Zero tolerance

redactie | 28 december 2006
blogs

Het is zomer 2008, de Dam in Amsterdam is afgeladen. De ochtend is maar net begonnen en de zon verwarmt de aanwezigen die deze verwennerij maar al te graag over zich heen laten komen. De bonte verzameling mensen ziet er geweldig uit, dressed to impress. Maar het hogere doel van de dag voert de boventoon in alle gedachten: Freedom to party!
Heb je pilluh?!
Het zero tolerance beleid, ingezet in 2006, heeft zware sporen nagelaten in de dancescene. Ettelijke organisaties hebben de pijp aan Maarten gegeven, UDC is over de kop en ID&T heeft zijn werkterrein verlegd buiten Nederland. De werkgelegenheid in de sector is dramatisch teruggelopen. Het beleid heeft er ook voor gezorgd dat een groot deel van de dancescene underground is gegaan. Op afgelegen locaties en via codes op het internet zijn deze feesten te bezoeken; bezoekers worden zorgvuldig gescreend op enige affiniteit met autoriteit en zonodig geweerd. De balans na anderhalf jaar is triest; het aantal doden na inname van kwalitatief slechte drugs in combinatie met alcohol en het ontbreken van medische voorzieningen is schrikbarend toegenomen. De cijfers laten een duidelijke overeenkomst zien met een land als Frankrijk waar dit beleid ook met “succes” wordt toegepast. In een landelijke advertentie is opgeroepen om deze dag op de Dam samen te komen om zo te protesteren tegen het beleid.

Bovenstaand doemscenario staat nog niet eens zo ver van de realiteit. Al langer steken de autoriteiten hun kop in het zand en pakken de dancescene onevenredig hard aan. Als je kijkt hoeveel mensen elke week genieten van de keiharde beats en de swingende clubby sounds en hoe relatief weinig problemen zich voordoen, en je dit relateert aan bijvoorbeeld supportersgeweld blijkt maar hoe schijterig politici en politie zijn. Fouilleer op een willekeurige Ajax-Feyenoord de beide supportersgroepen en ik zweer dat de dope buit vele malen groter is dan een Awakenings, om over het aantal dealers maar te zwijgen. Niet dat ik dit graag wil, ik moet beide groepen wel te vriend houden, maar het dance volk is nu eenmaal een stuk vredelievender maar hopeloos verdeeld. Met verdeeld bedoel ik eigenlijk niet samen. We hebben geen harde kern, geen verenigingen, geen vakbond. We protesteren niet, vallen geen mensen lastig (af en toe een beat hier en daar moet toch kunnen?), gooien geen ramen in van winkels, roepen niet dat Sylvie een hoer is, integendeel, zij is altijd welkom op onze feestjes.

Feestgangers fouilleren is eigenlijk heel makkelijk:

“Halt! Hier de politie, wij verdenken u van drugsbezit en gaan u fouilleren.”  “Ah. Ok. Mooie pet trouwens, en wat glimmen die knopen mooi op uw uniform. Slokje water? Nee, hoor zit niks in, dat is allemaal al op. Goh zeg, ik vind u eigenlijk best wel lief. Wow, als u het niet erg vind hop ik even van been tot been terwijl u zoekt. Ptjew, ptjew, boem boem boem boem. Gave beat he! Zo, bent u klaar? Dan ga ik weer, tot snel maar weer hé….laterzzzzzzzzz.”

Het wordt tijd dat we ons gaan verenigen, een serieuze gesprekspartner worden. Niet zoals geachte Cohen voorstelt om samen met Duncan om de tafel te willen zitten terwijl deze net vertrokken is richting Australië, want wie neemt dat nog serieus...

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws