Extrema outdoor @ Aquabest, 20 juli

"Het festival vindt plaats onder alle omstandigheden"

Ik had het allemaal zo mooi gepland van tevoren. Aan de hand van het speelschema had ik in gedachten een lijstje gemaakt met de dj's die ik perse wilde zien en horen. Na een toch nog vrij lange busreis vanuit Rotterdam, belanden we onder een stralend blauwe hemel op recreatieterrein Aquabest. De rij voor de ingang is te overzien, er wordt grondig gefouilleerd, tassen moeten open en leeg, deodorant verdwijnt in de container, pakjes sigaretten worden grondig nagekeken en zelfs de inhoud van de portemonnee wordt kritisch gecontroleerd. Maar dan, nadat het polsbandje is bevestigd, kunnen we beginnen aan de zevende editie van Extrema!

Auteur : Nico
Foto's : Nash

Nadat de eerste aanslag op de portemonnee is gepleegd bij de consumptiebonnen, vijf bonnen voor negen euro, rennen we gehaast naar de Future Funk Area, aan het strand. Het is ongeveer 13.30 uur en de uit Los Angeles afkomstige deephouse dj David Alvarado is aan het laatste deel van zijn set bezig. We waren er al bang voor. Alvarado draait zo ontzettend lekker dat we nu al balen dat we zo lang in de bus hebben gezeten. Soepel, glimlachend om het enthousiaste publiek en het prachtige weer, mixt Alvarado zwoele deephouse vol latin flavours en sensuele vrouwenstemmen. Gelukkig gaat hij langer door dan op het schema staat, zodat we er toch nog ruim een half uur van meepikken. De menigte danst, deint, of ligt en geniet er niet minder van. Het weer is boven verwachting goed, langzaam lijken alle wolken te verdwijnen en tubes zonnebrandolie komen tevoorschijn.





Loom van de zon, besluiten we om vooralsnog in de Future Funk Area te blijven. De bar is onder handbereik, al had bierbrouwerij Bavaria wel iets meer dan twee tapkranen achter de bar mogen plaatsen. Een biertje, een Smirnoff Ice, een deinende menigte mensen met daartussen overal mensen die relaxt in het gras liggen te genieten van muziek en zon. Het uit Engeland afkomstige duo Phats and Small (van de hit Turn Around), neemt het roer over van Alvarado en begint ronduit slecht met platte en holle bossa en latin beats. Maar gelukkig hebben ze na een paar platen de smaak te pakken en geven ze het publiek aanstekelijke en opzwepende discohouse. Geen moeilijk gedoe, gewoon lekker swingen waarbij vrolijkheid troef is. Inmiddels is er geen wolkje meer te bespeuren aan de lucht. Hoe verleidelijk het ook is om in het zonnetje in de Future Funk Area te blijven genieten, besluiten we om toch maar eens een rondje te gaan maken over het festivalterrein.

Bij het hoofdpodium pikken we nog een stuk van Marcello mee, die er stevig tegenaan gaat. Het zal de warmte wel zijn, want echt uitbundig wordt er nog nergens gereageerd. De Schot Funk d'Void, die zijn platen uitbrengt op het befaamde Soma Records, gaat het na Marcello proberen. Met "decks and effex" geeft hij zijn draaikunsten een extra lading mee, en al snel is het beukende, maar o zo lekkere funky house en techhouse die uit de speakers dendert. Het publiek reageert en zeker als de klassieker House Nation voorbij komt gaan er al heel wat handen in de lucht.


We lopen verder en komen bij de Supernatural Area waar we de Penotties nog even horen. Hier gaat het om de sfeer en de feestmuziek. Van strak mixen is geen sprake, het gaat hier puur om het effect van de muziek. En het werkt! In vrij korte tijd horen we alles van deephouse tot jazzy stuff, van 2-step tot disco en van drum 'n bass tot swingende seventies soul en funk. Enkele enthousiastelingen staan voor het podium te dansen maar het is vooral loom luieren op de kop van het terrein omgeven door het water. Het gras ligt vol mensen, de grote zitzakken zijn allemaal bezet en steeds meer schoenen en broeken gaan uit om even het water in te gaan. De zon brand fel en de huid begint strak aan te voelen. Nog maar een keer smeren!.


Tegen beter weten in lopen we de technotent binnen, waar het uit Engeland afkomstige duo Space DJ's staat te zweten en zwoegen, evenals een grote massa mensen die de saunatemperaturen voor lief nemen. Binnen enkele minuten breekt het zweet ons aan alle kanten uit. Hoe aangenaam het ook knalt en beukt, we zitten met dit weer liever niet opgesloten in een tent waarin het zweet in dikke stralen van de wanden lijkt te gutsen. We bezwijken weer voor de Future Funk Area, waar Benny Rodriquez moeite heeft om het publiek voor zich te winnen. Hij moet hard knokken en zijn platenkoffer zorgvuldig aanspreken om de menigte aan het dansen te krijgen. We lopen verder naar de trancetent waar Nederlander Kid Vicious (Ronald van Gelderen) het massaal toegestroomde publiek zonder veel moeite om zijn vinger windt met zijn massieve geluidssymfonieen. Er staan rondom de tent bijna meer mensen te dansen dan erin, maar dat is gezien de tropische temperaturen die ook hier gelden niet zo vreemd.

Na al het bier en de Smirnoffs wordt het tijd om wat te eten. Opmerkelijk genoeg lijkt het wel of er hierin is gekort ten opzichte van de vorige editie. Ergens in een hoekje bij de mainstage staat een hamburgerkraam waar je 4 euro betaalt voor een kingsize burger. Centraal gelegen staat een kraam waar ze vers fruit verkopen, en het zal je niet verbazen dat de schijven watermeloen rap over de toonbank gaan. Iets verderop kun je Thaise gerechten eten, mierzoete donuts kopen of jezelf trakteren op een portie poffertjes. Maar Nederlands volksvoedsel nummer 1, patat met bijbehorende snacks, is maar op 1 punt verkrijgbaar. Lange rijen dus, en als we na een half uurtje eindelijk zijn doorgedrongen tot de toonbank blijken we ook nog eens 6,50 euro te moeten betalen voor wat zachte patat, een bolletje salade en twee te snel gebakken kroketten, tel uit je winst.

Pal voor ons in het gras toveren drie jongens een klein zakje met wit poeder tevoorschijn. Niet gehinderd door wie of wat dan ook, wisselen biljetten van 50 euro van eigenaar. Met het bankpasje worden er drie lijntjes gesneden en getrokken op een in het gras gevonden flyer. Of we misschien een papieren zakdoekje hebben. Dat hebben we, en voordat hij het rietje in zijn neus steekt om 1 van de drie lijntjes op te snuiven, snuit hij eerst de boel nog even schoon. Het is inmiddels 18.00 uur en de zon verdwijnt steeds verder achter een onheilspellend grijsgroene lucht met van die dreigende donderkoppen erin. Het drietal ziet het niet, het zal ze allemaal een zorg zijn. Ze hebben weer bijgetankt om de avond door te komen. Maar waarschijnlijk niet op de manier die ze verwacht of gehoopt hadden.

Op het podium van het Smirnoff meeting point staat een bar van ijs, waarvandaan uiteraard alleen koele flesjes Smirnoff Ice verkocht worden. Maar het is zeker ook het smeltende ijs van de bar die voor veel mensen voor verkoeling zorgt. Het is inmiddels drukkend warm en mensen rondom ons klagen over het feit dat er nergens water verstrekt wordt. Uiteraard betaal je voor een beker mineraalwater bij de bar een bon, en dat loopt met deze temperaturen toch aardig in de papieren na een paar uur.

Wij staan inmiddels bij Gene Farris, maar weer eens in de Furure Funk Area. Na een tijdje minimale funky house en stevig knallende maar behoorlijk diepe grooves komt Farris tot de conclusie dat het publiek niet heftig genoeg reageert naar zijn zin. Een lang beatloos intro volgt en Farris knalt er een half uur lang op los met publieksfavorieten van onder Basement Jaxx, Green Velvet en de aanstekelijke remix van Michael Jacksons Billie Jean. Niet erg subtiel en bijster origineel allemaal, maar het publiek ondergaat het als een openbaring. Er wordt geschreeuwd, gefloten, de handen gaan in de lucht, en er wordt op het hele veld uitbundig gedanst. De lucht wordt steeds dreigender, het gaat waaien en het podium dat in het water staat, wordt in snel tempo door de organisatie van zeil voorzien. En wat een paar uur geleden ondenkbaar leek, gebeurt om 19.45 uur dan toch!

Het gaat regenen. Het stormt en waait binnen enkele minuten beangstigend hard. Mensen rennen naar de tenten, de stalletjes met de gebruikelijke festivalprullaria bezwijken haast onder alle mensen die beschutting zoeken. Enkele enthousiastelingen dansen verder in de felle slagregens. Het zeil rondom het hoofdpodium wappert gevaarlijk om de stellages. Het is ineens donker en koud. In de tenten stijgen de temperaturen naar onaangename hoogten en de doordrenkte kleding zorgt er voor een drukkende benauwdheid. De technotent wordt stilgelegd door de organisatie. Iedereen moet er uit, er wordt een zeer zware onweersbui verwacht. In de andere tenten mag het feest wel doorgaan en daar verdringt men zich om binnen te komen. Het grote open, maar wel overdekte podium van de Mezzo Area staat propvol en bij het relaxgedeelte ervoor schuilen groepjes mensen onder de grote parasollen. Binnen no time staat het terrein vol grote plassen en verandert het terrein voor de Mainstage en het omliggende terrein in een modderpoel. Amper een half uur nadat de eerste druppels zijn gevallen.

Iedereen houdt de moed er zo goed als mogelijk in. Er zijn heel wat minder ontblote bovenlijven dan een paar uur daarvoor, maar er lopen nog aardig wat schaars geklede personen rond terwijl het nog steeds hard waait. Felle flitsen lichten de hemel op en in de verte rommelt het. Het podium van de Mezzo Area barst uit zijn voegen, maar de sfeer zit er hartstikke goed in. We zitten ergens aan het eind van de set van Smos & Baby Bee uit Belgie, en het begin van Mar y Sol & Marcello, die een paar uur eerder ook al op het hoofdpodium had gedraaid. Hier gaat het er allemaal een stuk soulvoller en funkier aan toe. Aangename discohousetunes, soulvolle vocale houseplaten en funky tracks vol blazers. Het publiek geniet, en probeert met alle macht deze onverwachte wending, het enorme plezier aan een schitterende middag niet te laten bederven. Maar dat valt toch niet mee.

Met kleine tussenpozen is het droog of miezert het alleen. Een groot deel van de resterende tijd regent het behoorlijk hard. Standhouders breken af, de toiletten zijn inmiddels gratis, maar worden ook niet meer bijgehouden. Het ziet er allemaal nogal troosteloos uit. Grote plassen, en zeker rondom de Mainstage is het een modderbende. Voor een vrijwel leeg strand en grasveld proberen ze op de Future Funk Area een paar keer om het weer op te pakken. Maar de harde wind en de aanhoudende regen zorgen ervoor dat de lichten in deze Area al vroeg uitgaan. Daarentegen is het in de technotent stampend druk en krijgt Ken Ishii nog een kans. Gevolgd door Ben Sims die helaas maar een minuut of twintig zijn ding kan of mag doen. Hij doet het goed, maar als nog geen half uur later de stekker eruit gaat, is de teleurstelling natuurlijk groot. Zeker als er eerder op de avond al een uur lang geen muziek geweest in deze tent. Na enige tijd mag Sims de eer nog redden en krijgt hij nog even tijd om het publiek die verdiende climax van het festival te geven. Voor velen is dat korte half uurtje natuurlijk nog veel te kort. Maar het feest is nu echt afgelopen.

Tot een uur of zes was het zonnig, soms zelfs brandend heet. Tot een uur of acht bewolkt en drukkend warm, daarna veranderde het terrein binnen no time in een modderpoel. Iedereen deed zijn en haar best om de sfeer en vooral de moed erin te houden. Maar het is en blijft verdomd jammer dat we niet om 22.00 uur onder het genot van de funky beats van Dave Angel in het gras konden bivakkeren en de zon in het water zien zakken. Water was wel wat ewe vanaf 20.00 uur veelvuldig zagen. "Het festival gaat door onder alle omstandigheden", melden de schriftelijke voorwaarden. De vele enthousiast doordraaiende dj's konden helaas die avond aan de aanhoudende regen niet veel veranderen. Het onbezorgd lome luieren van die middag herinner ik mezelf veel liever. Extrema 2002 was een hele bijzondere editie die zeker niet snel vergeten zal worden!