Ge - DEMO - tiveerd

Vrijdag 13 oktober. Hoog tijd voor het maken van een nieuwe demo. Hoewel, nieuwe demo. Ik heb nog nooit een fatsoenlijke demo gemaakt. Meestal waren ‘t in elkaar geflanste thuismixjes die ik per ongeluk half had opgenomen, en bij zeer hoge uitzondering stuurde ik iemand wel eens zo’n ding toe. Meestal werd ik geboekt als gevolg van positieve mond-tot-mond reclame, dus een demo maken? Nee joh, mij niet gezien. Ze horen vanzelf wel wat ik aan platen bij me heb, was mijn motto.

Maar de tijden veranderen, de muziek verandert en ik kan niet achterblijven, dus ik moet laten zien wat voor stijl ik draai, zeker nu ik ook steeds vaker door leuke organisaties gevraagd wordt om te draaien. En ja, daar is toch echt een demo voor nodig. En ik zet dat nog - hoe ouderwetsch - op cd, want tegenwoordig vertonen de meeste dj’s hun draaikunsten via IPod, datastick of via een simpel linkje op bijvoorbeeld MySpace Music.

En laat ik nu echt een bloedhekel hebben aan ‘t mixen voor een demo. Het is heel maf, maar zodra ik weet dat iets in een keer goed moet, dat de mix opgenomen wordt en dat de tijd beperkt is, krijg ik de bibbers en gaat de mix om de haverklap de mist in. Terwijl wanneer ik op een druk feest met veel mensen draai helemaal in m’n element ben en totaal geen last heb van dat soort ‘faalangst’. Het doet me ook denken aan vroeger: ik kon lachend een pianoconcertje geven, maar zodra ik wist dat het opgenomen werd, sopte het zweet tussen m’n vingers. Misschien heb ik wel een geluidsopnamefobie en gaan daardoor de mixen steeds fout.

Gelukkig heb ik een heel geduldige en lieve vriend, Georgio, die een hele middag in zijn studio naar mijn gehakketak luistert en mij tussen het mixen door even laat ontspannen door middel van een heerlijke nekmassage. Het eerste mixje doe ik wel vijf keer over want hij gaat ggrr!!*&&**!?! steeds mis. Georgio raadt me na een tijdje aan om er maar mee te stoppen, aangezien ik anders geDEMOtiveerd raak. Maar ik laat m’n tanden zien en geef niet op, met als gevolg dat hij nog een aantal keren naar MissMix mag luisteren.

Uiteindelijk is de demo wel gelukt. En niet door middel van knip-en plakwerk op de pc, want dat hoor je. Het schijnt nogal makkelijk te zijn om op je pc mp3tjes als een mix aan elkaar te plakken, maar ik houd daar niet van. Ik stuur liever een echte mix, al is ie niet perfect. Het kan altijd mooier, beter, die ene plaat was misschien toch mooier geweest met die. Zo kun je er nog uren over na-miepen.   

En nu nog het opsturen. Ik kan dan wel een leuk demootje hebben, maar wordt er wel naar geluisterd?, vraag ik me af. Uit ervaring van andere dj’s blijkt dat clubeigenaren en partyorganisatoren veel demo’s op de grote hoop gooien, omdat ze geen ‘gezicht’ bij de cd zien, of omdat ze gewoon geen zin en geen tijd hebben om ernaar te luisteren. Ook heb je als dj vaak een ‘binnenkomer’ nodig, een kruiwagen die je naar binnen loodst. Ons-kent-ons en vriendjespolitiek is soms grote noodzaak in dj-land, jammer genoeg.

Dan denk ik ook nog aan de wijze woorden van Twisted Dennis, oud-organisator en medeoprichter van Dancevalley: ‘Je kunt het beste een opbouw-cd maken Brenda, niet eentje waarop je meteen gaat knallen. Alhoewel, dat ligt er natuurlijk aan waar je wilt draaien, op wat voor feest. En je moet daarna niet te vaak bellen met de vraag: ‘heb je mijn demo al beluisterd?’ Dat is irritant. Alhoewel, sommigen vinden dat weer niet erg, maar je kunt beter e-mailen denk ik. Alhoewel, dat is ook niet altijd ’t best. Ja, dat ligt eraan…niet iedereen houdt van zeuren, weet je. Maar soms is het wel goed als je veel van jezelf laat horen. Maar dat hoeft niet altijd.’

Met deze raad in mijn achterhoofd wacht ik de reacties op mijn demo dus geduldig af.