Mick Boskamp: De radio van ‘68

In de eerste van twee columns over 1968 richt Mick Boskamp zich voornamelijk tot de kleine groep lezers van Partyscene, die nog geen club hebben mogen zien van binnen.

En geen festival van buiten. Ik bedoel de lezer van ruim onder de 18 jaar.

Je hoeft jezelf hier niet voor te stellen en je te ontdoen van je alias, dus wees niet bevreesd. Omdat de column nogal laat wordt geplaatst, kun je ook even wachten met lezen tot vlak voor bedtijd. Want het is een soort van sprookje voor het slapen gaan. Een sprookje waarin je veel van jezelf zult herkennen.

In 1968 was ik 11 jaar. Ik was drie turven hoog, ongeveer net zo groot als nu en ik zat  helemaal in de underground. Via de krakende radio luisterde ik naar muziek,  die van een buitenaardse dimensie leek te komen. Aan de andere kant van de oceaan, vele lichtjaren verwijderd van een jongenskamertje in Zandvoort, Noord-Holland, waren groepen opgestaan, die nieuwe klanken hadden uitgevonden. Anders kon je het niet beschrijven. Groepen als Jefferson Airplane, The Doors, Buffalo Springfield en The Grateful Dead kwamen allemaal uit San Francisco of omgeving en zo te horen, was het daar een dolle boel. Wat er precies gebeurde, wist ik niet, maar dat er iets gebeurde, kon ik haast aanraken met mijn gevoel. En dat voelen dat er iets gebeurt, waar je graag bij wilt zijn, had ik tot dan nog nooit eerder gevoeld. Zo heb ik de Flower Periode beleefd, gedurende die zomer van ‘68. Niet op een festival in de zon, maar in het donker voor een krakende radio.

Ik was te jong om erbij te zijn. Maar dat gemis werd ruimschoots vergoed door een enorm goed gevoel. Een goed gevoel als ik op vrijdag de Hitweek kocht, de nieuwe platenrecensies las en ik door de opmaak en foto’s mezelf voor de geest kon halen hoe hasj zou kunnen ruiken. Een goed gevoel als ik in diezelfde Hitweek de strip van Theo van den Boogaard las, getiteld ‘Áns en Hans Krijgen De Kans’, waarin Ans en Hans zeer expliciet lieten zien hoe je de liefde bedrijft. Als iets onvergetelijks. Een goed gevoel toen ik een muzikant ontdekte die nog gekker, nog genialer dan alle anderen was en die Frank Zappa heette.

Ik heb in de zomer van 68 met een hele grote glimlach op mijn gezicht rondgelopen. En als ik nu terugkijk in de geschiedenis en zie hoe mooi, maar ook hoe waanzinnig heftig die periode moet zijn geweest (wat te denken van een haast epidemische drugsverslaving), dan ben ik eigenlijk best wel tevreden dat ik het allemaal op een veilig afstandje heb meegemaakt. 

Dus wat ik je eigenlijk mee wil geven voor het slapen gaan, is: soms is niet meedoen leuker dan meedoen.

Dit is nummer 1 uit een serie van 7 columns van Mick Boskamp als introductie op de Chemistry-film ‘Generations Of Love’ die hier op partyscene op 16 juli in première gaat.