Jefferson: Georgië part 1

Mister Hi-five is back! In dit geval terug uit Verweggistan. Enjoy zijn blog.

Georgië

Tussen de Hollandse regenbuien door kreeg ik ineens het aanbod om een weekje te komen draaien in een strandtent in Georgië.
Nog voordat ik goed en wel wist waar Georgië nu eigenlijk ligt, had ik al volmondig ‘JA!’ geroepen, zo’n kans laat ik me namelijk niet ontgaan. Georgië is een land dat geografisch gezien voor het grootste deel in Azië ligt en voor een zeer klein deel ook in Europa. Het grenst aan Rusland, Azerbeidzjan, Armenië, Turkije en de Zwarte Zee, aldus Wikipedia. Dat weten we ook weer.

Samen met Eugène (die deze draaivakantie voor mij heeft geregeld) vlieg ik naar de hoofdstad Tbilisi, alwaar we door strandtenteigenaar Gia worden opgehaald. Er staat ons nog een 5 uur durende autorit te wachten naar de badplaats Gonio. En wat voor autorit...

Bumperkleven blijkt de nationale sport in Georgië, met 150 kilometer per uur scheuren over de snelweg door de bergen, alles inhalend wat zich voor ons bevindt. Dat inhalen gebeurt pas als we bijna op de bumper van onze voorganger zitten. Omdat iedereen zo rijdt en er dus een bepaald systeem inzit, komen we een beetje pips, maar heelhuids aan in de badplaats.



Na het inchecken in ons hotel worden we enige tijd later opgehaald voor mijn eerste gig in strandtent Switch. Daar is het gezellig druk, zowel aan de bar als op de dansvloer. De lokale dj warmt voor me op met tunes die niet zouden misstaan in Bob’s Saloon, dat belooft nog wat...

Na mijn eerste vodka Red Bull neem ik een kijkje in de dj-booth en zie tot mijn afgrijzen dat de beste man het tempo op 134 bpm heeft staan en vraag me af of hij wel weet wat opwarmen betekent. Dit lijkt meer op roosteren.

Bovendien blijkt de enige aanwezige draaitafel het niet te doen, zodat ik ben aangewezen op mijn cd’s, die ik snel nog even had gebrand voordat ik op reis ging. Ik ben namelijk altijd vinylman in hart en nieren geweest, vond die cd’s maar niks. Maar om een hele week te kunnen draaien, zou ik drie koffers met platen hebben moeten meenemen, kansloze zaak. Dan toch maar wat tunes op de digitale schijf zetten. Dat blijkt vanavond mijn redding.



Ik gooi de boel maar even stil en zet de bpm-teller op 127. Eugène fungeert als MC en kondigt mij met veel bombarie aan, ik kom toch helemaal uit Amsterdam gevlogen en bovendien: wat je van ver haalt is lekker of op zijn minst anders.

En anders wórdt het na de happy de peppie house van mijn voorganger. Gelukkig trekken ze (minimale) techy sounds, de dansvloer blijft gevuld. Ondertussen wordt er door de ‘technici’ druk gediscussieerd over de niet-werkende draaitafel, in onverstaanbaar Georgisch uiteraard. Er wordt van alles geprobeerd, maar zonder succes. Gelukkig heb ik genoeg cd’s bij me om het een paar avonden uit te houden, maar ik wil ook graag wat plaatjes draaien.

De tijd vliegt en voor ik het weet zijn we twee uur verder, bijna tijd voor een wissel.

En geloof het of niet, ineens zie ik het lampje van de Technics aangaan, hij doet het!

Ik kan nog 1 plaatje erop leggen, beter dan niks.

Dat was mijn eerste Georgische gig, er zouden nog 6 avonden volgen. Daarover volgende keer meer. Er valt zoveel te vertellen, dat 1 blogje niet genoeg is…