Into the Woods Festival 2016

Party: Into the Woods
Locatie: Barchman Wuytierslaan 232, Amersfoort
Line-up: Patrice Bäumel, Baikal, Enrico Sangiuliano, Lovestädt, Markantonio, Dosem, Mano le Tough en vele anderen.
Datum: Vrijdag 9 september 2016

Tijd voor een boswandeling

Fronsend kijk ik naar het laptop-scherm. Mijn feestgezinde zelf is dringend op zoek naar een gaaf feestje voor van het weekend. Met een breed scala aan festivals is het doorgaans moeilijk kiezen. Veel line-ups lijken op elkaar en ook de verschillende locaties zijn meermaals bezocht. Hmm… Wat nu? Plots flitst Into the Woods voorbij. Tuurlijk, dit wordt hem! Dit festival gooit het namelijk over een hele andere boeg. Waar de ene helft van het budget wordt besteed aan muziek wordt de andere helft gestoken in creativiteit. Met de vorige indrukwekkende editie nog vers op het netvlies was ik vastberaden weer van de partij te zijn. Vooral nieuwsgierig wat de organisatie dit keer weer uit de hoge hoed zou toveren. 

Keuzes in overvloed

Waar het Amersfoorts bos vorig jaar geteisterd werd met hevige regenval, koos Moeder natuur dit keer voor een heerlijk weertje. Al gelijk bij binnenkomst word je ondergedompeld in een magische wereld. Een verkenning op het festivalterrein illustreert de boodschap die Into the Woods je mee wilt geven. “Ga op ontdekkingstocht, laat jezelf verdwalen!”. Al meteen is duidelijk dat van alles te zien, horen, ruiken en voelen is. Naast het dansen op heerlijke deuntjes kan er van alles en nog wat ondernomen worden. Van wandklimmen boven de Takkenstage en het huren van een festivalvriend voor 15 minuten tot tafeltennissen en afkoelen in een dompelbad. Energie bijtanken kon bij de diverse foodstands of juist op een matras in een tipi-tent. Bang om je vrienden kwijt te raken? Het maken van een opvallende ravestaff bood hiervoor de uitkomst. Dit allemaal is slechts een kleine greep in de talloze activiteiten in het bos.

Intiem losgaan

Door alle uiteenlopende mogelijkheden binnen het bos zou je haast vergeten dat het gaat om een muziekfestival waar ook artiesten komen die zeker een bezoekje waard zijn. Wat te denken van de Italiaan Enrico Sangiuliano. Zegt deze naam je niet zoveel? Mij tot voor kort ook niet. Totdat Drumcode-baas Adam Beyer zijn recentelijke sets afsloot met zijn nummer ‘Moon Rocks’. Het beukenbos, wat zijn naam zeker eer aan deed, stak collectief de handjes in de lucht toen deze plaat onder luid gejuich in de armen van het intieme bos werd gesloten.

Het bos leeft!

Terwijl de laatste paar zonnestralen nog hun weg vinden tussen de bomen en de zomerse gloed langzamerhand plaats maakt voor excentrieke visuals begeef ik me naar Stekplek waar Lövestadt inmiddels is begonnen aan hun live-set. Ook hier is de intieme setting kenmerkend. Het festival is uitverkocht waarbij normaal gesproken massale podia en uitgestrekte mensenmassa’s tot in de verte het gevolg zijn. Bij Into the Woods niet, hier waan je jezelf in een hedonistisch sprookjesbos waarbij de samenhorigheid voelbaar is. Soms moet je even met je ogen knipperen of sommige waarnemingen illusie of realiteit zijn. “Huh, zie je dat ook? Het beweegt!” wijst iemand richting de bomen in de verte. Een levensgrote projectie van een rotsachtig hoofd is te zien op de bomen. De realistische creatie opent om de zoveel tijd zijn ogen en knippert een paar keer. Trippy!

Nog maar even…

De klok verraadt inmiddels dat de laatste twee uurtjes zijn begonnen. Dit betekent dat op alle stages de artiesten zijn gestart aan hun afsluitset. “Mano, Mano!”, met een wuivend gebaar worden we naar de Takkenstage geleidt. De Ier Mano Le Tough is zojuist begonnen zijn muzikale euforie het bos in te dirigeren. Zijn openingsnummer is melancholisch en meeslepend. Iedereen wacht minutenlang, waarbij sommigen vastberaden blijven filmen tot de climax. Een gematigde drop volgt en het publiek lijkt ontgoocheld. De verbazing op de gezichten is mooi om te zien. Het einde nadert, we besluiten om nog een glimp om te vangen van Dosem in het beukenbos. Het tempo is inmiddels flink opgeschroefd. Hij sluit af met de plaat ‘Ghettoblaster’, van jawel… Enrico Sangiuliano! Ook Dosem blijkt fervent liefhebber te zijn.

Onderscheidend

De muziek stopt en het sprookje is bijna voorbij. Nog even bewonderen we de talloze visuals op de terugweg. Na verschillende rondjes rondom het terrein had ik het idee de meeste bezienswaardigheden binnen het bos wel gezien te hebben. Ongetwijfeld heb ik nog veel gemist. Er was oog voor detail. Verborgen plekken die verscholen lagen en bereikbaar waren door middel van versmalde weggetjes. Geen festivalmap en geen duidelijke stage-aanduidingen waardoor je geheel op jezelf aangewezen was. Into the Woods kleurt buiten de lijntjes en aan jouw de taak je eigen interpretatie eraan te geven. Een festival dat binnen rap tempo op geheel eigen wijze uniek is geworden in festivalland. De tijd en energie die de organisatie erin heeft gestoken is duidelijk zichtbaar, complimenten! Het bos gaat weer slapen en zal volgend jaar ongetwijfeld weer ontwaken.