De rijzende partyscene van China

Van censuur tot politiebrutaliteit: het Chinese verre oosten is verre van optimaal voor een bruisende muziekscene. House is een vorm van meningsuiting. En het uiten van die mening is echter problematisch in deze 1,3 miljard mensen tellende superstaat. Chinese fans van ondergrondse, elektronische dansmuziek hebben zelden de wind mee. Regelmatige politie-invallen bij toonaangevende clubs; torenhoge taxatie voor pandverhuur aan organisatoren; strikte geluidsbeperking in binnensteden – slechts een fractie van de tegenslagen waar Oosterse jongelingen regelmatig mee te maken krijgen. Toch houdt een aantal creatievelingen voet bij stuk en ondanks een aardrijkskundige isolatie van de Westerse wereld fonkelt er een bruisende partyscene in het verre oosten.

Geen Soundcloud. Geen YouTube. Een constant staats-gehijg in de nek. Echter werd de danscultuur niet altijd de kop in gedrukt. Zo bruiste er midden jaren negentig een vrije, hedonistische clubscene in Beijing. Helen Feng, een artiest en labeleigenaar in de metropool, vertelde tegen FACT: ‘Mensen deden toen waanzinnige dingen. Er zijn nationale monumenten vernietigd om plaats te maken voor gigantische raves op verschrikkelijk slechte Psy-trance. Mensen zagen er wonderbaarlijk uit. Alsof ze net uit Berghain kwamen lopen.’ Alles ging bergafwaarts na een brand in een illegale club te Shenzhen. Eindstand? 43 doden en 88 gewonden. Feng vervolgt: ‘Niets veroorzaakt overheidsaandacht als onnodige doden. De brand was een alarmsignaal.’ Kort na de ramp introduceerde de overheid een strikte set bouwregels, allen met negatieve gevolgen voor de bouw van club- en feestpanden.

De Chinese vuurmuur

Het aanleggen en voortzetten van de cultuur wordt niet enkel op vaste grond beperkt. De zogenoemde ‘Great Firewall of China’, een massief Internet-censuursysteem, blokkeert zes miljoen sites, waaronder een groot aantal services die we in het Westen voor lief nemen. Yeti Out is één van de platformen dat een alternatief biedt voor het ontvangen van informatie – informatie die de staat dus illegaal acht. Arthur Bray, co-grondlegger van het platform, vertelde het volgende: ‘Muziekfans die in het buitenland hebben gewoond of gestudeerd willen op de hoogte blijven. Dat geldt niet voor iedereen. Inheemsen weten vaak niet eens dat er censuur is. Ze hebben nog altijd toegang tot de bekende platformen en weten zodanig niet dat er iets mist.’

Hong Kong Community Radio

Niet alleen mediaondernemers als Bray nemen het voortouw in een verandering. Radiostation Hong Kong Community Radio zendt uit vanaf het dak van een jassenwinkel in het centrum. Onder andere Gavin Wong richtte het station in 2016 op. Hij vertelde: ‘Uitgaan in Hong Kong is niet altijd een leuke ervaring. Er hangt vaak een eentonige sfeer: expats bedienen expats, zonder enige aandacht voor de ‘locals’. Ik heb maten die Chinese platen draaien in het centrum en vervolgens te horen krijgen dat ‘dat niet de bedoeling is. Zelf nemen we regelmatig de trein naar Shanghai,] omdat daar een veel intiemere uitgaanssfeer heerst. De platen die we daar horen en de artiesten die we er tegenkomen, zenden we vervolgens in Beijing uit.’

Lokale radiostations richten zich op het uitzenden van lokale platen; lokale mediastations bieden een alternatief voor globale berichtgeving. ‘Ondanks het ongunstige klimaat is er een flink netwerk aan gelijkgestemde promoters die samenwerken aan het verlagen van reiskosten van buitenlandse artiesten’, vertelt Bray van Yeti Out. Feng: ‘We hebben een sterke Chinese identiteit, maar daar is niet alles mee gezegd. We moeten nog uitzoeken wat die identiteit precies inhoudt. We zijn misschien Chinese artiesten, maar sterk van het Westen afhankelijk – zonder toegang tot deze wereld kunnen we niet overleven. Het is noodzakelijk om de muur te verbreken: nu alleen nog kijken hoe.’