Van hippies en punkers tot legendarische dancefeesten: 50 jaar Paradiso

Beeld: Medewerkers Paradiso Rik van Bentum en Gert-Jan Dröge (c) Adri Hazenvoet, 1972

Maak een reisje door de roemruchte historie van de poptempel

Van vrijdag 30 maart tot en met zondag 19 augustus is in het Amsterdam Museum de tentoonstelling 50 jaar Paradiso te zien. In de tentoonstelling wordt Paradiso belicht als Amsterdams cultureel erfgoed. 

Bijna elke muziekliefhebber heeft immers wel een herinnering aan dé Amsterdamse poptempel. Aan legendarische concerten, wilde feesten, heftige debatten of aan eigen optredens op dat iconische podium. In totaal vonden er meer dan 26.000 evenementen plaats. 

Beeld: New York Dolls in Paradiso, (c) Gijsbert Hanekroot 1973

Belevenissen in de poptempel

De tentoonstelling 50 jaar Paradiso toont hoe ‘Cosmisch Ontspanningscentrum Paradiso’, dat in 1968 zijn deuren opende aan de Weteringschans, uitgroeide tot het bekende poppodium. Zo’n 200 unieke foto’s van concerten en artiesten, van feesten en bijzondere bijeenkomsten en van de vele bezoekers worden afgewisseld door herkenbare posters. 

Ook klinken er authentieke muziekopnames uit Paradiso en vertellen bezoekers, artiesten en medewerkers in een audiotour over hun belevenissen in de poptempel, die op 30 maart officieel 50 jaar bestaat. 

Beeld: Pepclub in Paradiso, (c) Roy Tee 1984

De vele verhalen 

Er zijn vele markante gebeurtenissen in de roerige geschiedenis van Paradiso. Hippe en rebelse jeugd kraakte in 1967, na de summer of love, de verloederde verlaten kerk, maar moest al snel weer vertrekken. De eerste Paradiso avond op 30 maart 1968 was ‘uniek, geestverruimend en adembenemend’. 

Bij de door de politie gedoogde huisdealer was hasj en wiet te koop. Paradiso werd een magneet voor jongeren. Regelmatig stonden wanhopige ouders in de hal op zoek naar hun weggelopen kind. Maar Paradiso was meer dan een poptempel met goede muziek. Het was ook een creatieve speeltuin met kindermiddagen, macrobiotisch eten, theater en erotische underground films.

Rond 1975 ontstonden er felle discussies over popmuziek als kunst of commercie. Punk zorgde voor een muzikale revolutie en het Paradiso publiek begon te dansen. 

Beeld: De Staat Paradiso, (c) Luuk Denekamp 2016

Manifesto en Lovedance 

Begin jaren ’80 nam fotograaf Max Natkiel zijn Rolleiflex-camera mee naar Paradiso en maakte meer dan duizend portretten van het diverse publiek. Punks, new-wavers, rockers, rasta’s en skinheads gingen in ruil voor een biertje graag op de foto. 

De Rolling Stones lieten in mei 1995 voor de opname voor hun album Stripped de grote zaal inrichten als club in New Orleans, met een tijdelijk extra balkon. Dat zag er goed uit en bood ruimte aan meer bezoekers. Daarom is er later een permanent balkon gemaakt.

In 2001 vond de indrukwekkende uitvaart van Herman Brood plaats in Paradiso en er begonnen door de tijd heen heel veel liefdesverhalen in de poptempel. Tegenwoordig draait Paradiso bijna 24uur per dag door. Er vinden steeds meer concerten, evenementen en grote feesten zoals Manifesto en Lovedance plaats.