Boskamp!

redactie | 11 april 2007
blogs

Een wereld zonder muziek is een wereld die niet draait. Dat realiseerde ik me gisteren weer eens toen out of the blue opeens achter elkaar schitterende klanken tot me kwamen. Het is net als met de liefde. Die komt ook tot je als je er niet naar op zoekt bent. In de ochtend was het al meteen raak toen Jesse Voorn me vroeg of ik zijn nieuwe track naar een bevriende Engelse dj wilde sturen. Nu ben ik nergens te beroerd voor, maar als ik iets stuur, dan wil er zelf ook graag achter staan. In ieder geval achter de inhoud van het MP3-tje. De track had als werktitel ‘A Wednesday Afternoon’ en als dat het tijdstip is waarop Jesse dit juweeltje fabriceerde, dan werd ik nieuwsgierig naar wat hij zoal verhapstukte op de zaterdagnacht- en ochtend!
Mick
In een tijdsbestek van 7 minuten ging een heel leven op de dansvloer aan me voorbij. Het pompte, zoog, het sperma spatte er vanaf. Ik stuurde het mailtje, met daarin de link naar de track, meteen door naar de desbetreffende persoon. In de begeleidende tekst schreef ik:

‘Dear friend, here is a new track by Jesse Voorn, the brother of Joris Voorn. But please don’t refer to him as ‘the brother of’, because he is a tough act in itself. This is much better than sending parcels, isn’t?’

Lang leven de digitale vooruitgang! Moest je vroeger een cd’tje branden, die in een envelop proppen en vervolgens opsturen naar de ontvanger, tegenwoordig druk je op sent en weg is de ‘bestelling’.

Dat gebeurde in de ochtend. Tijdens mijn lunchbreak maakte ik een ommetje en passeerde een platenzaak, waar met grote letters ‘opheffingsuitverkoop’ op de ramen stond. Ik ben en blijf een Nederlander en als er ergens iets te scoren is voor weinig, dan moet ik erbij zijn. Kwijlend ging ik door de bakken met cd’tjes, die vijf euro per stuk moesten kosten. Verdomd! Onder de R vond ik een album van Todd Rundgren, dat ik nog niet bezat. Het was een cd uit 2004 en ik wist niet eens dat de 58-jarige blue eyed soulrocker uit Bearsville, New York na de Millenniumwisseling nog een album had gemaakt. Vlak voor het jaar 2000 had ik nog het idee postgevat om deze levende legende, die al in de jaren zeventig experimenteerde met computers, te contacten met de brutale vraag of het niet eens tijd werd voor een dance-album. Onderweg naar huis liet ik de cd, getiteld ‘Liars’, in de caraudio en weer gebeurde het met me. Ik kreeg kippenvel. Vanaf de eerste track, een soort Underworld in overdrive, was het duidelijk. Ik hoefde de goede man niets meer te vertellen. ‘Liars’ was Todd’s dance album. Als je bijna zestig bent en zulke muziek maakt, dan behoor je tot de absolute wereldtop. Sturend op de wolken reed ik vervolgens de zomer tegemoet.

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws