'Argentijnen beleven de muziek zoals ze het voetbal beleven’

Eerst nog even een opmerking naar aanleiding van het eerste deel: de fantastische foto’s warenniet van mijn afgelopen tour. Waarschijnlijk bevatten de desbetreffende foto'sdonkere en diep verborgen fantasieën van één van de mannelijke L2P medewerkers. Ik zal hem zijn persoonlijke voorkeur vergeven en jullie hierbij tijdig voorzien van kloppend beeldmateriaal.

Door: Michel de Hey

Maargoed. Ik was gebleven bij Colombia. Van daaruit ging ik even pauzeren in Buenos Aires en van daaruit kwam ik in het Braziliaanse Porto Allegro terecht. Even voor de kunst- en cultuurliefhebber (hoeveel zouden dat er zijn bij deze dampende site?): ik kan je Buenos Aires van harte aanbevelen. Vriendelijke mensen, prachtige architectuur en alleszins betaalbare prijzen voor overnachtingen en eten. Genoeg cultureel gezwets, ik kreeg van mijn boeker een bericht. Met goed nieuws en slecht nieuws.

Spin

De bedoeling was dat ik woensdag zou vertrekken vanuit Buenos Aires naar Porto Allegro. Na die boeking twee uur slapen en dan doorvliegen naar Cordoba. Dat liep net even anders. Mijn boeker zei namelijk:“Het slechte nieuws is: je niet hoeft te draaien. Het goede nieuws is dat je betaald kunt uitslapen.” 

Wat bleek? Mijn avond zou de afsluiting van het zomerseizoen zijn voor de club, die vervolgens zou worden verbouwd. De promotor bleef alleen na een verblijf op Sonar nog even iets te lang nagenieten op Ibiza. Bij terugkomst liep hij langs de club waar ik moest draaien en waar de verbouwing al in volle gang was. De eigenaar had zich 1 weekje vergist en dacht dat het seizoen al voorbij was. Zo worden de zaken in Zuid-Amerika vaak uitermate subtiel geregeld. Voor alles is een eerste keer en dit had ik in ieder geval nog niet meegemaakt. Geen feest dus, want de hele club lag plat. Aangezien ik hier geen debet aan had kreeg ik toch mijn kleine doch vriendelijke gage. Het gevolg is dat ik nu in oktober terug moet naar Brazilië. Een ander gevolg was dat ik een extra dag in Buenos Aires moest verblijven. Toch jammer dat het winter was.

Peeka Boo

Ik had twee of drie jaar geleden voor dezelfde promotor in Cordoba gedraaid en dat was een fantastisch feest. Nu dus de herhaling, maar dan in een andere club. Het leek op de basement van Nighttown (gaat er dan nu eindelijk toch nog eens iets gebeuren daar? Jammer dat de verkiezing van de zeven wereldwonderen al voorbij is), maar dan met ruimte voor duizend mensen. Allemaal blije luidruchtige partygangers die op elkaar gestapeld stonden op de dansvloer en die zorgden voor een super sfeer. Uiteraard waren er ook in deze uithoek weer Nederlanders: “Hey Michel, kan ik geld van je lenen, want ik ben mijn portemonnee vergeten?” Heel Hollands dus.

Ik had mijn fee nog niet gehad, dus ik kon helaas niets voorschieten. Al met al heb ik een heerlijke avond gehad, waar de politie om 06.10 een einde maakte aan het feest. Dat was toch wel een beetje jammer, want ik zat midden in de climax van de plaat en de toegift stond al klaar. Ik had nou niet echt het idee dat erruimte was voor een gezonde Spaanse discussie, dus discussies bewaarde ik voor de mensen die nog 1 plaatje wilde horen. In mijn beste Spaans (Uno, dos, cerveza, bamos, playa, si) legde ik uit dat oom agent het er niet mee eens was. Jammer dat ik mijn Nederlands/Spaanse woordenboek in de hotelkamer had laten liggen.

Pacha

Ik herinner me mijn eerste draaibeurt in de Pacha van Buenos Aires nog goed. Toen sloeg mijn Laptop met Final scratch steeds vast, dus echt goeie herinneringen zijn het niet. Dit keer mocht ik vijf uur draaien en daar keek ik wel naar uit. Toen ik de club binnenkwam, waren er al 1500 mensen binnen. Daar zouden er nog zo'n 800 tot 900 bij komen. Er werd voor mij lekker opbouwend gedraaid en ik was er helemaal klaar voor.

De Dj-booth daarentegen nog niet. Dus werden eerst de monitors verhoogd, de cd-spelers en de draaitafels op een andere plek gezet etc. Tussen deze cursus djbooth verbouwen, mixte ik de eerste plaat. Niets bijzonders. Alleen een lekkere ‘baslijnplaat’. Dan kon ik alles nog even goed afstellen. Ik dacht even dat Maradonna de tent was binnengelopen, want wat een geschreeuw en euforie na alleen al het in mixen van de eerste plaat! Ik voelde mij alsof ik de winnende goal voor Argentinië had gescoord. Wat een ongehoord superpubliek. De bezoekers beleven de muziek zoals ze het voetbal beleven - vol passie en overgave. Dit zijn van die avonden die ik nooit meer vergeet. Hoe dement ik straks ook word. Voor de members van mijn website: er is een stuk opgenomen van die set en deze zal binnenkort via de nieuwsbrief verspreid worden.

Zondagavond was de terugvlucht naar Madrid vanwaar ik door zou vliegen naar Marbella, aangezien ik daar met Carl Cox in een club zou draaien. Ik had Jomanda-achtige voorgevoelens, dus liet ik mij om onverklaarbare redenen vijf (!) uur te vroeg afzetten op het vliegveld. Daar aangekomen zag ik dat mijn vlucht zesuur vertraging zou hebben en ik dus niet op tijd zoukomen in Marbella.

Dus helaas moest ik mijn reisgoeroe in Nederland bellen (waar het op dat moment twee uur ’s nachts was). Tamar van Holcar Travel (even gratis reclame maken) boekte mijn vlucht om, zodat ik binnen twee uur naar Madrid kon. Toch nog twee uur vertraging met de nieuwe vlucht, omdat de motor niet aan ging in het vliegtuig. Dat gaf toch wel een beetje apart sfeertje. De lichten vielen uit in het toestel en het was helemaal donker. Al heb ik dat niet helemaal meegekregen, want op dat moment ben ik in slaap gevallen.

Dreamers

Na elkaar een klein jaartje niet gezien te hebben was het helemaal gezellig om met de familie Cox even alles te updaten. Erg leuk kan ik je zeggen. Alleen volgende keer Paella met vis graag (inside grap). Ik had vernomen dat in Marbella de vrouwen bij kennismaking al hun bedrag voor die avond vermelden, dus was ik wel nieuwsgierig hoe het zou zijn om voor deze zogenaamde high society mensen te draaien. Ook was ik na de geweldige avond in de Pacha wel een beetje huiverig om te beginnen. Onterecht zou blijken, want de mensen hadden er zin in en dat maakte mijn avond helemaal goed. En dan denk je: ik ben lekker bezig vanavond. Is er opeens brand in de zaak! Oh nee. Carl komt binnen. Het was alsof er een tyfoon door de zaal ging. Mijn vader zei altijd: je hebt altijd baas boven baas. Maar wie komt er in Godsnaam dan boven Carl? Ik weet het niet zeker, maar volgens mij heeft Carl ooit die plaat van de Deurzakkers ingezongen: Het feest kan beginnen, want wij zijn binnen (hij telt in ieder geval voor twee). Dat belooft weer wat voor Dance Valley zaterdag.

Vervolgens heb ik twee dagen in de zon gelegen, heeeeeerlijk. Als tegenprestatie kreeg ik dan wel een keelvirus, extra vermoeidheid, rugpijn etc. Ik word oud.

Die vrijdag toch nog bij Rekorder gaan draaien, waarbij er meer pijnstillers en zakjes antigrieppine in mijn lichaam zaten dan bloed. Dat resulteerde in een dag met pijn in mijn hart (en keel en rug en hoofd etc), waardoor ik afmoest zeggen voor het Monegros festival in Spanje. Maar tweevluchten en vroeg in de ochtend afsluiten op dat festival, zouden mij minimaal een maand bed opleveren en dat leek mij ook niet echt handig.

Misschien mijn schema voortaan iets minder strak dan de broek van Gerard Joling maken? Dan blijf ik wat gezondervan lijf en leden.

Nog even uitzieken en dan op naar het volgende weekend! Eerst Dance Valley en daarna Studio 80 in Amsterdam. Het aftellen naar zaterdag is alweer begonnen.

Michel de Hey @ Pacha, Buenos Aires, met dank aan ElChe:

pt. 1

pt. 2

pt. 3

Michel de Hey