Mick Boskamp: het feest van \'88

In deze column de ware reden waarom Boskamp eerst een hekel aan house had.

Een tijdje geleden moest ik voor de jubileumeditie van Playboy een verhaal schrijven over mijn 21-jarige verbintenis met het magazine. Om stof op te doen, bladerde ik door alle edities van Playboy, die ik ingebonden in mijn boekenkast heb staan als een tastbare en kostbare herinnering aan een bijzondere tijd.

Toen ik het meinummer van 1989 las, kwam ik opeens tot een opwindende ontdekking…

Mannen van het eerste uur, met Gert van Veen voorop, hebben mijn aanwezigheid in het uitgaansleven altijd gedoogd, maar ze vonden het toch niet helemaal terecht dat ik dikwijls een grote mond opzette, want tenslotte kwam ik pas tegen ’93, ’94 kijken in de housewereld.

Ik heb me dat zo vaak laten aanleunen, dat ik er waarschijnlijk zelf in ben gaan geloven. Want het artikel in de Playboy van mei ‘89 bewees iets geheel anders, namelijk dat ik al rond de jaarwisseling van ’88 in ’89 volop met house bezig was.

Het artikel dat mijn handtekening droeg, heette ‘House Party’. Met een deadline van een paar maanden moest dit verhaal over het oud & nieuw feest in mijn tot dat moment splinternieuwe woning aan de Amsterdamse Prins Hendrikkade gaan.

 Dit feest heb ik lang beschouwd als de meest verschrikkelijke gebeurtenis in mijn leven.

 Mijn toenmalige vriendin en latere ex-vrouw vond het een mooi moment om de verhuizing naar het nieuwe huis te vieren met een feest. ‘Waar gaan we dat feest dan geven?’ vroeg ik nog naïef. ‘Gewoon, hier natuurlijk,’zei ze. ‘Het is tenslotte een house warming party.’ Op de uitnodigingen was geen plek meer voor het woordje ‘warming’, liet ik me later vertellen. Ook met de gastenlijst bemoeide ik me niet echt. Dat had ik misschien beter wel kunnen doen. Om twee uur ’s ochtends stond een jongen tegen mijn muur te kotsen. Niet tegen de buiten-, maar tegen de net geschilderde binnenmuur. Mijn vriendin zag ik de hele avond niet en tegen drie-en liep ik verdoofd tussen het dansende publiek met een stoffer en blik in mijn hand.

Toen ik op de late middag van 1 januari 1989 wakker werd en een wandeling door mijn nieuwe woning maakte, was ‘ie in ieder geval niet nieuw meer.

Hier volgt een passage uit het artikel:

‘En hoe zit het met de verdovende middelen?’zal de lezer zich inmiddels afvragen, die ook niet op zijn achterhoofd is gevallen en weet van het magische tandem house en XTC, de ‘love drug’.

We willen niet moraliseren: ieder moet voor zich weten wat hij doet. We signaleren slechts en hebben om ons heen gezien dat sommige mensen er niet  tegen kunnen. We hebben een meisje met haar kleren aan in bad zien liggen, die terwijl ze haar benen over de rand sloeg, riep: ‘Waar is Dick? Hij moet me neuken. Nu!’ Een merkwaardige eis, want Dick was a) in het buitenland en b) haar broer.’

Het duurde nog zeker een paar jaar voordat ik het feest was vergeten en ik het nieuwe uitgaan een tweede kans gaf.

Dit is nummer 2 uit een serie van 7 columns van Mick Boskamp als introductie op de Chemistry-film ‘Generations Of Love’ die hier op partyscene op 16 juli in première gaat.