World Port Jazz Festival Rotterdam 2003

Een weekend jazz in Rotterdam door de ogen van Mad'r

Dit was mijn eerste kennismaking met dit festival. Vorig jaar was ik bij Drum Rhythm en omdat dit niet meer georganiseerd kon worden i.v.m. de nieuwe tabakswetgeving, leek dit festival een waardige vervanger. Maar vervanger bleek achteraf gezien een behoorlijk understatement. Drum Rhythm wilde nog wel eens popsterren zoals Wyclef Jean programmeren, WPJ daarentegen kwam met een line-up aanzetten die het niet moest hebben van bekende popsterren die het festival op voorhand al lieten uitverkopen. Nee, dit was voor en door de liefhebber en dat was te merken

Tekst: Mad'r
Foto's: Tim

Vrijdag 27 juni
Bij het oversteken van de Erasmusbrug werd al duidelijk dat dit een echt festival was. Een groot gedeelte van de Wilhelminakade was er speciaal voor afgezet. Ik had hier eigenlijk helemaal nog geen voorstelling van gemaakt en was ook aangenaam verrast met het uitzicht op het festivalterrein, gezien vanaf de Erasmusbrug. Wat is Rotterdam toch mooi en wat was dit een unieke locatie voor een dergelijk festival.


De line-up van dit festival zal bij veel Rotterdammers voor optrekkende schouderbewegingen zorgen, want deze was alles behalve toegankelijk. Ook ik kende maar de helft van de artiesten. En van sommigen kende ik wel hun muziek maar wist ik niet welke mensen er nou precies achter zaten. Bij de eerste act was het al meteen raak. Terry Callier stond op het programma en van horen zeggen zou deze Amerikaanse singer / songwriter zijn sporen in de folk, jazz en soul al lang hebben verdiend hebben. Een van de grote terminals van de Holland Amerika (die ik alleen kende van de befaamde MTC feesten) diende als concertzaal en was vol gezet met stoelen. Ik moest wel even wennen want blijkbaar werd hier 'nog' niet gedanst. De man speelde Folk georienteerde muziek maar het klonk prima als aperitief. Het was redelijk warm in de zaal dus we besloten al snel bij Michael Reinboth, de oprichter van Compost Records, te gaan kijken.


De zaal van Las Palmas was met 50 mensen zo goed als leeg. Erg jammer want de diverse releases op Compost liegen er niet om. De man draaide een mengelmoes van verschillende dansstijlen: van broken beats met latin-invloeden naar gerecyclde jaren 80 electro en jazzy house. Echter wel allemaal met het bekende Compost geluid. Na meneer Reinboth was het de beurt aan het Rainer Truby Trio. Dit trio is gesitueerd om Rainer Truby en bestaat naast Rainer ook uit Christian Prommer en Roland Appel. De zaal werd al iets voller. Ik zag Gerd Jan Bijl nog het podium opglippen om de laatste producties van zijn hand aan de heren te overhandigen. De lijn ingezet door Michael Reinboth werd vervolgd en we konden nog meer smullen van deze sound.


Er is alleen 1 probleem bij dergelijke festivals en dat is de hoeveelheid artiesten die je wilt zien en de tijden waarop ze spelen. Want vaak willen optredens overlappen en dan moeten er keuzes gemaakt worden. Halverwege Reiner Truby zijn we naar Soul II Soul gegaan want we waren erg benieuwd wat zij er van afbrachten. Soul II Soul gaf geen echt live optreden maar had een Soundsystem opstelling met dj.

In Engeland zeer populair en overgewaaid uit de reggae en dancehall scene van Jamaica. De grote tent op het festival terrein was behoorlijk vol. Eerlijk gezegd vond ik ze niet goed uit de verf komen. Misschien lag dat aan het moment van binnenkomen, want juist toen we een plekje hadden gevonden schakelde de dj over naar 'te' bekende platen die leuk zijn als tussendoortje maar waarbij na de vierde hit je toch gaat afvragen waar Soul II Soul nou echt voor staat. Snel terug naar het Truby Trio dus, waar het heerlijk toeven was met de Bateau Ivre - Angola in de Carl Craig remix. Een prima opwarmer voor Dego.

Dego, de man hoeft eigenlijk geen introductie. Hij is het brein achter 4 Hero, welke doorspekt met jazz, het superalbum 'Two Pages' afleverde. Er zijn maar weinig mensen die hem nog kennen van 'Mr. Kirk your son is dead' uit de breakbeat- en ravetijd. Hij mag dus oprecht de vader van de drum n bass genoemd worden. Maar de man is on the move en zit al weer in zijn volgende fase. West London Sound is zijn huidige trademark (ook wel Broken Beat genoemd). Hij opende sterk met super sfeervolle muziek met heerlijk up tempo broken beats. Na een aantal platen liet hij de energie, net opgebouwd, los om over te gaan naar het beduidend rustigere werk. Madlib's rauwe hip hop geluid kwam voorbij waarna hij langzaam weer opbouwde. Het was toch een beetje te laat want de helft van de zaal had hem alweer verlaten. Jammer!


Gelukkig waren de dansers van Da Circle of Soul er nog om het gat op de dansvloer te vullen. En wat een energie en bewegingen! Die jongens rockten de dansvloer! De achterblijvers werden getrakteerd op heerlijke platen die mijn reisgenoten lieten opveren. Inmiddels waren de dj's Inna Vision & Mind Eye van Da Circle of Soul collectief in het Las Palmas cafe neergestreken. Ik ben de resterende avond een paar keer langs gelopen en moet zeggen dat ze wel erg lekkere muziek draaiden. Een heerlijke mix van broken beats en future jazz. Ook hier was het jammer dat er zo weinig publiek was. Na Dego was het tijd voor Theo Parrish. Gelukkig geen vliegend flesjes zoals bij zijn laatste optreden in Paradiso. Al leek het er op dat hij eerder wilde stoppen, maar dat liet de zaal niet gebeuren. Wat een bonte verzameling van muziek liet de man weer horen! Veel afrobeat : feli feli en nog eens feli. Heerlijke disco en lome soul, tot aan een zwaar opgepichte Funky Nassua met 'The Beginning of the End'. Ook de percussie stukken van zijn set waren een genot voor het hele lichaam. Maar op 1 of andere manier had ik niet HET gevoel wat Theo mij in o.a. Paradiso heeft laten voelen. Het was er gewoon niet.

Kareem Raihani (Dj) feat. Raffaela Herbert: ik was eigelijk best gecharmeerd van dit duo. Geen nadrukkelijk aanwezige kick te horen. Alleen maar (latin)percussie en grommende funky bassen en swingende drums aangevuld met spacy (dub) effecten. De stem van Raffaela zat er ook nog eens dik in de mix zodat leek alsof het gewoon allemaal van plaat afkwam. Ik hoorde dat ze soms in Panama staan en omdat ik daar nog nooit geweest ben is dit misschien een prima moment om daar eens kennis mee te maken. Maar eerst maar eens naar bed. Ik had nog een heftig weekend voor de boeg.


Zaterdag 28 juni
Met de zon op ons gezicht liepen we het festivalterrein op. Wat heerlijk altijd zo'n tweede dag. Nog meer lekkers en wat voor lekkers! Michiel Borstlap & Bill Bruford Project is de eerste die we bezoeken. Dit trio bestaande uit drummer Bill Bruford: oud slagwerker/percusionist van Yes, pianist Michiel Borstlap en basgitarist Stefan Lievestro. Ze spelen avantgarde-achtige jazz. Veel muziekregels worden overboord gegooid en het experiment wordt niet geschuwd. Tijd om bij Sven van Hees & The Svengali Squad te gaan kijken.

De zaal van Las Palmas is een stuk beter gevuld dan de vorige dag en aan de Belgische accenten te horen zijn hier fans. Een ding is zeker en dat is dat er echt een band staat. Het podium is zelfs bijna te klein voor de hoeveelheid spullen die zij het podium op slepen. Dat klopt ook wel want Sven van Hees (Dj) heeft zijn reputatie hoog te houden. Na het releasen van zijn album Gimini stapte hij uit de 12" markt en kwam gelijk met de opkomst van de 'lounge' in het zicht van veel nieuwe luisteraars. De band bewijst ook echt tot het maken van live muziek in staat te zijn en dat vind ik de laatste tijd steeds meer een kunst worden. Het publiek reageert zeer uitgelaten en daarmee wordt de stemming voor deze dag gezet. Aan het eind komen er nog wat solo's voorbij zodat je zeker weet dat je met echte muzikanten te maken hebt!


Na dit spektakel staat Buggs in the Attic op het program. Het optreden valt tegen. Er is eigenlijk geen sprake van een optreden. Kaidi op drums en Seji staat achter de draaitafel. De dame die 'loose lips' heeft ingezongen zingt af en toe wat in de microfoon samen met MC Drew (Rushhour, 't Lagerhuis!), welke de avonden in Las Palmas aan elkaar praatte. Kaidi komt niet verder dan wat drums over plaat mee te spelen en Seiji draait wat platen. Inmiddels is Incognito begonnen in de grote tent en een prima moment om daar eens te gaan kijken.

Dit is andere koek dan Soul II Soul, hier staat een complete band te spelen, en hoe!! Als de kleine zangeres die voor die tijd op de achtergrond heeft staan dansen, haar strot openzet, rennen de rillingen over het hele lichaam. Wat een stem, wat een soul en wat een kracht! Het gaat dwars door alles heen!


Na dit optreden gaan we weer richting Las Palmas voor een optreden van Marc de Clive-Lowe. Deze half Japans, half Nieuw Zeelandse muzikant kan tot de top van de nieuwe future jazz beweging gerekend worden. Ik heb nog niet zoveel van de man gehoord maar hoorde wel dat hij in staat is een prima live jazz set neer te zetten. En wat voor set dat het was! Een ding wordt duidelijk en dat is dat de man die net bij Bugs in the Attic een beetje suf zat te drummen, nu met een Arp synthesizer en Clavinet op het podium flink staat te rocken! Vermoedelijk was het leegstromen van de zaal bij Bugs in the Attic de reden om zoiets slaps te presenteren en gokte Kaidi op het optreden met Marc. Het optreden begon rustig met veel soulfulle Rhodes akkoorden maar op een gegeven moment begonnen Marc en Kaidi gestapelde funk/blues rifjes spelen. Later zakten ze weer af naar soulfulle akkoorden, maar ook hier was de avond gezet. Het was een prima opstapje voor de volgende gast ... Carl Carig (Planet E).


Ik volg Carl Craig al jaren en weet waar hij toe in staat is. Van saaie techno sets tot de meeste eclectische en energieke sets die ik ooit gehoord heb. Latin, disco, italo, funk, jazz, techno, new wave ... you name it. If the man didn't play it, it ain't dancemusic. Hij begint rustig maar trekt snel het tempo omhoog voordat de zaal weer leegloopt. Carl zelf beschrijft zijn muziek/sets als sex. En deze sex wil ik elke dag wel. Hij bouwt door en blijft op een gegeven moment hangen. Ja dat punt waarbij alles begint te kriebelen. Hij wisselt hitjes af met obscure platen. Als hij ook nog Bohannan met Start2dance oplegt gun ik mezelf geen tijd om me gulp dicht te knopen na een zeer korte plaspauze en sprint als een debiel de dansvloer op.

Als hij zijn laatste uitgebrachte plaat: 'Tres demeted' met zijn eigen remix van 'Give it up' van de Goodmen zeer vet samenbrengt, gaat het dak eraf. Er kan niet anders geconcludeerd worden: dit was een uniek festival voor Rotterdam. Om kwart over 2 verlaat ik het terrein om mezelf thuis eindelijk op wat alcohol te trakteren zodat ik zeer content bij Derrick May arriveer.

Onze excuses voor de late plaatsing. Maar naar onze mening was het het wachten waard. Met dank aan Mad'r