Mijn avontuur in Indonesië, deel 2

Harry Lemon is in Indonesië op zoek naar zijn roots. Natuurlijk ziet de ras-dj ook kans om een set te draaien in een van de grootste clubs van Bandung. In zijn vorige column schreef Harry: "Ik voelde me geweldig. Eindelijk was ik in het geboorteland van mijn vader en zou ik gaan draaien in de stad waar hij geboren was. Ook mijn label heet Bandung, dus je zou kunnen zeggen dat het een vrij emotionele bedoening was." In deel twee van zijn Indonesië-threesome komt onze columnist tot een aantal opzienbare ontdekkingen.

Of ik zin heb om een whisky te doen boven in het hoogste gebouw van Jakarta is een onzinnige vraag. En als we vijf minuten later boven zijn, is de beloofde club weg, maar het uitzicht gebleven. Robert, werkzaam bij een oliemaatschappij en geboren in Phoenix Arizona, is teleurgesteld, maar al snel wordt de nieuwe trendy bar door ons alledrie omarmd. We ploffen in oversized seats en overzien de miljoenen lichtjes van de stad.

'Daar woon ik’, zegt Robert en wijst: ‘Daar in die toren’. Hij is ongeveer mijn leeftijd, kalend en heeft alle kenmerken van een tevreden Amerikaan overzee. Tijdens de gig in Stadium had ik 'm leren kennen. Alung, de promotor, had me al over hem verteld en zei dat 'ie zowat onderdeel van het meubilair was. Het was dus een zogenaamde ex-pat. Dan ben je dus heel ver van huis, verdien je heel veel, en verveel je je het meest van de tijd.

Zo ook Robert. En zoals velen denkt ook hij dat een DJ het meest boeiende beroep van de wereld is. Ik ken 'm nog niet zo goed, dus laat ik 'm maar in de waan. 'Het is toch onvoorstelbaar', vervolgt hij. 'Je reist de hele wereld rond, hoeft je alleen maar met muziek bezig te houden. En dan al die gillende mensen. En al die meiden man!'. Hij zipt aan het rietje van zijn whiskycoke en verlangt zichtbaar naar een bevestiging mijnerzijds. 'Ja', zeg ik, 'Het is het mooiste beroep in de wereld'.

Ik kijk naar Alung, die diep in zijn stoel onderuitgezakt snurkende geluiden maakt. Alung, mijn trouwe begeleider. Toen ik na mijn negen uur set om 11 uur 's ochtends werd afgezet bij mijn hotel, wenste ik hem welterusten. Hij lachte echter en ging terug naar de club die nooit sluit. Het was een goeie gig en ik heb mijn platen geen enkel moment gemist. Mijn faalangst bleek onterecht en als een medicijnman in trance bezweerde ik de club en de club mij. De club die nooit sluit. Op dat moment is het werkelijk het beste beroep van de wereld. Na afloop van de gig suddert het vanwege de opgedane adrenaline nog even door en verdwijnt de DJ om pas weer terug te komen als er weer ergens een stam bezworen moet worden. Tussendoor is het behelpen.

Alung wordt wakker en vraagt vanuit het niets of hij mijn nicht nog moet bellen. Ik schrik van de vraag, want die had ik verstopt en vermeden sinds ik in Indonesië was. Mijn familie die ik nog nooit ontmoet had. Mijn familie die was opgespoord door een actrice via een kennis in New York. Voor mijn gevoel was ik hier nog niet aan toe, mede omdat de gig in Jakarta vroeger kwam dan verwacht. Ik was niet goed voorbereid. Maar ik ben voor niets ooit voorbereid en zeg ja. 

De volgende dag zit ik samen met Alung in de dikke auto van Robert. Na het aanhoren van mijn familiegeschiedenis en de speurtocht naar mijn roots, is hij in de ban geraakt van het verhaal en besloot mij zijn auto en chauffeur uit te lenen voor die dag. Twee uur daarvoor stond ik voor het eerst oog in oog met mijn familie en een blik van herkenning ging door ons heen. Harry in Spoorloos? Er ging veel door me heen, maar ik ben nuchter en vroeg me aldoor af hoe ik me nu zou moeten voelen. Want, hoe moet je je voelen?

Mijn twee tantes, zussen van mijn vader en al flink bejaard, spraken gelukkig Nederlands en we praatten honderduit in de lobby van het hotel. Ik dacht onderwijl voortdurend aan m'n vader. Want inmiddels wist ik hoe ik me moest voelen; Ik was hier namelijk in zijn naam. Het was altijd zijn grootste wens geweest om zijn familie, verscheurd door oorlog, terug te zien. En nu is hij dood en ben ik hier.

De reis naar het huis van mijn familie was dankzij auto met chauffeur comfortabel maar niet geheel zonder gevaar. Na de 1 mei viering waren er rellen uitgebroken en de stad wemelde dan ook van vervaarlijk uitziende demonstranten. Je kent die beelden misschien wel van de televisie; open vrachtwagens vol met schreeuwende mannen, onderwijl vlaggenzwaaiend en de gezichten bedekt met stofdoeken. De chauffeur vertelde me dat vlak voor mijn hotel al verschillende mensen slaags waren geraakt met de politie en dat er zelfs doden waren gevallen.

Het huis was gesitueerd aan de rand van Jakarta. Samen met Alung hadden we hen gevolgd, omdat we het anders niet zouden vinden. Een uur daarvoor was de eerste kennismaking in het hotel. Alung, tevens mijn vertaler, liet op zich wachten, maar ondanks het goede Nederlands van de twee tantes kreeg ik het vak 'DJ' maar niet uitgelegd. Toen ik ten einde raad de poster liet zien, riepen ze; 'dus je zit in een boy band!?'.

Het wordt bijna donker en de nacht valt snel in Indonesië, dus besluit ik afscheid te nemen van mijn hervonden familie. We hebben immers nog een flinke reis te gaan en er zijn rellen in de stad. Beiden kunnen we maar beter voor zijn. De chauffeur, die de hele tijd buiten tegen de auto aanleunde, keek verheugd en al zwaaiend reden we de stoffige weg af. Alung keek me aan, wreef een hand over zijn gezicht en raakte vervolgens maar niet uitgepraat over mijn twee mooie nichtjes. Ik ook niet trouwens; allebei fotomodel en werkelijk prachtig. Allebei staren we zwijgend naar de meegekregen foto's.

Door de haast gekmakende drukte van Jakarta valt het niet mee door te rijden. Veel wegen zijn stoffig en aan weerskanten van de weg zijn we omsingeld door motorfietsen en scooters. Het is ook nog eens spitsuur, en nu we dichter bij het centrum komen, komt er ook nog een kleine revolutie bij. In mijn hand houd ik een papiertje stevig vast. Op dat papiertje worden vele vragen beantwoord. Het is handgeschreven en Nederlandse woorden worden afgewisseld met Indonesische. Ik vraag Alung of hij het kan ontcijferen. Eén vraag werd inmiddels beantwoord door de tantes; Of de naam 'Lemon' Engels was. Dat werd dus bevestigd. Dat betekent dus dat er van mijn vaders kant geen Hollands bloed stroomt, zoals ik al vaag vermoedde.

Alung stoot me aan en kijkt met grote ogen; 'Is dit jouw stamboom?' vraagt hij. Ik beantwoord bevestigend, waarop Alung nogmaals op het papier kijkt. Hij mompelt wat in zichzelf, draait zich naar mij, en zegt: 'Deze naam hier, is van de Sultan van Yog-Jakarta en dit papier zegt dat je een directe afstammeling bent! Jouw overgrootmoeder is de dochter van die Sultan!' Hij trekt aan m'n arm en wipt op-en-neer op de achterbank. 'Als je dat zou willen, vervolgt hij, kan je een claim maken als erfgenaam.' Ik kijk hem aan. Zijn ogen zijn groot en zijn voorhoofd glinstert. Hij lacht en kraait van plezier. 'Nou?', vraagt hij. 'Wat denk je nu?' Ik dacht maar één ding: Wie gaat dit ooit geloven als ik dit in een column vertel?

Wordt (dit keer snel) vervolgd.

Lees ook deel 1 van Harry avonturen in Indonesië

Harry Lemon