VOLTT Christmas Special 2008

Kerst is de tijd van eten, drinken, drinken en drinken. Na al die Bourgondische taferelen is er niets fijner dan het verstand op nul zetten en dansen. Dat kon op tweede kerstdag tijdens de VOLTT Christmas Special in Paradiso.

Wie geen kaartje meer kon kopen voor deze uitverkochte editie ging naar het alternatief Blefrei in de Flexbar.

Het concept VOLTT staat als een huis. Enkele jaren geleden begonnen als kleinschalig en gezellig feest met een gewaagde en uiteindelijk zeer succesvolle uitstap naar een kleinschalig, maar gezellig festival.

Feitelijk is dat anno 2008 nog steeds zo. Bijna iedere editie verkoopt uit, maar de organisatie verleidt zich niet tot het verkopen van teveel kaarten. Hierdoor blijft e sfeer altijd gemoedelijk en gezellig. Zo ook nu.

Helaas viel er een zieke te betreuren: Guido Schneider liet hierdoor verstek gaan. Voor (buitenlandse) vervanging is nog naarstig gezocht, maar het was uiteraard te kort dag om nog iets te kunnen regelen.

In plaats daarvan zou Gaiser een langere set draaien en werd het programma links en rechts iets verschoven. Wie de teleurstelling van de afwezigheid van Schneider écht niet kon verwerken, mocht aan de kassa zijn kaartje inleveren.

Gezien de lange rij voor de deur was niemand kennelijk op dat idee gekomen.

Eenmaal binnen viel op dat er, hoewel het een uitverkochte editie betrof, demaximale capaciteit zeker niet bereikt was. Het was gezellig druk, maar met meer dan genoeg ruimte om te dansen.

Julien Chaptal was inmiddels bezig met zijn live set. De in Amsterdam wonende Fransman werd uit de kleine zaal verhuisd naar de grote en dat bleek achteraf een goede zet. De artiest maakte furore met zijn deelname aan LeClic en als bandlid van Amsterdam 661. Samen met Lauhaus releaste hij de track ‘Freedom Fries’, die een internationaal succes werd.

Chaptal’s album Tokens staat op nummer 13 van de in Mixmag gepubliceerde top 50 van beste albums van 2008. Hij had zeer sterke momenten en wisselde funky tracks af met dikke rollende bassen, ‘stabby synths’ en veel percussie. Dé muziek om de heupen eens flink los te schudden na het tweedaags eet en drinkfestijn.

Het publiek was gemêleerd en goed gemutst. Sinds het rookverbod hangen er echter verdacht veel onidentificeerbare luchtjes op de dansvloer. Vaak gevolgd door zoekende blikken van mensen die ‘was jij het?”, aan je vragen. De pogingen tot lokalisering van de vermoedelijke dader leidde vaak tot verontwaardigde reacties bij ‘de verdachte’.  Die dader lag in alle gevallen op het kerkhof. Ruikend naar een rottend lijk, that is.

Na een geslaagde set van Chaptal was het beurt aan Jon Gaiser. Met de teleurstelling van Contakt nog in het achterhoofd bleek dat hij ook vanavond niet kon boeien. Het was duidelijk dat deze artiest uit de Mnus stal afkomstig was. Het waren namelijk tracks die bestempeld konden worden als veel van hetzelfde.

Het leek alsof er een ‘greatest records ever played by Richie Hawtin’ set gedraaid werd, maar dan anders. Weinig verrassends, maar het publiek dacht daar op bepaalde momenten anders over. Toch ontstak de Amerikaan enkele malen het vuurtje, om het daarna weer ijlings te doven.

Gaiser draaide, in tegenstelling tot Chaptal, duister. Misschien was dat het. In ieder geval: pak je muziekbibliotheek er maar eens bij en luister naar een willekeurige Hawtin of Magda-set uit 2008. Zoiets dus, maar dan anders.

Dat maakte de absentie van Schneider meer dan jammer, want hij is een van de weinige artiesten die een live-set van het begin tot het einde boeiend kan houden. De discografie van de Duitser onderschrijft dat dan ook. Overigens had Chaptal’s (en Lauhaus’) Freedom Fries perfect in een Schneider set gekund, maar dat even terzijde.

Boven op het balkon was het zicht op de dansende menigte fijn. Stiekem rokende mensen werden er bijna uitgegooid door de immer chagrijnige security. Dat is iets waar Paradiso iets aan zou moeten doen. Het zijn immers je gastheren en dan verwacht je op zijn minst pogingen tot vriendelijk gedrag.

Het op het balkon roken is begrijpelijk, want de rookruimte in Paradiso is een hel en doet denken aan het boek Stikvallei van Frank Westerman. Enige voordeel is dat je na het roken van één sigaret daar, waarschijnlijk voor de hele avond gerookt hebt. Letterlijk.

Gaiser’s imitatiepoging van Hawtin was eindelijk tot een einde gekomen. Skils en Lauhaus namen het over in een rug aan rug set. En tja, wat moet hier nog over gezegd worden? Wie Skils en Lauhaus kent, weet dat zij als geen ander een zaal op zijn kop kunnen zetten.

En zo kwam er aan einde aan deze derde kerstnacht. Uitschieter was met recht Julien Chaptal. Moge zijn ster nog lang schijnen in deze tijden van lange en duistere nachten.

Dan E