Jeugdsentiment

Brenda, 31 jaar, tekstschrijver en semi-profi dj schrijft als columniste voor Love2party. Zij geeft haar ongezouten mening over happenings in de dansscene. Brenda hoeft geen gelijk te hebben: zij daagt jullie uit om ook je mening te geven en over dingen na te denken. En garde!

Tekst: Brenda Haveman

Kort geleden kreeg ik een verrassende uitnodiging. Secret Cinema, oftewel Jeroen Verheij moest op een dinsdag draaien op Mellow Moods, in club Onefour in Den Haag. Voor maar twee euroknallers kregen we een set voorgeschoteld die het predikaat Awakenings Mainstage Afsluiter ver voorbij ging. De altijd sympathieke en opgewekte Jeroen gaf het overwegend jonge publiek een stoomcursus ‘dansen op topmuziek’. Van alles passeerde de revue, van diepe tribal techno tot een lekkere Detroit house sound, van minimal techno naar platen met mooie trance geluiden, voorzien van gemene geluidjes waardoor het nooit zoetsappig werd. Ook al was Jeroen z’n set rauw en stevig, het klonk prima in de club en het was vooral erg dansbaar, wat tenslotte het belangrijkst is. Ik dacht met weemoed terug aan z’n oude stampklassieker die ik nog op vinyl heb, Timeless Altitude, een plaat van inderdaad tijdloze hoogte, net als Secret Cinema zelf - die overigens zelf ook geen jaar ouder wordt. ik denk dat ik vaker naar Jeroen ga luisteren.

Mellow Moods

Het immens populaire Mellow Moods is voor mij jeugdsentiment. Nou ja, jeugd... ik was negentien toen ik in mijn studietijd wel eens naar Mellow Moods ging, halverwege de jaren ’90. De organisatie geeft sinds jaar en dag fantastische feestjes in Den Haag, met name op dinsdagen. Allerlei wereldberoemde draaikoninkjes hebben op de kleinschalige feestjes - o.a. in de Buzz - gestaan, zoals het trio Dimitri, Remy & Marcello, Paul van Dyk, Ronald Molendijk, Michel de Hey, en zelfs Tiësto. Dat betekende dat ik op woensdagen niet erg bij de les was, zoals zoveel anderen. In die tijd draaide Miss Monica op vrijdagen nog wel eens in Sky High, een coffeeshop in het centrum van Den Haag, waar ze een piepklein dansvloertje hadden en een podium met danseressen voor een knalroze verlicht raam. Laatst vond ik een foto waar ik op te zien was met hotpants, zwarte laarzen met jeukjeukjeukwatfout blokhakken en een superfout topje, bovenop het podium van Sky high, met op de achtergrond het prethoofd van Monica. Ach wat was ik toen nog jong & onwetend.

Dimitri & de RoXY

Dat was ook de periode dat ik leerde draaien van dj San. Hij woonde antikraak op de Grote Marktstraat, in het voormalige Ministerie van Defensie. Zes etages kantoorpand voor vier feestbeesten in totaal, dat kon niet lang goed gaan natuurlijk. We konden daar voluit knallen en dag en nacht doorfeesten, of met matrassen op het dak van de P&C kruipen vroeg in de morgen. ’s Nachts gingen we naar Nighttown in Rotterdam om Michel de Hey en Remy te horen en ’s ochtends luisterden we vanuit bed naar de radio Hour Power met dj Dimitri, waar ik een ontzettende fan van was.

Ik ging zo rond m’n zeventiende graag op donderdag naar de voormalige RoXY in Amsterdam, want dan draaide Dimitri vaak. Het is zo jammer dat het huidige housepubliek deze cult-tent niet meer mee kan maken, want mede dankzij de trendsettende RoXY is house populair geworden onder een groot publiek. Er gebeurden de gekste dingen daar: acts met naakte meisjes die echte melk uit hun derrière spoten, een geurjockey die de meest smerige substanties op de dansvloer live aan het koken en bakken was, of candygirls die met vette leverworst en andere onsmakelijke hapjes rondbanjerden. Wie daar ook met regelmaat draaide was Crazy Shaun, van wie ik nog eens een dj-workshop heb gehad. Alleen was de reis met de trein terug vervelend, want dat betekende blauwbekken op Hoofddorp-station. Maar dat was het waard, want RoXY was cult en camp.

Sweet sixteen met Thunderdome

Eigenlijk is mijn liefde voor house ontstaan tijdens mijn ‘hardrockperiode’ op de middelbare school. Ik luisterde naar alles wat hard was, dus ook naar gabber. Dat was in die tijd met name Hellraiser en Thunderdome. Ik droeg een shirt met daarop de superslechte tekst ‘Everyone who wants to get mellow u can turn around and get the fuck outta here’, zoals in een van de gabbernummers werd gezegd. Tijdens een schooltrip met de bus naar Praag heb ik heen en terug met die muziek op m’n knalgele waterdichte Sony walkman walkman - jaja! - gezeten. Slapen ho maar. In Praag bestond toen nog Techno Club Alfa. Daar draaiden ze echte mellow en ik was verkocht. Ik sleepte leraren en leerlingen elke avond naar die tent, omdat ik de groepsleidster van de avond was. Zelfs m’n drieënvijftig jaar oude mentor ging uit haar dak op de Praagse beats.

Niet veel later kreeg ik van Pierre een cassettebandje met een begeleidend briefje: ‘Lieve Brenda, dit bandje verandert je leven voorgoed. Sluit je ogen, doe het licht uit en geniet van deze mellowmix’. Pierre kreeg gelijk. Het was een kippenvelmix en vanaf die tijd bezocht ik het een na het andere housefeestje. Alles buiten gabber werd toen ‘mellowhouse’ genoemd. Zo had je vroeger de Mellow Experience in de Hoofddorpse Challenge, met als vaste dj Michel de Hey. Elke avond had z’n eigen thema, van Indianenavond tot Lost in Space, waar Miss Monica nog eens giechelend vastzat in een UFO. Door die avonden ontwikkelde ik mijn voorliefde voor vinyl en techno.

De Hoeve en Club Stalker

De Mellow Experience was mooi, strak georganiseerd en fris ogend. Voor het underground werk ging ik naar illegale feestjes, of naar Jongerencentrum de Hoeve in Hoofddorp. Daar draaide Dimitri, Marcello en Roy regelmatig. Je werd daar vergeven van de rook en de wietlucht, maar het was altijd gezellig en lekker duister. Daar maakte ik ook kennis met het fenomeen lachgas wat toen nog legaal verstrekt werd. De een na de ander viel al zuigend aan een ballon van de barkruk en ontving een buil. Of dat nou zo’n positieve ontwikkeling was vraag ik me wel af, maar underground was het wel! Tegelijkertijd ontdekte ik Club Stalker in Haarlem, de oudste club van Nederland, die binnenkort vijfentwintig jaar bestaat. Daar draaiden Zki, Hukke, Marnix, Ardy Bezemer, Georgio en Tino met grote regelmaat. Roog en Tiësto begonnen daar klein, en zijn inmiddels groot geworden. Door Stalker zijn met name Engelse en Amerikaanse progressive dj’s op de Europese kaart gezet. Danny Howells ziet Club Stalker nog steeds als de bakermat voor zijn Europese doorbraak. Club Stalker zag er vroeger echt uit als een donkere stal, waardoor het een underground sfeertje had. Dan pakte ik na sluit de toen nog bestaande buslijn 174 naar Hoofddorp, waar we altijd bij de halte het volgende briefje lazen: ‘Halleu postbeude, indien wai niet aanwezig sain, wilt u dan ’t pakketje bai de snackbah aflevere? Bedank!’

Discotheek iT & Chemistry

En wat is het toch jammer dat Manfred en zijn kindje iT er niet meer zijn. Deze paradijsvogel gaf Amsterdam een zweterig, broeierig, kinky, kleverig danshol met darkroom, wat wereldwijd bekend was. In de iT draaide op vrijdagen dj Jean, of Peran. Het zweet droop van het plafond en vanuit je ooghoeken kon je stelletjes in allerlei hitsige poses bezig zien, best indrukwekkend als je voor het eerst daar binnenkomt. Maar vooral de dansers maakten op mij indruk. Ik zat in die tijd op ritmische sportgymnastiek en ballet, dus ik vond hun act erg interessant. Ze lieten me zelfs een keertje meedansen op een hoog podiumblok. Dat ik er toen niet af gekletterd ben is een godsmirakel.

Wat ook nog steeds doorgaat is het legendarische Chemistry, vroeger in de Escape en nu op andere locaties. Ik liep altijd de lange rij buiten voorbij met een lege platentas, samen met m’n veel te jonge zusje, we werden altijd binnen gelaten omdat ze dachten dat ik kwam draaien, gheghe.

Dancevalley, Beachbop en de Zoo

Pas jaren later, in 1998, bezocht ik voor het eerst Dancevalley en Beachbop in Bloemendaal aan Zee. Toen kon je nog gewoon rondlopen en dansen vlak voor het podium, ruimte zat. Die evenementen groeiden al heel snel uit de kluiten jammer genoeg. Ryo en ik fietsten in het pikkedonker door de duinen naar huis, we reden telkens de bosjes in, Gazelluffietsen…en dan een afterparty in de Zoo op de wallen, waar de toiletten paars verlicht waren om junkies te weren, waar de klinker van de wc-deur er aan de buitenkant telkens uitviel, waar we tot 12.00 uur doorgingen en waar dj Enrico in plaats van house ineens discoschlagers ging draaien! Werden we om een uur ’s middags wakker in de laadbak van een pick-up vol gereedschap en verf, stond onze wake-up call met twee verse sjuutjes voor onze neus. Tja, dat waren nog eens tijden. of ik alles nog zou willen herbeleven is de vraag, maar of ik alles heb willen missen: NEE.

Meer Brenda daagt uit:

Bowlen, wasmachines en zwembadkluisjes

Back2Back

Ode aan de illegale feestjes

Muurbloempjes & Podiumbeesten

Van Sunshine naar Zeebeving

Terug van weggeweest

Nightmare on Zijlstreet

Oud & Nieuw

Ge - DEMO - tiveerd

Den Haag is van ons

Verzoeknummertje

Ode aan de opwarm-dj

Festivalfit

Verantwoordelijkheid

Female dj's

Uitgerangeerd