Patrick Savalle

Broekenpoeperdeluxe

De grote zomerfestivals komen er weer aan. Voor een fotograaf zijn die festivals leuk om te doen. Zwaar, maar vol met fotogenieke momenten. Dit jaar kijk ik er weer naar uit. Vorig jaar was namelijk voor mij een slecht jaar. Voornamelijk omdat ID-T zonder enige waarschuwing stopte met Release magazine. Ik fotografeer voornamelijk voor de lol en de grootste lol was altijd een mooie spread in het prachtige Release. Natuurlijk ben ik ook niet vies van geld en 600, 700 euro voor een fotoserie van Mysteryland of Sensation is prima betaald, maar om dan elke keer de foto’s op postzegelformaat te zien eindigen op die flutsite van ID-T, dat was toch altijd weer een domper. Je bent er wel ‘s nacht van 21.00 tot 07.00 en dan de volgende dag ook 8 uur mee bezig en dan is het ineens niet meer zo veel geld. Verre van een gangbaar professioneel tarief in ieder geval.

Vorig jaar Mysteryland was helemaal een regelrechte rotdag voor mij. Ik kan nooit mijn grote bek houden en als ik vind dat ik word belazerd, dan zeg ik dat. Lang verhaal kort, ik mag nooit meer fotograferen voor ID-T, zo zijn die gasten. Op Mysteryland was ik dus gast. Gewoon betalend gast. Zonder fotospullen, helemaal niets. Man, dat sucks. Zonder fotocamera voel ik me gehandicapt. Mijn gezelschap, een leuke dame, was ook niet zo heel erg gezellig. Achteraf denk ik dat ze me gewoon voor het vervoer nodig had, want nadat ik haar even had achtergelaten bij wat vriendinnen, heb ik haar niet meer teruggezien. Elke poging me te herenigen met haar liep opvallend verkeerd. Zo vaak en zodanig, dat ik achteraf ben gaan denken dat het helemaal niet meer de bedoeling was nog samen Mysteryland mee te maken. Elke keer als ik na een uur door het publiek worstelen dan op de afgesproken rendez-vous aankwam, was het van ‘ja, het duurde zo lang, ik ben nu ergens anders’. Hoe we het probeerden te regelen, om 20.00 was ik nog steeds alleen en had ik er eigenlijk wel genoeg van. Zes mislukte pogingen. Neuh. Dat ging ‘m niet meer worden. Weet je wat. Ik ga naar huis. En zij dan? Fuck it. ‘Her’ in ieder geval niet, dat was duidelijk. Was ook nooit de bedoeling, maar klinkt wel stoer om te zeggen, toch?

De kwelling was echter nog niet voorbij. De tocht naar huis zou een waardige afsluiting worden...

Lekker warm in de auto, trance muziekje erbij, voelde ik ineens de festivalmaaltijden nog wat naborrelen in mijn buik. Besloot wat te ontluchten. Moet kunnen toch? Niemand die het zou merken. Voorzichtigjes tilde ik één bil op en verheugde me al op wat komen ging. Een klein beetje kracht was voldoende, een geweldige ontluchting. Prima, zo voel ik ze graag. Ik ging weer zitten, en… kut, WTF? Het zou toch niet? Er begon zich ook direct een wat onwelriekende lucht van de atmosfeer meester te maken. Ik bewoog wat naar links, wat naar rechts, even testen.  Ja hoor, dat was duidelijk meer geweest dan alleen maar lucht. Veel meer. Jakkes. Wat een schlemiel, gewoon zijn broek volgepoept in zijn eigen auto. Haha, natuurlijk voelde ik me een kneus, maar ergens was het best hilarisch. Moet kunnen.

Pieeeeeeeeeeeeeep. Een lampje ging aan terwijl een alarmpje klonk.

Benzine op.

Het duurde even totdat de consequenties van dit signaal volledig tot me doordrongen. Ik was net 5 minuten onderweg van Mysteryland naar huis, nog 65 km rijden. Benzine op. Dat betekende dat ik moest gaan tanken. Maar daar een beetje gaan staan tanken met je broek vol alsof je een tweejarige niet-zindelijke luierloze bent en vervolgens stinkend en glijend naar de kassa moeten lopen, is nog net net niet zodanig sociaal geaccepteerd dat ik me daar erg prettig bij zou voelen. Wat nu? Ik belde mijn broer. Of hij naar me toe kon komen. Ik legde de situatie uit. Het bleef even stil, je weet wel, maar je begrijpt natuurllijk dat zijn reactie er natuurlijk niet direct één van medelijden en hulpvaardigheid was. Meer van leedvermaak en geen tijd. “Ja da-ag, bovendien moet ik naar hockey’. Nou zijn hockeyers natuurlijk kneuzen, maar van je broer verwacht je op een moment van echte nood toch wel wat meer begrip. Niet dus.

Wat dan? Er zat niet veel meer op dan de cruise-control op 70 te zetten en als een oma in het verkeer proberen nog net thuis te halen. Het lukte. Op de dampresten in de tank wist ik te arriveren, zodat de afgang van het moeten tanken langs de A4 met een volgescheten broek me bespaard bleef. Nog wel even wat nieuwsgierige buren uitleggen wat je aan het doen bent met je emmertje met sop enzo, als je de stoel aan het schoonmaken bent, maar ach. We made it. We waren thuis.

De telefoon ging, ik nam op. Jep, daar was ze. Waar ik was, en waar we zouden afspreken om naar huis te gaan. “Nou, geen idee, ik ben thuis, misschien wordt het tijd dat je leert liften...”

check: www.patricksavalle.com