Nazomeren, deel 2

Nazomeren, deel 2

Vorige keer had ik 't al even over Ome Jan. De oom die me zo'n beetje het muzikale pad heeft opgestuurd. Oom Jan was speciaal. Zo had ie 't nodige meegemaakt, net als mijn vader. Weg gehaald bij z'n moeder toen ie nog een kleuter was, in een jongenstehuis gedouwd en vervolgens naar een Jappenkamp afgevoerd tijdens de oorlog. Toen weer het jongenstehuis in en vervolgens de grote oversteek van Indonesie naar Nederland waar ie in een Amsterdamse bierfabriek ging werken en ook nog 'ns een bierdop in z'n oog kreeg. Dat maakte 'm aan 1 oog blind. En omdat ie last kreeg van gillende vrouwenstemmen in zijn hoofd moest ie ook nog eens behandeld worden in een psychiatrische inrichting. Daaruit werd hij ontslagen met zo'n 20 doktersrecepten. De medicijnen waren bedoeld om de verkrachtingen in het vrouwenkamp - Hij was net niet oud genoeg voor 't mannenkamp - en de bijbehorende gilstemmen te vergeten. Dat maakte oom Jan altijd suf. Maar als ie niet suf was pakte hij zijn gitaar en speelde dan een deuntje. Meestal echter, draaide hij muziek van zijn 'portable' (55 kg) bandspoel recorder. Ook had hij enorme stapels platen. Veelal country muziek en rock 'n roll. Zo had hij alle originele Elvis singles en andere platen waar menig verzamelknar een fortuin voor over zou hebben. Hij koesterde zijn platen welke als import uit Amerika en Indonesie binnenkwamen. Dat was overigens in een tijd dat heel Nederland nog naar Willy Alberti en draaiorgelpotpourri's luisterde. (Niks mis mee, hoor.)

Daarnaast was het ook nog eens een echte suikeroom. Zo kreeg ik alles wat ik vroeg, en nog meer als ik op de grond ging liggen rollen en stampen. Eerst vroeg ik om stripboeken en die kreeg ik. Later werden dat singeltjes en elpees. Vervolgens het allereerste Casio keyboardje en als hoogtepunt een echt Technics keyboard. Dat was een hele klus om voor elkaar te krijgen en vergde zeker twee lange maanden voorbereiding plus een gezonde dosis zeiklust. Ik was immers de leeftijd ontstegen om ongegeneerd op de grond te rollen, te stampen of zielige grote ogen op te zetten. Neen, dit vereiste andere tactieken. Maar goed, het lukte, en een jaar of twee later kwam er dan een drumcomputer en een vier-sporen cassetterecorder bij. Twee jaar later? Ja. Vanaf dat moment moest ik zelf in m'n behoeften voorzien en dat ging beduidend trager.

Harry's allereerste Casio keyboardje

Gelukkig heeft ome Jan nog meegemaakt dat ik m'n eerste platen uitbracht voordat hij aan een hartaanval stierf op mijn overgrootmoeders WC. Dat vond ik erg fijn (dat van die platen). Zo kon ik toch nog wat terug doen na mijn beschamende vertoning van de jaren daarvoor. Hij was ook zichtbaar trots, net als mijn vader, die ook het nodige in de muzikale melk te brokkelen heeft gehad.

Tot nog toe had dit schrijven net zo goed 'Voorwinteren deel 1' kunnen heten, maar ik zal verder gaan waar ik gebleven was de vorige keer.

Afgelopen zomer had ik twee gigs in twee verschillende landen. Normaal gesproken doe ik dat niet zo snel. Het is veel gedoe, vermoeiend en stressy, dus liever niet. Maar goed, Duitsland en Denemarken liggen naast elkaar dus besloot ik het te doen. Voor deze gelegenheid vroeg ik mijn broer Jeffrey mee te gaan onder het mom van 'verzorgd 5-sterren Superstar DJ weekend plus bijbehorende luxe en betaalde kosten'. Helaas bleek het weekend anders te verlopen.

Ik was voor het Duitse 'Lovefields' festival in de buurt van Hamburg geboekt. Op papier zag het 'r goed uit; Headlinen met Junkie XL, Barbara Tucker, Timo Maas en Depeche Mode's Andy Fletcher die het 'God is a DJ-licht' heeft gezien. Daarnaast zouden er zo'n 20.000 mensen op af komen en werd het georganiseerd door Duitsland's grootste evenementenbureau Scorpio. Veelbelovend dus.

Eenmaal opgehaald van het vliegveld reden we naar de locatie, samen met twee andere jongens uit Keulen die daar ook zouden optreden. De rit in de - net te krappe - Skoda VIP-shuttle duurde ongeveer een uur en op het armetierig uitgevoerde festivalterrein kregen we onze polsbandjes om en zetten we vervolgens koers naar ons hotel. Het hotel bleek echter geen hotel te zijn, maar een of andere fietsers-Stuble die weliswaar door de ADAC werd aangeraden voor 50+ fietsavonturiers, maar welke totaal niet voor artiesten geschikt was. Bij aankomst bleek dat Jeffrey en ik niet eens een reservering hadden. De lucht van de muffe, met rode kleedjes bekleedde tafeltjes, deden denken aan oude oma's onderjurk en ik zag al snel dat dit niet het beloofde - en contractueel verplichte - 5-sterren hotel was. Nog erger was dat we het eten wel konden vergeten. Er was simpelweg niks. En daar stonden we dan; Godgans verlaten in de Hamburger bossen met een naar 'bratwurst mit sauerkraut' hunkerende maag.

'Ins Gasthause...', gebaarde de op Walther Matthau gelijkende eigenaar slash fietsenstaller, en strompelde voor ons uit naar een soort van buitenhuis. Goed, de kamer was netjes. Maar daar was ook alles mee gezegd. Het enige waar wij aan dachten was eten en nog eens eten. Het was inmiddels 10 uur en we dachten met kwijl uit de mond terug aan het vliegtuigbroodje van zes uur daarvoor. Dan ben je dus ver heen. Ik moest ook nog eens vier uur van tevoren aanwezig zijn, en na uren in een tot backstage gebombardeerde vliegtuighangar doorgebracht te hebben, kregen we om kwart voor twee 's nachts een koude pizza voorgeschoteld. Ik keek Jeffrey aan en hij mij.

Het festival zelf stelde bar weinig voor. Jeffrey en ik besloten een beetje rond te struinen en een kijkje te nemen bij Junkie XL. We wisten dattie bezig was, want we zagen een lichtbruine pet en een op-en-neergaande vuist. De muziek was natuurlijk net zo herkenbaar. Hij was net klaar en ik besloot 'm even gedag te zeggen. Had ik net zo goed niet hoeven doen; In 't Engels vroeg ie of ik zo moest optreden en wat voor spullen ik bij me had. Ik zei dattie best wel Nederlands kon spreken en dat een DJ altijd platen mee nam. Meer was 't eigenlijk niet. Zelf had ik de twijfelachtige eer om te mogen afsluiten en ik was blij dat 't moment eindelijk was aangebroken. Het was koud en laat geworden en ik verlangde naar 't bed in de fietsers-Stuble. De zon kwam op.

't mag best in het Nederlands hoor Tom

Van Hamburg naar Kopenhagen. Zo gezegd, zo gedaan. We werden keurig opgehaald van 't vliegveld en ingeschreven in 't hotel. De receptioniste keek eerst naar mij en vervolgens naar Jeffrey. Toen ik zei dat 't mijn broer was en dat een double bed echt geen probleem was, zuchtte ze opgelucht en kregen we de sleutel mee. Eenmaal boven plofte ik op 't bed en Jeffrey op een stoel. 'Kijk Jeff: een Bang en Olufsen TV', zei ik enigszins beschaamd doch opgelucht.

Na een verfrissend bad besloten we op eigen gelegenheid wat te gaan eten. Knorrend wachtten we op de lift en toen 'ie halt hield op onze etage, ging de deur open. Ik maakte aanstalten om naar binnen te gaan, maar zag dat ie volgeladen was met blonde Scandinavische schonen. Een seconde was het stil en staarden zeven paar blauwe ogen in twee paar bruine. Ik deed instinctief een paar stappen achteruit toen het gekwetter losbarstte. Ze gebaarden ons om vooral in te stappen en mee te gaan. Een van hen deed een stap naar voren en maakte een wenkgebaar met haar vinger. Toen sloot de lift en nam de lawaaierige meiden mee naar beneden. Toen het geluid langzaam verstierf vroeg ik Jeffrey of hij zich die laatste scene van Dumb & Dumber nog kon herinneren, waarbij we allebei toch wel even moesten grinniken.

Harry (links) & Jeffrey

Het Festival was beter geregeld dan dat in Duitsland, maar was verder niet noemenswaardig. De volgende dag zijn we het oudste pretpark van de wereld (Tivoli) ingegaan, aangezien we nog een uurtje over hadden voordat het vliegtuig vertrok. Natuurlijk gingen we gelijk op zoek naar eten en ik had de idee om eens iets echts Deens te nuttigen. Mijn broer kon zich daar ook wel in vinden en dit is wat we een uur later achter de kiezen hadden: 1 frikadel, 1 zure haring, 2 sneetjes roggebrood, vleessalade, en zure uiringen. Daar moet ik wel bijzeggen dat Jeffrey de reuzel op had en ik niet. Hij dacht dat het boter was.

Ondanks alles vind ik het achteraf toch een geslaagd weekend. Ik had de gelegenheid om m'n broer weer eens te spreken en dat is ook wat waard. Bovendien is hij nu in 't bezit van de onvergetelijke ervaring om reuzel met zure haring te eten. Al met al bleef van het 'verzorgde 5-sterren Superstar DJ weekend plus bijbehorende luxe en betaalde kosten' alleen de betaalde kosten over. Maar een kniesoor die daar over klaagt.

groetjes,
Harry

Lemon8

ps: Ik geef toe dat het vervolg op die Deense blondjes een beetje tegenvalt, maar ik ben dan ook een verlegen type. Mijn excuses.