Voltt in Paradiso

Zaterdag was de laatste indoor-editie van Voltt in Paradiso. Het had de return van Guido Schneider moeten worden, die het met Kerst door ziekte af liet weten. Maar de Duitser stelde zwaar teleur; het was Radio Slave die de avond redde én droeg op een fenomenale en extreem dansbare set.

De nacht voelde warm en zwoel. Op straat was het een drukte van belang. Veel fietsers op weg van en naar dingen. Links en rechts een scooter en een levensgevaarlijk rijdende taxichauffeur. Maar dat is in Amsterdam een pleonasme. Lopend naar Paradiso konden we niet anders concluderen dan dat we zin hadden. Zin in Voltt en de langverwachte return van Guido Schneider.

Voor de deur van de club die eerst kerk was, stond een blond meisje. Haar onderarm was bestempeld en dat was geen onderdeel van een ritueel, maar zou haar de mogelijkheid moeten geven om opnieuw naar binnen te moeten komen. De portier was echter onvermurwbaar. “Wij bestempelen helemaal geen mensen”. Opmerkelijk. Maar na aandringen mocht ze toch naar binnen.

Eenmaal binnen viel op dat het niet echt druk was. De gang naar de bar was dan ook zo gemaakt, al leek het erop dat het ‘nationale gooi drank over mij heen dag’ was. Bier, fris, wijn: het is allemaal op of langs mij heen gekomen, met als hoogtepunt een of andere malloot die dacht dat hij, net als Afrikaanse waterdragers, drinken op zijn hoofd kon vervoeren. Jammer dat het alleen over mijn hoofd heen kwam.

Bart Skils stond om half één nog stevig te draaien. De typische Skils sound: zware, rollende bassen, maar toch funky en dansbaar. Overgangen soms iets té voorspelbaar, maar wel een lekker begin van de avond. De dj zou eigenlijk tot één uur draaien, maar stond om kwart over nog steeds achter de draaitafels. Het enige teken dat Guido Schneider in aantocht was, was de openstaande laptop. Maar de Pokerflatartiest zelf was in geen velden en wegen te bekennen.

Het zou tot vijf hoor half twee duren voordat Schneider fysiek zou verschijnen. Van zijn extra lange set zou zo niets terecht komen en dat was maar goed ook. De Duitster stelde namelijk op alle fronten teleur, door iets langer dan een uur totaal fantasieloos track aan elkaar te plakken. Het was als één lange plaat, zonder begin en zonder einde. Futloos, ingekakt en saai. En dat terwijl hij deze avond zijn afwezigheid met Kerst goed had moeten maken. Tegen het einde van de avond liet hij welgeteld één goede track horen, die als een golf boven een verder rustig kabbelende zee uitkwam.

Gelukkig was daar Matt Edwards. De in Berlijn wonende Brit gaat onder vele muzikale aliassen door het leven, maar vanavond stond hij onder zijn dj-alter ego Radio Slave op Voltt. Edwards heet een opmerkelijke staat van dienst. Zo remixte hij onder andere Kylie Minogue’s ‘Can’t Get You Out Of My Head’ met New Order’s ‘Blue Monday’. Met alle respect: liever niet dit sort mash-up’s op Voltt en de dj leek dat advies opgevolgd te hebben. Hij draaide een set die predicaat ‘subliem’ ruimschoots verdiend.

Zo zwoel als het weer buiten, zo zwoel draaide Radio Slave. Hij was heer en meester over de dansvloer en liet plaat na plaat het publiek in vervoering. De ‘middlechill’ van zijn set bestond uit een serie geile schud-je-billen-samba-minimal waar je U tegen zegt. De dansvloer veranderde in een salsaschool van swingende mensen die de heupen losschudde en een houterige enkeling die dat op zijn minst probeerde.

De sfeer was geweldig; iedereen danste op, langs of tegen elkaar. Alleen maar lachende mensen en een fijn bijkomend voordeel was dat het ‘gooien met drank op mijn hoofd’ ook gestopt leek te zijn. Een vrouwenstem zong een hypnotiserende hymne in het Spaans De subtiele percussie van de plaat vergezelde haar zang en het publiek draaide als slaven op de muziek van Radio Slave hun dansjes. Door merg en been, ging haar stem en mensen droomden weg bij het horen daarvan. We hebben het natuurlijk over Michel Cleis' 'La Mezcla'.

Michel Cleis - La Mezcla....

Kippenvel op de rug, handen in de lucht en juichen tijdens de break. De opzwepende massa op de vloer kon er geen genoeg van krijgen. Deze dj was heer en meester over zijn publiek, stilstaan was geen optie.

Maar aan alle goede dingen komt een eind: tegen half vijf begon zijn set net iets te diep te worden. Mensen begonnen de dansvloer te verlaten, zo ook wij. Eenmaal buiten zeiden we enige tijd niets tegen elkaar. Het besef van wat we zojuist hadden meegemaakt moest nog komen, al snel gevolgd door geluiden van extase.

Deze avond liet zien dat werkelijk alles kan vervagen, als de muziek goed is. En in dit geval was de muziek meer dan goed. Radio Slave redde niet alleen de avond, hij droeg hem ook. Moe maar voldaan verdwenen we in de vroege ochtend. De eerste tekenen van dageraad dienden zich aan. Het was bijzonder, in alle opzichten, want deze bizarre muzikale plotwending hadden wij niet verwacht.

Zo zie je maar weer dat je eigenlijk altijd het onverwachte moet verwachten.

Dan E