Dan E: Richie Hawtin

Wie graag over de wereld van uitgaan leest, moet hem kennen. Dan E, de poëet onder de nightlife reporters. Hier is’ie weer.

En zo belandde ik ineens maar vooral alsnog in een dampend Paradiso tijdens M-Nus goes 5 Days Off. De avond was geheel uitverkocht en dat hebben we geweten ook. Het idee om op de dag zelf nog even ergens twee toegangskaarten vandaan te trekken was dan ook niet minder dan lumineus dan utopisch maar je moet altijd positief blijven denken want niets is nu eenmaal onmogelijk… (En zo ist)

En dat het onmogelijke mogelijk was bleek al snel toen er alsnog via marktplaats twee toegangskaarten gescoord konden worden voor de normale prijs. De Goden waren ons goed gezind en de voortekenen waren goed… Zou het dan toch?

De line up van vanavond bestond onder andere uit Bart Skils, Amsterdam 661, Heartthrob, Troy Pierce maar vooral Richie Hawtin, de persoon om wie deze avond toch wel draaide. Deze man draait al mee vanaf de tachtiger jaren en in al die jaren veranderde zijn stijl veelvuldig. We hebben allemaal wel een favoriete ‘Richie.’ Voor de één is dat zijn Detroittechno, voor de ander zijn Minimal, voor mij is het toch wel de Hawtin die je in drie uur of langer durende sets meenam op een muzikale reis die je langs House, Techno, Minimal en dies wat meer zij voerde. Hij combineerde de meest ondenkbare platen met elkaar in sets die je tot mensenheugenis bij zullen blijven zoals, bijvoorbeeld, op de allerallerlaatste Chesterfield Labelland in 2002.

Op het allerlaatste Awakenings Festival zou de in Berlijn wonende Canadees teleurstellend zijn geweest althans, als je zo links en rechts de reakties leest. Nu is Hawtin niet echt het type festival dj, laat staan dat hij op grote feesten écht tot zijn recht komt. Het is nu eenmaal een feit dat dit wél zo is in een club en gek genoeg ook vaak in het buitenland.

Hoewel uitverkocht viel de rij voor de deur mee, zo ook de drukte binnen. In de grote zaal stond Troy pierce zijn apparatuur aan te sluiten maar het was niet helemaal duidelijk waar de muziek vandaan kwam aangezien hij zelf niet draaide. Dit mysterie werd gelaten voor wat het was aangezien Amsterdamse hoop in bange dagen Bart Skils in de bovenzaal draaide. Een goede airco in deze zaal zou overigens niet misstaan; het was er heter dan heet. Skils draaide weer eens op zijn sterkst, opzwepende funkyp en minimale laten met verschrikkelijk goed getimede climaxen. Hij speelde met het publiek en datzelfde publiek beloonde hem met uitzinnig gejoel en handjes in de lucht. Prachtig!

Skils droeg, na een daverend applaus, de fakkel over aan Amsterdam 661, een liveact die in eerste instantie als eenmalig experiment het geboortelicht zag in Studio 80. De groep bestaat uit zes dj’s en acts, namelijk Lauhaus en David Labeij (samen het duo Polder), Boris Werner, Julien Chaptal, Kabale und Liebe en niemand minder dan Quazars’ Gert van Veen. Het idee erachter was even simpel als treffend: met vijf laptops aan elkaar digitaal jammen en dan maar zien waar het uitkomt. Het is indrukwekkend om te zien hoe onze hoofdstedelijke housemastodont Gert van Veen hier zijn bijdrage aan levert. Samen met Hawtin is ook hij al vanaf de jaren tachtig met house bezig en daarom is het des te indrukwekkend dat hij nu weer on stage staat in een minimaltechno en houseformatie. Hoewel begonnen als gelegenheidsformatie leken de heren toch redelijk goed op elkaar ingespeeld maar wat wil je, ze speelden immers een thuiswedstrijd die het publiek zeer zeker waardeerde. Verder is het recensietechnisch gezien erg lastig om deze formatie te omschrijven, laten we zeggen dat het ‘gewoon goed’ was en wie er bij was geweest die kan dat beamen.

Weer terug in de grote zaal was Troy Pierce bezig met zijn set en wat voor een set! Stevige en opzwepende minimaltechno, oehlala, een genot om op te mogen dansen. De drukte in de zalen viel over het algemeen mee, het leek erop dat ze de tent niet tot de nok toe gevuld hadden want het is wel eens drukker geweest in de Paradiso. Het leek er ook op dat de muziek en de artiesten in een duidelijk stijgende lijn zaten; het werd echt alleen maar beter. Dit was zo’n feestje waarbij de tijd werkelijk voorbij vloog en je maar één ding hoefde te doen; genieten van de muziek. Na de geweldige set van Pierce nam Heartthrob het op de iets diepere toer over als tussenstation naar de man waar we eigenlijk toch wel voor gekomen waren; Richie Hawtin.

“I I I I I I ccccallled you, but you weren’t tttthere……..”

Oei, oei, oei, dit was orgastisch. Woorden schieten tekort om deze set te omschrijven; het was beyond voortreffelijk. Hawtin draaide alleen zoals Hawtin kon draaien. Diep, hard en funky, opzwepend bij tijd en wijle, dit was ongelofelijk. Hawtin was in zijn element en deed precies wat hij moest doen: de zaal plat spelen. Zijn breaks waren nog scherper dan het mes van een chirurg en nog punctueler dan het spoorboekje van de NS ooit zou worden. Zoals Hawtin hier draaide, draait hij zelden, zo lijkt het soms. Fenomenaal! De reakties die hij van het publiek ontving waren enorm; de handen in de lucht, kreten van extase, een uitzinnige massa; dit was niet normaal meer. Kippenvelmomenten alom! De hypnotiserende houseritmes van Hawtin sloegen je om de oren, stilstaan was onmogelijk. De dansvloer van Paradiso veranderde in een kolkende massa, de sfeer was ultiem, niemand wilde nog naar huis en Richie zelf ook zeker niet!

Deze avond gaat in de boeken als geweldig, misschien wel legendarisch, maar het is en blijft een feit dat de oude kerk Paradiso soms nogal wat verrassingen in petto kan hebben voor je. Werkelijk alle dj’s waren steengoed maar Richie was the man of the match; zo nu en dan laat de oude meester zien dat hij zijn stempel nog steeds kan drukken op een dansvloer. Tekenen was dat Hawtin het zelf ook enorm naar zijn zin had achter de decks getuige het feit dat hij, letterlijk, niet van stoppen wist. De toegift was even hirlarisch als fenomenaal, misschien moet deze avond daarom toch maar wel de boeken in gaan als ‘legendarisch.’

Veel mooie, lovende woorden maar…. Wie erbij is geweest die kan ze allemaal beamen!

Dan E