Boskamp!

redactie | 7 maart 2007
blogs

Wat ik die zaterdagavond in de Marcanti had te zoeken, heb ik me achteraf, zelfs tot aan de dag van vandaag, nog vaak afgevraagd. Ik kan me vaag herinneren dat ik door een stelletje mesjoche, maar toch ook wel buitengewoon aardige Kremlinners via het Forum naar hun avond was gelokt. Want daar gebeurde het! In de Marcanti. Yeah, right. En toch, tóch ging ik ernaar toe, naar een zaak waar ik sinds jaar en dag nog niet dood gevonden wilde worden. Als ik er nu weer over nadenk, dan kan ik er maar één verklaring voor vinden: ik had een voorgevoel dat daar iets ging gebeuren, waar ik bij moest zijn.
Mick Boskamp
Bij binnenkomst vond ik het er nog steeds niks, maar toch had ik een rare kriebel in mijn buik die ik, sinds ik voor de eerste keer op het vliegveld van Ibiza landde, niet meer had gevoeld. Het ging er heftig aan toe op de dansvloer. Dat viel me wel in positieve zin op, maar ik wilde nog heel even wennen aan het idee dat ik op zaterdagavond in de Marcanti stond, dus liep ik linea recta door naar de VIP-ruimte, die zich achter de DJ-booth bevond.

Het was er stil en donker. Mooie ruimte, dat wel. En er was ook een bar met een barjuffrouw. Classy! Ik bestelde een whisky en ging zitten op de comfortabele bank die over de hele breedte van de VIP liep en vanwaar je nog net de hoofden van het danspubliek kon zien. Op een goed moment keek ik naar links.

En links keek naar rechts.

Ik keek in de mooiste ogen die ik ooit had gezien. En toen moest de rest nog komen. Daar zat ik dan, als een haas gevangen in haar blik. We raakten aan de praat. Ik haalde een drankje voor haar. Zij maakte een joint voor me. Het was alsof we elkaar al eeuwen kenden. Binnen vijf minuten was het vijf uur en toen we afscheid namen, deed ik iets mals. Ik stond op, maakte een vuist met mijn rechterhand en tikte met die vuist een paar keer op mijn linkerborstkas. Ik had dat een keer zien doen door iemand die ik niet zo sjiek vond, maar toch deed ik het. Want dat was precies waar ze zich bevond op dat moment. In mijn hart.

De weken daarna ging ik elke zaterdag naar Kremlin. Ze was er niet altijd, maar gek genoeg waren die avonden geen verloren avonden. Ik had het altijd naar mijn zin. Ik leerde de Kremlinners kennen en daar voelde ik me geen vreemde tussen. En daarbij kwam de geruststellende gedachte dat ze toch in mijn hart zat, waar ze ook was.

Mel en ik zijn inmiddels alweer jaren bij elkaar. We delen lief en leed en wat mij betreft, blijven we altijd samen.

Dat is, in het kort, het verhaal van Kremlin. Of de bedrijfsleider van de Marcanti op een ochtend als een dief in de nacht er met de kas vandoor is gegaan of dat het iets te hedonistische gedrag van sommige Kremlin-medewerkers een goede afloop van de clubnacht in de weg heeft gezeten, is volslagen onbelangrijk. Vind je ook niet?

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws