Reisverslag in Zuid-Amerika 

Hierbij een reisverslag voor de Love2Party-mannen. (Werken er eigenlijk wel vrouwen daar in het serieuze geweten van de dansindustrie?). Ik moet nog wennen aan die Love2Party / Partyscene-orgie, maar ik ben dan ook niet de meest begaafde porno- of internetexpert. Hopelijk ben ik wel kundig genoeg in het schrijven van een leesbaar reisverslag.

Door Michel de Hey

Mijn schema voor deze drie weken is strak: van Amsterdam naar Sao Paulo, dan door naar Lima, vervolgens Bogotá. Even rust. Dan Buenos Aires, Porto ALlegre, Cordoba. Weer terug naar Buenos Aires en dan naar Marbella (voor hen die het niet weten: dat ligt in Spanje, Europa.)

Ik zal jullie niet vervelen met details over vliegtuigstoelen, opdringerige passagiers, vieze toiletten (hoe moeilijk is het om in een potje te plassen in een hokje van 2M? Blijkbaar onmogelijk voor een fiks aantal heren!), ellenlange wachtrijen, wachttijden bij de douane, knokken voor je koffer, mijn Spaans dat klinkt als Arabisch, nog meer wachten op vertraagde vluchten, jetlags, etc. Ik sla dat allemaal over en begin meteen bij het doel van mijn tour: plaatjes opzetten!

Het begin van zo’n trip verloopt vaak stroef, dat bleek meteen bij aankomst in Sao Paulo. Ik was daar al eens eerder geweest voor een optreden tijdens het Skollbeats festival, maar dit was mijn eerste clubgig. Eigenlijk zou ik een maand geleden drie optredens hebben verzorgd in Brazilië, maar twee dagen voor vertrek bleek dat de workpermit-regels veranderd waren.

Het kwam er op neer dat mijn workpermit ongeveer drie weken te laat klaar zou zijn. Dat risico wilden de promoters niet lopen, dus werden de optredens in Brazilië verplaatst naar deze tour. Uiteindelijk was Brazilië voor mij net zo’n succesverhaal als het optreden van hun voetbalteam tijdens het laatste WK.

Cabaret Club

Alles was strak geregeld in de Cabaret club in Sao Paulo: Ik was op tijd in de club en de drankjes stonden al klaar. Aan alles was gedacht: twee flessen champagne, een emmer met flesjes water, een fles wodka en nog wat biertjes, mocht ik dorst krijgen (wisten zij veel dat ik geen bier drink.) Je moet dan wel eerst twaalf uur vliegen om er te komen, maar je krijgt er uiteindelijk wel wat voor terug. En het is weer eens wat anders dan alleen een paar bonnetjes bij een niet nader te noemen draaiplek in Nederland.

Tijdens mijn eerste drankje (water) hoorde ik de ‘voordraai-dj’ de zaal lekker opwarmen. Ik hoorde Nirvana, Blur en nog wat rockplaten voorbijkomen in versies die ik niet kende (en die ik hopelijk ook nooit meer hoef te horen). Het was mij meteen duidelijk: toch maar een glaasje champagne drinken om in de stemming te komen.

Vlak voor mijn eerste plaat roste de dj er nog een paar overheerlijke houseschlagers in. Soms denk je voordat je gaat beginnen: dit gaat hem helemaal worden! Je voelt de sfeer in een club en weet dat het eigenlijk niet mis kan gaan. In dit reisverslag voor de meest objectieve en betrouwbare dancesite van Nederland - zo niet Europa - zal ik mij echter aan de waarheid houden: dit ging hem dus niet worden!

Ik heb het toch nog 2,5 uur volgehouden achter de draaitafels en toen vond ik het welletjes. Gelukkig had ik overdag een aantal mooie badslippers gekocht voor vrienden en familie, dus was het zeker geen totaal verloren bezoek.

Club Ville

Volgende stop: Lima in Peru. Ook daar was ik pas één keer geweest om te draaien op een festival. Het was een feest voor ongeveer duizend mensen. Ik kwam binnen en hoorde een voordraai-dj die wél lekkere plaatjes opzette. Ik dacht meteen: dit wordt hem wel!

De promotor zei: “Begin maar met draaien, het feest stopt als jij stopt.” Of dat nou om vier, vijf, of zes uur zou zijn, dat was allemaal geen probleem.

Uiteindelijk werd het, na 5,5 uur draaien, dus half acht, want ik wilde de zonsopkomst toch nog even meemaken in die club. Ik kon nog wel langer draaien, maar wilde eigenlijk nog wel een paar uur slapen.

De sfeer in de club was subliem en de reactie van het publiek overweldigend. Al zou ik de rest van deze tour alleen nog maar electrohouse moeten draaien, deze leuke boeking alleen al maakt deze trip dubbel en dwars waard.

Opium Club

Op naar Colombia, waar wederom de zwembroek in de koffer bleef, want ook hier was het niet warmer dan 17 graden. Volgende keer toch iets beter mijn boeker laten communiceeren met Piet Paulusma, wanneer is het in Europa zomer en wanneer is het in Zuid-Amerika winter, of misschien had ik vroeger iets beter op moeten letten met aardrijkskunde? Om de sfeer in dit fijne land aan te geven, kreeg ik in het hotel een aantal tips op een briefje: ‘Neem geen grote geldbedragen mee als je het hotel verlaat, laat je juwelen en paspoort niet zien, en praat niet met vreemden op straat. Gelukkig! Weinig verschil met Rotterdam dus.

In de club ging het er op z’n Colombiaans aan toe. De gemiddelde Colombiaanse vrouw heeft een kleine, siliconen D cup. Op deze avond was er een fors aantal dames met een dubbel D cup (en nog groter). Deze welgestelde lady’s wilden hun trots zeker niet verbergen.

Toch werd ik niet echt warm van twee Rachel Hazes-achtige types, waarbij het hemdje als een strak gespannen tent over de voorgevel stond. Nog aparter was dat één van de twee dames wegging en even later terugkwam met een nog mooiere fluorescerende outfit, waarvan het niet meteen duidelijk was of ze nu een ultrakort minirokje droeg, of gewoon een te klein T-shirt. Sommige dingen kun je maar beter niet weten.

Grappig is dat het niet uitmaakt in welke uithoek ik me bevind, er altijd Nederlanders te vinden zijn. Zo ook in Bogotá, waar ik twee heren van Nederlandse afkomst tegenkwam. Eén van de heren was kapper. Een ander was getrouwd met een Colombiaanse vrouw. Verder vertouw ik erop dat ze een eerlijk beroep beoefenden.

Anyway, ik was daar om te draaien en dat deed ik ook. Na een set van precies twee uur vond ik het welletjes (buenootjes). Zoals ik tegen mijn agent zijn: “Bogotá was geen Lima.” De muzieksmaak was mij iets te Love2Party-achtig, of beledig ik nu wat mensen?

Het feest ging nog even door. Ik stootte per ongeluk tegen een iets te brede rug, waarna een niet al te vriendelijke heer zich omdraaide en voor mij ging staan met een niet al te olijke blik. Daarbij kwam er nog een heerschap bijstaan, waarna ik blij was dat toevallig net de eigenaar mij kwam halen voor een drankje. Het werd eigenlijk toch ook eens tijd ook om te gaan slapen.

Er werd gevraagd of ik nog tien minuten wilde blijven, want dan zou de tent dichtgaan en zouden we nog even gezellig wat bijkletsen. Maar ik was moe en wilde gaan slapen. Later hoorde ik dat ze tot 11.00 uur ‘s ochtends door waren gegaan. Dat was toch iets later dan de 06:30 toen ik wegging.

Eindelijk 2 dagen rust en dan op naar 2 optredens in Argentinië en 1 in Brazilie alwaar er iets gebeurde wat je alleen in Zuid -Amerika kan overkomen! Check it out!

Michel @ Lomas de Villa

Michel @ Lima, Peru