5 Days Off (vrijdag) @ Paradiso - A'dam, 16 juli

Er is leven na de ringtone!

Het is voor de meeste mensen die na 1985 zijn geboren wellicht moeilijk voor te stellen, maar vroeger, heel lang geleden, toen TMF nog niet eens bestond, werd er muziek gemaakt met echte instumenten. Inderdaad, het klinkt absurd, maar ergens in de vorige eeuw was er een tijd waarin muziek niet voortkwam uit drumcomputers, samplers, dat-recorders, laptops of ringtones, maar uit vreemde apparaten zoals een gitaar, een drumstel of een piano. Vrijdag herleefden deze lang vervlogen tijden in Paradiso, waar Louie Vega en Osunlade een heus live-optreden verzorgden.

Tekst: Jos Kottmann
en foto's:Roelf Jan


Louie Vega maakt er een gewoonte van om bij zijn dj-sets steevast een uur te laat op te komen dagen. Dit keer waren de rollen omgedraaid en liet het publiek Louie wachten. Het concert zou om 22:00 uur beginnen, maar op dat moment was de zaal nog nagenoeg leeg. Gelukkig was Cassie 6 de beroerdste niet, en tot 23:00 warmde hij de langzaam voldruppelende zaal bekwaam op. Na de inmiddels welbekende aankonding van MC Gary, die in zijn aankondigingen het superlatief nimmer schuwt, betrad de Elements of Life band het podium. Een drummer, een percussionist, een toetsenist, een gitarist, een bassist, een achtergrondzangeres, hier kon weinig twijfel over bestaan, dit was een echte band. De vraag bleef alleen, waar was Louie? En wat zou zijn rol worden in het geheel? Na opkomst van de kleine Master at Work werd duidelijk dat hij de hele avond zou fungeren als een soort dirigent. En zo keek Paradiso het hele optreden naar de rug van Louie Vega, die fanatiek heupwiegend zijn band leidde. Toch liet zijn functie zich het beste vergelijken met het kaneelpoeder op een cappucino: eigenlijk is het nergens goed voor, maar het ziet er wel leuk uit. Maar het belangrijkste blijft natuurlijk of het lekker is. En in het geval van dit optreden kunnen we erg kort zijn: het was heerlijk!




De meeste nummers die werden gespeeld waren afkomstig van het, enigszins onderbelichte album "Elements of Life", dat eerder dit jaar uitkwam. Marketing-technisch was de release van dit album dan ook niet geheel vlekkeloos verlopen. Bijna twee jaar geleden vond in Panama de officiele release party plaats, waarna het afgelopen jaar bijna alle tracks op losse twelve inches uitkwamen. Dus toen het album eindelijk verscheen was de verrassing er voor de meeste liefhebbers wel af. Dit liet echter niet onverlet dat het een enorm strak album is, waarop Louie latin en dance op een sublieme wijze samensmelt. Ook deze avond bewees hoeveel talent de negenkoppige band in huis heeft. De blinde Raoul Midon zorgde voor collectief kippenvel door het wonderschone "Mozalounge" op briljante wijze ten gehore te brengen, waarbij hij en passant de gehele blazerssectie met zijn stem voor zijn rekening nam. De bassist van de band was Gene Perez, die al tien jaar vaste waarde is in bijna alle MAW producties en die door een optreden als dit eindelijk eens zichtbaar wordt voor het publiek.


Louie's vrouw Anane (die overigens twee koppen groter is dan hijzelf) zong het mierzoete "Nos vida" en "Ma mi mama", terwijl de Gregory mix van "Mon amour" de vaart in het concert hield. Dit gold jammergenoeg minder voor Josh Milan, de helft van het legendarische producers duo Blaze. Alhoewel hij een bijzonder charismatische verschijning is, zijn de tracks die hij zong ("Brand new day", "Love is on the way" en "Found love") simpelweg niet zulke krachtige nummers. Dit alles werd echter ruimschoots goedgemaakt door het verpletterende "Elements of life", dat de zaal bijkans deed ontploffen. Na een knallende latin-toegift kwam een twee uur durend concert ten einde en hadden Cassie 6 en Leroy de niet geringe opdracht om dit te overtreffen. Dit deden zij probleemloos: Cassie 6 lijkt toch het meest in vorm als hij op 'zijn' Luv Dancin draait, en Leroy bewees dat hij ook voor een knallende house set zijn hand niet omdraait. Een blokje Basement Boys ("Another day", "He's Allright" en "He is the Joy") was genoeg de handen in de benedenzaal van Paradiso vol overgave de lucht in te krijgen.


In de bovenzaal was Osunlade inmiddels bezig met zijn optreden. Zijn band was aanzienlijk kleiner dan die van Louie Vega, maar hier stond tegenover dat hij wel zelf een belangrijk deel van het optreden voor zijn rekening nam. Weinig mensen zullen geweten hebben dat de eigenaar van het Yuruba label en producer van het tijdloze anthem "Change for me" zo multi-getalenteerd is: hij nam gedurende het optreden zowel de Rhodes-, de gitaar als de zangpartijen voor zijn rekening. Het optreden in de afgeladen en bloedhete bovenzaal liet de veelzijdigheid van de in Puerto Rico woonachtige Osunlade horen: van zwoele nu-soul tot reggae en diepe afro-sounds. Wellicht niet de meest dansbare muziek, maar wel wonderschoon.


Deze avond bewees eens te meer dat live-optredens met echte muzikanten en dj-sets uitstekend samengaan. Het lijkt erop dat Paradisoul, dat elke vrijdag in Paradiso plaatsvindt, dit als geen ander beseft, want met grote regelmaat wordt resident Leroy bijgestaan door optredens van bands en vocalisten. Een geruststellende gedachte: er is leven na de ringtone!


Paradiso