dj Madskillz: doodziek

Partyscene Redactie | 31 juli 2007
blogs

Als producer maakte hij al klassiekers in 1990, maar sinds het einde van de vorige eeuw kennen we hem als dj Madskillz. Met zijn geweldige, vrolijke draaistijl is het alle dagen feest. Behalve nu.

Ziek in het hoofd

dj MadskillzEen jaar geleden, 11 juli 2006, 21.30 uur.

Ik heb net mijn tas gepakt voor een boeking in het buitenland. De hele dag nog in de studio gezeten en nu als een speer maar Schiphol. Mijn vlucht vertrekt om 24.00 uur en met al die nieuwe vliegregeltjes kun je maar beter wat eerder zijn. Als ik net de laatste nieuwe platen in mijn tas stop, gaat de deurbel. Nietsvermoedend doe ik open en ik zie drie blauw geklede makkers met een te grote pet op, die me aan staren. Politie. Of ik, en met mij 95 andere gezinnen, snel mijn identiteitspapieren en wat “belangrijke” spullen wil pakken, want ik moet mijn huis verlaten. Binnen twee en en half uur, vóór twaalf uur vannacht. Er is iets mis met ons huis. “En wat gebeurt er dan precies om twaalf uur?” vraag ik quasi bijdehand. “Geen idee meneer, het is een noodverordening van burgemeester Cohen.” “En waarom ik er uit moet, kunnen jullie niet precies vertellen? “Nee meneer.” “En  hoe langdit gaat duren, kunnen jullie me waarschijnlijk ook niet vertellen.” “Nee meneer.” “Fucking hell zeg! Mooie actie, vrienden.
De politie is je beste vriendMijn kop ontploft zowat. Alles schiet door mijn gedachten. Don’t blame the messenger is het gezegde, geloof ik, maar deze drie petten krijgen even flink wat nare woorden naar hun hoofd geslingerd. Ik zou er anno nu een serie boetes voor hebben gekregen. Tegelijk maakt paniek zich van me meester.“Dit is een noodverordening, als u niet zelf om twaalf uur uw huis uit bent, dan wordt u door ons eruit gehaald” zeggen de petten. ”” Jezus, what the fuck zeg, dit is Nederland toch, ik heb rechten, het is mijn eigen huis. Als ik morgen pas ga, dan ga ik morgen!” probeer ik nog, maar het is tegen dovemansoren gericht. IJsberend en als verdooft loop ik weer naar binnen. Ik smijt de deur dicht en bel meteen de boeking af.

Wat doe je als iemand je komt vertellen het belangrijkste mee te nemen wat je hebt? Twee uur lang loop ik rond zonder wat in te pakken. Mijn platencollectie? Mijn cd’s? Die krijg ik nooit van zijn leven mee. Foto’s? Films? Kleren? Draaitafels? Bankpapieren? PC? TV? Brieven? Aandenkens van al die mooie trippies rond de wereld? Boeken? 909? Studio? Kut!  Kut! KUT!
Wat is er in godsnaam aan de hand dat ik in één tas mee kan nemen, met het idee dat ik de rest van mijn spullen misschien nooit meer zal terug zien?! Om 23.30 smijt ik uiteindelijk de favoriete kleren van mijn vriendin in een tas, neem ik één platentas en mijn harde schijf van mijn PC met al mijn tracks mee en loop nog een laatste rondje door de studio, alles achterlatend zonder een idee of ik het ooit nog terugzie.
Het zal uiteindelijk nog 6 maanden duren voor ik weer terug mijn huis in kan. In een crisis bijeenkomst die nacht blijkt dat de gemeente ‘erachter’ is gekomen dat de betonbewapening van het pand, net 2 jaar geleden gebouwd, waarschijnlijk niet voldoende is. Waarschijnlijk, ja. Onzekerheid ten top voor 96 gezinnen. Later blijkt ook de door de gemeente goed gekeurde bouwtekening niet te deugen en heeft het gebouw te weinig draagkracht. De gemeente achtte zich in ieder geval niet verantwoordelijk. Sukkels. Maar naar mijn bescheiden mening mogen we erop vertrouwen dat de gemeente de belangen van zijn burgers goed behartigd en had de gemeente tijdens de bouw gewoon goed moeten controleren in plaats van met die dikke ambtenarenreten achter het beeldscherm te zitten patiencen. Ze hebben het later nog toegegeven ook. Bouw en Woningtoezicht functioneerde niet goed, want als het regende kwamen ze niet naar buiten.

15 juli 2006, 19.00 uur, de dag van DanceValley.
Barto B. (voor niet Privé-lezers, het vriendje van zanger Gordon) is aangesteld als woordvoerder van de gemeente Amsterdam. Hij komt in zijn Dance Valley pak en met uitzonderlijk grote pupillen een blijde boodschap  aan ons brengen. Elke dag krijgen we 20 euro onkosten vergoeding uit een speciale rampenpot. Non recoupable. Het is een dagvergoeding die niet belastbaar is. Dat zou er nog bij moeten komen, denk ik nog. Je komt plotseling voor allerlei problemen te staan die je flink wat geld kosten. Je hebt geen internet als dakloze, dus moet je elke dag naar een internetcafé. Je hebt geen wasmachine, dus naar een wasserette. Post ophalen op het industrieterrein bij een hoofdkantoor, want je hebt geen brievenbus, dus extra reiskosten. Die 20 euro was meer dan welkom. Goed initiatief, dacht ik nog.
Vandaag 18 juli 2007, precies een jaar later.
Ik word gebeld door mijn buurman, volledig overstuur.
Ik ben net gebeld. De gemeente Amsterdam komt er niet uit met de belastingdienst”.
Waarover niet? vraag ik, geen idee nog waar ‘ie het over heeft.
Dat geld wat ons verleden jaar als kleine tegemoetkoming uit de gemeentelijke rampenpot is gegeven, dat is achteraf gezien toch een bron van extra inkomsten voor ons geweest, zegt de gemeente. “Of iedereen nu, een jaar na de ramp, toch nog even belasting over dat bedrag wil afdragen…”
WTF!?!?

Je wordt getroffen door een ramp, aardbeving, vliegtuig op je dak, whatever. En dan krijg je ook nog eens dit. Je kunt een half jaar niet je huis in, niet je studio in, al je lasten lopen gewoon door, je krijgt een kleine tegemoetkoming en een jaar later krijg je, als klap op de voorpijl, extra gezeik.
Of ik dit tijdelijk stil wil houden, vragen ze nog.

Ziek in hun hoofd zijn ze. Doodziek.

check:

www.djmadskillz1.hyves.nl

www.myspace.com/djmadskillz1

www.djmadskillz.com

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws