Boskamp!

Noem het observaties. Observaties waar je normaal gesproken nooit aan toekomt, omdat je onderdeel van het uitgaan bent en het lastig is om jezelf te observeren. Nadenken is mijn ‘sterkste’ kant. Denken over wat geweest is en wat eventueel zou kunnen gebeuren. Die gedachtes zijn volkomen nutteloos, want gisteren is foetsie en morgen is pas zeker als het morgen is. Het enige waar je echt zeker van bent, is dit moment. Nu.

Toen ik uit begon te gaan, zoals we uitgaan kennen, nam ik nog net een staartje mee van hoe met moest zijn. Internet was rond ’93 nog niet aan de orde, maar je had al wel communities. En de members ontmoetten elkaar op de dansvloer. Iedereen was met zichzelf en tegelijkertijd met elkaar bezig. Danste je niet, dan stond/zat je op het toilet of bestelde je een drankje. En was je klaar op het toilet of bij de bar, dan stoof je naar de dansvloer, want daar bestond de tijd niet en had je dus ook de tijd niet om te denken aan wat was en/of wat komt. Op zaterdagavond leefde je volledig in het Nu. Met drugs of zonder drugs. Met drugs hoefde je er alleen wat minder moeite voor te doen om te beseffen dat het leven op dit moment geleefd wordt.

Wauw! Dat was even slikken. De hersens stonden stil en de voeten bewogen. Het was een soort meditatie. Je kroop als het ware met je geest in de subwoofer.

Mensen zeggen vaak dat uitgaan een ontsnapping/een ontlading is. Het is geen ontsnappen. Het is juist een diep geworteld besef dat het leven is zoals het is. Een feest.

En binnen die happening, die plaatsvond op de dansvloer, was er opeens iemand die niet bewoog. Moi. The First Man Standing Still. Ik ging wel uit, maar ik stond erbij en ik keek ernaar. Ik vond het allemaal prachtig wat er op de dansvloer gebeurde, maar ik maakte er geen onderdeel van uit. Ik was een outcast, een buitenstaander. Want iedereen danste.

Als je anno 2007 een club en/of party binnenstapt, zie je een aanzienlijk deel van het publiek dat eenzelfde soort beleving heeft van uitgaan. Ze staan aan of in de buurt van de bar, soms zelfs midden op de dansvloer, ze kijken, praten, drinken, handen in de zakken, lachend, lallend, alsof ze in een kroeg staan.

Mag de muziek wat zachter? Ik kan mezelf niet verstaan.

Het enige wat bewogen wordt, zijn de kaken. En hoewel ik een pionier ben op het gebied van deze, excusez le mot, movement, houd ik mijn lippen op elkaar in een club. Ik heb ze tot glimlach gekruld en geniet van wat ik zie en vooral van wat ik hoor. Stilletjes stilstaan in een club kan erg prettig zijn. Het enige nadeel eraan is dat mensen eerder geneigd om aan je hoofd te lopen zeiken. In dat geval doe ik soms iets geks. Dan ga

ik richting dansvloer. Want als je danst hoor je geen stemmen meer. Ook de stemmen in je hoofd niet.