Bart Skils en de wodkabroeders @ 11

Terwijl we ons nog zo hadden voorgenomen om op Koninginnendag niet als een malloot door Amsterdam te lopen, belandden we er toch. Dat was niet geheel tegen wil en dank. We hadden namelijk het lumineuze idee gevat om een kijkje te gaan nemen bij Static in 11. In de hoofdrol: Bart Skils en de wodkabroeders uit Jena.

Tja… Het was behoorlijk naïef om te denken dat we na het leed wat Koninginnendag heet zonder al teveel oponthoud Amsterdam in dan wel door konden rijden. Ja, op zich kon het wel, maar op de Overtoom begon de ellende al. De straten lagen bezaaid met troep en het leek wel alsof de hekken bij Artis waren opengezet. Net zoals konijntjes die verblind raken door fel licht, zo bleven mensen versteend staan en in koplampen van naderende auto’s kijken. Het is dat we remmen voor dieren, anders hadden we er een paar op of onder de motorkap gehad.

Hoe dan ook: het was totale verkeersanarchie. Maar ja, wie is er nu ook zo stom om dwars door de stad naar het Waterlooplein te rijden terwijl er een mooie ringweg  met tunnel daarvoor is aangelegd? Bovendien waren er nog steeds straten afgesloten, waardoor onze afstand van – hemelsreed -  vijf kilometer in meer dan een uur rally rijden langs grachten werd afgelegd. En wie naar rally’s kijkt, weet dat toeschouwers langs de kant van de weg nogal wat roet in het eten kunnen gooien.

Maar toen bereikten we dan toch de betrekkelijke veiligheid van de parkeergarage om weer verder te gaan met een hachelijke voettocht richting 11. De club was dik uitverkocht en de rij loog er niet om. De deuren waren om negen uur al opengegaan, maar toch stonden er tegen één uur (ja, we waren dus laat…) nog heel veel mensen voor de deur. Naar binnen kon alleen als je een kaartje had, of volgens het ‘one in one out’ principe. Een aantal bezoekers dropen daardoor af, een aantal bleef netjes wachten totdat zij aan de beurt waren.

Binnen was het lekker dru, maar bovenal werd er lekker gedraaid door Bart Skils. En wat heet lekker: Skils rockte. De beste man draaide een funky en extreem dansbare set.  Vrij stevig ook. Het publiek had er zin in, want de handjes gingen regelmatig naar boven. Dat publiek bestond trouwens uit een bonte mix mensen. Nu is het publiek bij 11 sowieso gemêleerd, maar ditmaal liepen naast hippe feestvierders en oude jongeren ook veel verdwaalde Koninginnendagvierders rond. Die herkende je natuurlijk aan oranje broeken, pruiken, brillen, et cetera. Aan de verschillende accenten te horen, waren er ook veel mensen van ver buiten de stad. Denk hierbij aan het zuiden van ons land, bijvoorbeeld.  

Gelukkig liepen er geen vervelende mensen in de rondte. Het deurbeleid bij 11 is zo goed, dat ze precies weten wie ze wel maar vooral niet binnen willen hebben. Dat is altijd maar afwachten  tijdens feestjes na festiviteiten als Koninginnendag. De stad is dan bevolkt met vervelio’s die teveel bier drinken en dan in een bepaald stadium komen dat ze dat vervelende gedrag bij voorkeur hinderlijk moeten etaleren. Dat is dé reden waarom je mij niet snel door een stad ziet zwalken en met een oranje muts op ‘Lang leve de Koninging, hoera, hoera, hoera’ hoort  scanderen.  

Tja...

Ruim een uur later gepland begonnen de Wighnomy Brothers aan hun set. Ze stonden als headliner, maar ze kwamen als mosterd na de maaltijd. Na een superset van Skils werden we getrakteerd op gepruts in het kwadraat. Enigszins vette platen, dat wel, maar de overgangen waren niet echt om over naar huis te schrijven. Zeg maar gerust ‘niet’. Je zou haast zeggen dat ze te diep in het glaasje hadden gekeken na een lange dag van God-mag-weten-wat.

Toen het geprutst echt niet meer om aan te horen was en ze de sfeer naar een dieptepunt hadden gedraaid, werd het tijd om te gaan. Een avond met een doldwaas begin, een fantastisch midden, maar teleurstellend einde.  Een tegenstelling uit het boekje.

Zo tegen het einde van het bestaan van 11 wordt het tijd voor een terugblik. Met nog minder dan twee maanden te gaan is het doek bijna gevallen voor één van de leukste plekken van Amsterdam. Het uitzicht was fenomenaal, de line-ups ook, maar aan alle goede dingen komt een eind.

Men zegt dat je moet stoppen op je hoogtepunt. Of dat hoogtepunt voor 11 al bereikt was, dat weet ik eerlijk gezegd niet. Wat ik wel weet is dat ik persoonlij kan terugkijken op enkele superfeesten en dat is iets wat altijd zal blijven.

Het doek is bijna gevallen voor 11...

Ondertussen draait de geruchtenmachine op volle toeren, want de mensen achter 11 zouden al weer iets anders op het oog hebben. Ik ben zeer benieuwd… Jij toch ook?

Dan E