mee kon pikken. Maar ja, de 'City of London' heeft nu eenmaal heel wat te bieden. Platen- en cd-zaken die hun deuren 's avonds maar niet lijken te willen sluiten. Veel te dure restaurants en iets goedkopere vreetschuren, waar de fles wijn toch nog wel een beetje aan de prijzige kant bleek. Gezellig ogende pubs met een eindeloze rij lokkende biertappen. En voor we het wisten, zaten we in de laatste metro die deze avond nog ging.

Ondanks alle eerdere trips was de omgeving van Kings Cross nog een beetje onbekend terrein. We volgden als makke schapen een grote groep stappers, en kwamen al snel op een oud en vergaan industrieterrein terecht. Uit een vervallen fabrieksgebouw kwamen de bassen ons al tegemoet. We passeerden zonder er verder over na te denken een rij wachtende mensen tussen dranghekken. Eenmaal de bocht om stonden we wel abrupt stil. Een enorme dubbele rij mensen versperde de weg. Gelukkig had mijn 'mate' de tegenwoordigheid van geest naar de eerste de beste 'bouncer' te lopen met onze voorverkooptickets. Plotseling opende zich een smalle doorgang, en konden we na een lichte fouillering de trappen op. Je vraagt je op zo'n moment af of alle Engelsen een beetje suf zijn om pas bij de deur een kaartje te kopen. Of hoort dat 'queue-ing' soms traditioneel bij een avondje uit? Beetje ouwehoeren, beetje flirten?

Hoe dan ook, gelukzalig liepen we de trap op. Waar boven al meteen een partyganger 'out' lag te gaan op de grond. Nog maar een trap op. Weer een rij stilstaande mensen waar we zonder tegenspraak langs konden lopen. Via een omweg sloten we veel verder weer bij deze groep aan. Dit bleek de rij naar de garderobe te zijn. Zelfs met voorpiepen bleek de wachttijd vanaf daar nog zo'n twintig minuten te zijn. We besloten onze jas bij ons te houden, en sprintten naar de bar. De avond bleek door een bekend rum-merk gesponsord te worden. Op zich niks mis mee, ware het niet dat het mixen van een cocktailtje of zes per klant heel wat meer tijd in beslag neemt dan het openen van een paar bierflesjes. We bestelden dus maar direct een paar extra biertjes a 6 euro.

Het Heerlijk Avondje: Gelukkig stonden we bij de zaal waar een blanke man met baard een flinke partij disco stond te draaien. Joey Negro in the house. De dansvloer was afgeladen want Joey draaide een typisch Engels setje. Veel uplifting discohouse dus. Hoewel er, als ik zo om me heen keek, niet al te veel mis mee leek, klonk het me na een tijdje toch net wat te makkelijk in de oren. We besloten verder te gaan kijken en passeerden een zaal waar het publiek bijna stil stond maar wel keihard meeschreeuwde. Monsterlijke bassen lieten onze darmen vibreren, terwijl flitsende beelden op de wanden ons lieten zien dat hier ene Marley Marl aan het werk was. Maar omdat de sfeer hier net iets minder vrolijk was, gingen we al spoedig toch nog maar een zaal verder.

Deze hoofdzaal was echt afgeladen met mensen. In tegenstelling tot de andere zalen stond de dj at work hier ook ver verheven boven de massa zijn ding te doen. Tegen de felle lampen in stond het kenmerkende hoedje van de dj duidelijk afgetekend. Louie Vega draaide een spetterende, opzwepende set met heel veel percussie. Het publiek vond het geweldig, want het werd de rest van de nacht alleen nog maar drukker op zijn dansvloer.

Wij besloten terug te gaan naar de discozaal waar een licht gespannen Dimitri from Paris klaar stond de boel over te nemen. Zijn eerste plaat was meteen raak. Dimitri verspilde geen tijd aan warming-up oefeningen, maar lanceerde direct een paar hele strakke, vette discogrooves. Het publiek kon dit zeker waarderen, en toen iedereen de intro van 'Love town' mee scandeerde, wist hij dat hij het juiste publiek had getroffen en ontdooide helemaal. Hierna draaide hij zulke lekkere platen dat we buiten een bliksembezoek aan Louie niet meer van de dansvloer weg waren te slaan. Om half vijf besloten we er een eind aan te maken en onze voettocht terug naar het centrum aan te vangen.

Hoogtepunt: Geweldige line-up in maar liefst 4 genres: funk, jazz, disco en house, en een geweldige sfeer in een volle club. Die Engelsen weten echt wel wat feesten is.

Dieptepunten: Door de late entree veel te veel gemist. Osunlade niet gezien, Gilles funk room zelfs niet eens gevonden, en een groot nadeel van de drukte was dat je niet snel besloot een zaal op te schuiven. Verder waren de wachttijden bij de bar veel te lang. Gelukkig hadden we vooraf al een aardig bodempje gelegd.

Twijfelgeval, aanrader of bagger? Aanrader. Houd het volgende BBE verjaardagfeestje in de gaten. En wees er vroeger bij dan wij!

Oordeel: 9

BBE Records

Club Canvas