11 and Awake

Partyscene Redactie | 1 juli 2008
blogs

Het was een bijzonder weekend. Niet alleen wegens het feit dat ik verjaarde, maar vooral omdat woorden tekort schieten om alle gebeurtenissen treffend te omschrijven. Dit is dan ook een poging daartoe in een onconventionele Blog die zeker geen recensie is. Het is een weergave van dingen die gebeurden, zoals ze gebeurden. Overigens zo subjectief als de pest, dus jullie zijn gewaarschuwd. Laten we eens beginnen bij het begin en dat is het afscheid van een oude bekende…

Here today, gone tomrrow...


Die oude bekende is een club die menig dansliefhebber al jaren bekort en die genoemd is naar de gelijknamige etage waarop zij zich bevindt. Even kort als treffend, we hebben het hier natuurlijk over 11. De club nam zaterdag afscheid van haar publiek met een – naar verluidt – geniale set van Mathew Johnson. Maar vrijdag was er ook een alleraardigst feestje met local hero’s Bart Skils, David Labeij live, Boris Werner & Lauhaus, Kabale und Liebe live en 2000 and One. Jolijt!

Het is fantastisch om te zien hoe massahysterie werkt. Mensen maakten elkaar op diverse fora gek met de opmerking ‘dat het écht uitverkocht was’. Dat klopte ook wel, maar dat betrof slechts de voorverkoop. Aan de deur waren nog een stuk of 4 à 500 kaarten te krijgen. De voorspelde dikke rijen bleven ook uit, zelfs rond twaalf uur kon je in rechte één lijn zo – hup – naar binnen.

Wat valt er nog te zeggen over 11? Er is zoveel over geschreven dat het moeilijk is om niet in herhaling te vallen. Maar herhaling is in dit geval wel de kracht van de boodschap. Feit is wel dat je er van houdt of haat. Een gulden middenweg lijkt er niet te zijn. Bewonderenswaardig is het feit dat de club, die toch altijd ‘underground’ wist te blijven, toch zo’n breed publiek kon aanspreken zonder haar identiteit te verliezen.

Klokslag twaalf uur mocht ik er weer een jaarring bij schijven en wel in het bijzin van personen die mij zeer dierbaar zijn. Dat was fantastisch. Eén cadeau was dan ook met geen woorden te omschrijven, want een verjaardagskus die krijg je niet, die verdien je. Op de achtergrond was Bart Skils bezig met een zeer verdienstelijke set. De dansvloer vloeide langzaam vol en al snel was de dansende menigte niet meer te stoppen. Er waren veel eters die van tafel richting dansvloer verhuisden en eerlijk gezegd kun je je geen beter dessert wensen dan de fijne dansmuziek die er te horen was.


De sfeer was vanouds goed en dat maakt 11 zo fijn. Het publiek is immer gemêleerd en varieert van te hippe meisjes in jutezakken (of zijn dat toch rokken?) met leggings, tot oude hippies, om vervolgens via een omweg naar gasten in skinny jeans weer uit te komen bij echte clubtijgers. En het mooie is dat het allemaal nog mixt ook


David Labeij live was… Tja… Laten we het eens niet zo expliciet over de muziek hebben, want de moraal van dat verhaal is dat het daarmee toch wel goed zat. Alsof er slecht gedraaid zou worden of zo. Welnee. Iedere artiest zette zijn beste beentje voor, zo ook David. Een vrij stevig, maar dansbare set. De rollende bassen sloegen je om de oren. Bassen van het soort het soort waar je blij van word. Stilstaan was dan ook geen optie. Dansen, dansen en nog eens dansen, maar het onvermijdelijke moest een keer gebeuren. Dat was dan… Het moment van afscheid. Want hoe je het ook wendt of keert; dat was onvermijdelijk. Al draaiden er twintig dj’s de sterren van de hemel, er moest een moment aanbreken dat wij 11 gingen verlaten. Of 11 ons.


Laten we daar nou eens heel kort over zijn – er was immers al veel over geschreven constateerden we net – en afscheid nemen op een manier die het minste leed veroorzaakt. Gewoon zeggen dat het geweldig was en we een fantastisch leuke tijd hebben mogen beleven in één van de mooiste, beste en leukste clubs van Nederland.

Met de Nieuwe Revu nachttempel Award in aantocht pleit ik voor een postume toewijzing van die prijs aan deze club. Dus.

Dag 11... Ik zal je missen!


Dag 11… Ik zal je missen!

En zo belandde ik na een laatste blik over mijn schouder en een laatste blik over een nachtelijk Amsterdam op elf hoog in bed, om de dag erna alles behalve uitgerust wakker te worden. Het plan was om enkele uren Awake te doen. Niet als pers, want die was wegens een persstop van de organisatie niet welkom. Of zo. Vreemd genoeg was 3Voor12 er – en dat kwalificeert toch echt wel als pers – en zag ik toch echt foto’s staan ‘op die andere dance website’. Vreemd, maar dan kopen we zelf wel een kaartje en laten we de perskaart thuis. Hoefden we ons ook niet als embeds te gedragen. Dat scheelt weer en iedere andere persmuskiet zou hetzelfde gedaan hebben.


Na twee treinen gemist te hebben wegens een loom gevoel veroorzaakt door (te) veel dubbele wodka’s in de nacht ervoor, enkele dubbele wodka’s achterover geslagen en dan toch maar die kant opgegaan. Het werd een ware roadtrip, want er was in geen velden en wegen een pendelbus te bekennen op Sloterdijk. Al snel een groepje lotgenoten aangetroffen die wel een taxi wilde delen. Nu dacht ik dacht ik een goed excuus had om zo laat binnen te vallen, maar die van de rest waren echt veelbeter dan die van mij. Ik zal ze opnoemen::


1)      Iemand die vanuit de TT in Assen op zijn motor was gekomen en met de bus verder ging;

2)      Iemand die net terug was van een half jaar China en een enorme jetlag had;

3)      Iemand die net terug was uit Londen, geen jetlag had, maar ook geen kaartjes had en gewoon naar binnen wilde lopen of het op zijn minst ging vragen of dat mocht;

4)      Een aantal vrienden van die gast die uit Londen kwam die hetzelfde plan hadden als hij.


Ehm… Okay.


In het kader van ‘doe maar niet’ geen EK-achtige Turkengrappen gemaakt tegen onze besnorde taxichauffeur die ons voor een ‘zacht prijsje’ al mobiel telefonerend en autorijdend voor de deur afzette.

Na de standaard heeftusomshashcokepillenmessenpistolenkarabijnenhandgranatenbijuvraag met nee te hebben beantwoord stond ik dan ook daadwerkelijk binnen. Wat opviel was dat het terrein groter was. Veel groter. Of zoals iemand aan de bar het zo mooi omschreef: “Groot hè? Eigenlijk te groot. Jammer, want het is dus te groot! Liever kleiner, want zo was het begonnen…”. Die gast had een punt. De allereerste editie was leuk omdat het zo klein was. Dat bleef klein, maar toen het een paar jaar daarna groeide, werd het weer kleiner omdat het daarvoor eigenlijk weer te groot was. Volgen jullie mij nog?


Omdat er een persstop dit keer geen uitgebreide omschrijvingen van alle dj’s, met uitvoerige analyses van hun sets. Nope. Ik doe er slechts eentje, en dat was dan meteen de enige set die ik helemaal gehoord heb en dan meteen de beste. Fuck de rest! Deze artiest alleen al was een betaald kaartje waard. Ik doel op Richie Hawtin, want wat deze man liet horen was fenomenaal. Dat verdient een eervolle vermelding. Wat zeg ik: op jullie knieën allemaal! De man was heer en meester van Awakenings festival. Waar hij tijdens vorige edities nogal eens van die neigingen kreeg om te diep en te vaag te draaien, deed hij dat nu niet. Sterker nog; het was stevig en deze set was zelfs beter dan zijn Voltt-set in Paradiso.


De setting waarin hij draaide, de lasers, het vuurwerk, de rook, het uitzinnige publiek, dit was bonechilling. Deze set raakte je diep van binnen en bracht je in vervoering. Helemaal voorin was het een gekkenhuis en in de booth stond het helaas weer vol met dat interessant doende kijk-mij-eens-volk dat er o zo graag bij wil horen. Meer dan de helft was redundant, want het draait immers om de artiest, maar goed. Kun je op zijn minst zeggen dat je met Richie in de dj-booth hebt gestaan terwijl hij aan het draaien was. Tja… Dat is overigens allemaal sociologisch te verklaren, maar dat hoort niet thuis in dit verhaal. Als dat je doel is in het leven, dan moet je trots zijn dat je dat bereikt hebt…


Maar het echte feest was drie meter verderop beneden. Daar stonden de liefhebbers helemaal uit hun dak te gaan op de platen die Hawtin serveerde. Alles sloot – hoewel gemixt met zo’n stom Abletonkastje – naadloos op elkaar aan. De momenten, de overgangen, de breaks, dit was Hawtin op zijn best. De geluiden van de ene plaat perfect over laten lopend in die van de andere, hypnotische ritmes met genadeloze bassen die je om de oren sloegen: dit was niet normaal meer.
Alle brakheid verdween. Dit was genieten pur sang en dat deed Hawtin ook. Dit mocht niet stoppen, maar dat deed het wel. Om klokslag twaalf uur legde hij de laatste… euh… .WAV file op de laptop (???) en toen stopte het toch echt. Helaas. Wat een einde, wat een set. Hawtin sloot een superweekend genadeloos goed af. Wie er bij was kan dat beamen.



De terugreis was minder super. De gehele logistieke operatie rondom de pendelbussen was – zacht gezegd – niet zo goed geregeld. Niet alleen probeerde er duizend mensen tegelijk in één bus te stappen en over hekken te springen (om vervolgens door een hysterische beveiligingsfiguur en de ME met lange wapenstok weer teruggejaagd te worden), ook reden de bussen op een gegeven moment niet meer naar Sloterdijk. Zonder waarschuwing dan wel aankondiging vooraf. Dat was knap vervelend voor mensen die hun fiets daar nog hadden staan, want die hadden dus een probleem. Navraag bij de chauffeur leerde dat de bussen naar Amsterdam Centraal moesten omdat er op Sloterijk geen treinen meer reden. De chauffeur in kwestie wist echter wel de weg naar Centraal, maar niet dat het gebeid eromheen één grote kolerebende was qua bouwputten, grondverzakkingen en dies wat meer zij.


De chauffeur raakte licht in paniek en vertrouwde op de navigatiekwaliteiten van enkele passagiers voorin. Maar dat waren nou ook niet bepaald de meest heldere types meer, dus dat zorgde voor hilarische taferelen van een chauffeur met een veel te grote gelede bus, die hij door veel te kleine straatjes en langs taxistandplaatsen naar het station probeerde te krijgen. Arme man.

De ontheemde fietsers stortte zich en masse op de taxi’s om zo toch op zijn minst weer bij hun fiets te komen. Mensen die het geluk hadden om met de trein naar huis te kunnen, liepen naar de stationshal. Maar daarover later meer, want het fenomeen nachttrein is een eigen Blog waard…


Dan E

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws