Boskamp!

Laatst kreeg ik weer een ‘alleraardigst’ mailtje van een lezer met als aanhef ‘ouwe lul’. De inhoud laat ik maar achterwege. Je begrijpt dat de toon al was gezet. Nu ben ik natuurlijk ook een ouwe lul, maar dat was ik ook al toen ik in ’93 verzot raakte op elektronische dansmuziek. En toen hoorde je er niemand over.

Het is gek. Ik ga niet zeggen dat vroeger alles beter was, want dat is gewoon niet zo, maar in uitgaansland was iedereen gelijk. Of je nu zwart, geel, piepjong of hoog bejaard was, het maakte allemaal niets uit. Je werd in ieder geval niet bij voorbaat afgerekend op je geboortejaar.

In de wereld van overdag was dat wel even anders. Daar moest je op je vijftigste al een plekje in een seniorenflat reserveren en was je - net als een ouwe computer - voor de rest van je leven afgeschreven.

Het maakte niet uit dat in andere culturen de dorpsoudste werd gezien als iemand vol levenswijsheid, als dé persoon die om raad werd gevraagd, als iemand ook met magische krachten. Nee, had je Abraham gezien dan restte nog maar één monumentaal moment in je leven en dat bestond uit handjes schudden op je afscheidsreceptie.

Hoe anders is het tegenwoordig in het leven van overdag. Opeens worden de vijftigers geafficheerd als een interessante en vitale doelgroep, die alles uit het leven willen halen. Je zou denken dat de altijd zo vooroordelenvrije uitgaanswereld daar goed garen bij spint. Niet dus. Het lijkt of we met z’n allen de rol van burgerlijke scherprechters hebben overgenomen. Een ouwe lul hoort niet van dansmuziek te houden. Zo is het en niet anders. Tja, eens zijn de types die dat van de daken schreeuwen allemaal oud en lul. En wat dan?