Awakenings 1997/2001 Special

Partyscene Redactie | 12 april 2009
blogs

Zaterdagavond vond in een uitverkochte Westergasfabriek de 1997/2001 special van Awakenings plaats. Na jaren van persoonlijke afwezigheid schieten superlatieven te kort om dit feest te beschrijven. Het werd een trip down memory lane en een nacht met kippenvelmomenten om nooit meer te vergeten.


Zaterdagavond, wat te doen? De enige serieuze optie was Moon Harbour in Studio 80 of The Whitest Boy Alive in Trouw , maar alles zou gegarandeerd overschaduwd worden door het uitverkochte Awakenings. Dan maar even kansloos op internet kijken, voor de gein maken we onszelf wijs. Want om elf uur ’s avonds nog even een kaartje fiksen is waanzin. Tenzij je de hoofdprijs wilt betalen bij schimmige figuren met Arabisch klinkende namen.


Ene ‘Mike’ biedt op Marktplaats kaarten aan die hij over had en wel voor de normale prijs van €42, 50. De advertentie is nog geen tien minuten oud. Klinkt als: hoax. Maar we wagen het erop. Voor de grap, maken we onszelf wijs. Gebeld, maar geen gehoor. Nog een keer gebeld, geen gehoor, voicemail ingesproken. Mike belt terug, maar met een ander nummer. Dit riekt naar subversiviteit.


“Hoeveel kaarten heb je nodig?”, vroeg hij. “Twee stuks? Rond twaalven ben ik bij de Westergas. Tot dan!” Onze clandestiene operatie kon beginnen.

Met gemengde gevoelens rijden we naar Amsterdam-West. Zou Mike wel een Mike zijn? Hoe komt hij aan die kaarten? Waarom verkoopt hij ze? Waarom vraagt hij er geen woekerprijs voor, zoals al die andere mensen met zielige verhalen op Marktplaats die ‘wegens omstandigheden’ niet kunnen, maar wel minimaal €75 willen vangen. De charlatans.


Een parkeerplek wordt binnen no time gevonden. Mike ook. In een donker pad bij de ingang treffen we hem. Het verhaal is dat hij extra kaarten had van mensen die niet gingen. De transactie wordt voltooid en we lopen richting de ingang. Mike loopt mee, als bewijs dat het geen valse kaarten zijn.


Mijn hart bonst in mijn keel als we achteraan in de rij sluiten. Het gepiep van de kaartjesscanners is te horen. Als lammeren die naar de slachtbank worden geleid, naderen we ze. De vrouwelijke kaartjesscanner pakt mijn kaart, scant hem en… niet goed. Ze houdt hem ondersteboven. Nadat ze hem omdraait verschijnt er een akkoord in haar apparaat. Ontlading, we zijn binnen.


De binnenkomst is geweldig. Steve Rachmad draait ‘zijn eigen’ Virton, uitgebracht onder zijn alter ego Ignacio. De track is bij het grote publiek meer bekend door de remix van Chris Liebing, maar Ignacio’s versie is de subtiliteit ten top. De grote break leidt naar een ongekende climax, wanneer de stabs van de synthesizer pesterig langzaam opkomt en de bas wegdraait. Fenomenaal, deze plaat behoort tot één van de beste technoplaten ooit.


Rachmad is een dj bij wie ik altijd ambivalente gevoelens heb gehad, hij kan verschrikkelijk goed of verschrikkelijk slecht draaien. Er is bij hem geen middenweg. Maar als producer is de man geniaal. Zijn typische bassdrums met dubbele kicks, high hats en snares staan garant voor bizar goede producties die de pan uit swingen (Luister: Sambing) of juist stevig de diepte in gaan (Luister: Tir Na Nog). De discografie van de man is dan ook gigantisch.



Derrick May begon ruim vijftien minuten eerder met draaien dan gepland. Ook hij had zijn oude platen uit de mottenballen gehaald en draaide een set die vol zat met klassiekers, Detroit techno maar vooral kippenvelmomenten. Techno uit de tijd dat techno nog techno was. Eind jaren ’90, begin 2000 kwamen toch echt de beste tracks uit. Later evolueerde het tot minimal en had je eigenlijk alleen nog maar de keus uit 125 BPM enerzijds en 160 BPM hardtechno anderzijds. De tribale techno, die zo rond de 135 en 145 BPM zat, leek uit te sterven. Maar niet vanavond. Andrew Mclaughlins’s Love Story maakte de mensen gek. Luid gejuich en gegil. Maar het werd nog gekker.


Toen May ‘The Bells’ van Jeff Mills draaide ging het dak eraf. De Gas kookte. Letterlijk. Het was bloedheet en druppels condens, waarschijnlijk zweet, drupten van het plafond naar beneden. De vuurwerkshow was geweldig, de grond trilde op haar grondvesten. De lasershow en visuals waren subliem. Kon het beter? Ja, het kon beter. Billy Nasty nam om half drie het stokje over en deed geen concessies: het gas ging erop.



Nasty draaide een mix van oud en nieuw werk, maar de oude technokrakers deden het kippenvel weer op de armen komen. Extreem dansbaar, handjes in de lucht en gaan bij tracks als Mr. Sliff’s Rippin’ and dippin’, door merg en been gaande strings van Umek's Lanicor, Murder Was The Bass en Manipulated, die later ook door weer door Sims gedraaid zou worden. De Brit rockte en dat vond het publiek ook.



James Ruskin bracht helaas wat diepte in de avond, die niet geheel op zijn plaats viel na de climaxen van Nasty. Maar al snel pakte hij het tempo op en liet ook hij het publiek dansen. Echt los ging het niet en stiekem zat iedereen natuurlijk af te tellen naar Ben Sims, want vanaf half vijf was het de derde Brit die liet horen hoe techno ooit klonk.


Sims heeft zijn wilde haren verloren, maar man o man, wat een geweld. Hij draaide meerdere tracks van de Hardgroove EP en tracks van Paul Mac. Het genre schud-je-billen-samba-ballen-techno. Het was fenomenaal. Deze editie van Awakenings was als een tijdmachine. Terug in de tijd naar de techno van toen. In dat opzicht is de 1997/2001 special dan ook meer dan geslaagd. Sterker nog, dit was misschien wel één van de beste Awakenings edities ooit.


Het kippenvel, de rillingen op je rug als je die platen van toen hoorde. Platen die een tijdperk markeerde dat legendarisch was en, op vanavond na, nooit meer terug zal keren. De artiesten droegen hun steentje bij en hadden de opdracht begrepen: de oude platen die zij draaiden waren een feest oor het gehoor. Het publiek ging ervoor en als je een goed plekje kon vinden, dan had je geen last van de enkele gnomen en gnerken die de dansvloer bevolkten.


Met meuk tot onze knieën en een enorme pieptoon in onze oren verlieten wij de Gashouder. Remy zouden we niet meer gaan horen, maar wat we tot nu toe hadden gehoord was genoeg.


Dit geweld, deze Awakeningseditie, het was een nacht om nooit meer te vergeten.


Dan E


De YouTube filmpjes in deze blog zijn gemaakt door frankie4friends.

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws