PS interview: Agoria

Sebastien Devaud a.k.a. Agoria weet rauwe en opzwepende techno en electro in een heel toegankelijke vorm te brengen. Van zijn hit La Onzième March zijn een fiks aantal remixen gemaakt en Code 1026, de eerste single van zijn nieuwe album, is al veelvuldig gedraaid door dj’s als Tiga, Laurent Garnier, Felix Da Housecat, James Holden en Carl Craig. Twee weken geleden zette de Franse dj/producer nog nachttempel Doornroosje op zijn kop.

Tekst: Jesse Voorn

Je tweede album is net uit. Je hebt het er nu maar druk mee?

Sebastien: “Zeker, maar ik denk dat dat normaal is. Ik heb toch een tijdje niets uitgebracht en dan weten mensen niet meer wat ze van je kunnen verwachten. Maar daar hou ik wel van, zo is mijn leven. Ik vind het te gek om in het weekend ergens ter wereld te draaien. Als ik een zaterdag thuis ben dan voel ik me depressief. Als ik niet ergens aan het feesten ben, dan mis ik iets. Ik hou ervan om te reizen en ik vind vliegen te gek, want het kan daar zo stil zijn. Ik voel altijd een enorme opwinding voordat ik aan boord ga. Als ik thuis zit met vrienden, dan moet ik gewoon iets doen.”

Waarom heeft het dan zo lang geduurd eer je weer wat uitbracht, ben je bang om zoiets te doen?

Sebastien: “Ja, dat denk ik wel. Het is niet één ding, maar mijn moeder vertelde me ooit, dat, toen ik vijf jaar oud was, ik zo’n apparaat had waar ik mee kon opnemen en afspelen en ik huilde toen ie kapot was. Ik ben als dj geboren.”

Is dat de reden dat je nooit live speelt?

Sebastien: “Ik vind dat gewoon niet leuk. Dan moet je echt op een podium gaan staan en iets doen, want ik zou niet zomaar achter een computer willen staan. Maar met de nieuwe technieken denk ik wel dat draaien en live optreden dichter bij elkaar komen. Iets tussen een dj en een live set zou misschien wel leuk zijn. Ik denk dat ik daar in de toekomst misschien toch wel naar toe wil. Ik ben wel een old school dj, die platen prefereert boven cd’s, maar ook cd’s zijn prima om mee te werken. Vinyl zit in mijn hart.”

Toch is je nieuwe album niet echt een dj plaat geworden. Meer iets om thuis naar te luisteren…

Sebastien: “Dat is waar. Toen ik er aan bezig was, had ik 25 nummers klaar liggen, maar ik wilde meer brengen dan wat dj-tools, hoewel clubmuziek toch mijn belangrijkste invloed is. Ik wil ook niet 12 tracks doen die hetzelfde klinken, zoals die saaie minimal dingen vaak klinken. De beste manier om muziek te maken is dus om verschillende stijlen erbij te betrekken. Ik kan met gemak de tracks die ik al gemaakt heb nog een keer maken, dat zullen best wel wat mensen een stuk interessanter vinden. Mensen zeiden me dat ik een risico nam met dit album, maar ik denk dat het wel meevalt.”

Zo’n risico is het resultaat volgens mij niet?

Sebastien: “Er zijn mensen die liever hadden gewild dat ik meer techno nummers erop gezet had, maar daar zie ik het nut niet van in. Ik wil echt iets vertellen met dit album. Ik was erg blij dat ik dat kon doen en dat ik kon werken met de mensen die op de plaat staan. Ik heb erg veel plezier aan het hele proces beleefd. Maar ik kan nooit meer naar mijn eigen muziek luisteren, want ik denk altijd dat andere muziek beter is dan de mijne.”

Waarom denk je dat?

Sebastien: “Het is gewoon een vraag die ik mezelf stel. Ik wil altijd meer van mezelf en ben nooit tevreden. De dag dat ik tevreden ben over mezelf moet ik stoppen met het maken van muziek. Je moet beter worden en enthousiast blijven. Het maakt mijn eigen muziek ook niet slecht, maar ik ben complex, heb altijd het gevoel om steeds een stapje verder te gaan. Maar begrijp me niet verkeerd, ik ben heel blij met dit album.”

Het is een afwisselende plaat geworden. Zijn je dj-sets ook zo?

Sebastien: “Veel dj’s draaien heel erg saai en vervelend op het moment, er gebeurt niets. Je moet echt met een set spelen, wat gas terugnemen, of juist hard eroverheen gaan. Het geluid van vandaag is ook oersaai. Minimal is volgens mij al lang dood en ik heb het gevoel dat het Franse geluid weer terug aan het komen is. Dj’s zitten teveel in hun eigen wereld en dat is slecht voor mensen die voor veel dingen open staan. Neneh Cherry (die op een nummer van The Green Armchair zingt, red) vertelde me dat ze niet van techno houdt, dat ze het saai vindt, maar dat ze er ineens enthousiast over werd toen ze de track hoorde die ik haar stuurde. Die vond ze goed en nu luistert ze steeds vaker naar techno.”

Wat is er dan zo saai aan de dj’s en muziek van nu?

Sebastien: “Het klinkt allemaal hetzelfde. De beat begint, dan komt er iets bij en dan nog iets. Het is allemaal zo eenvoudig te maken. Maar ik wil geen profeet zijn, iedereen moet natuurlijk doe waar hij zelf zin in heeft, maar voor mij heeft dat allemaal geen nut, want ik wil muziek maken die me emotie geeft, iets dat mezelf representeert en niet alleen één kant van mezelf. Mensen zijn complex en hebben verschillende kanten, waarom zou je maar één kant laten zien? Ik wil uit die technogevangenis breken.”

Toch word je altijd geassocieerd met techno?

Sebastien: “Maar ik heb geen stigma. Mensen nemen mijn muziek wel voor wat het is en dat vind ik te gek. Mensen moeten stigma’s vergeten en zich veel meer open stellen voor andere stijlen. Ik ben fan van Billy Holiday, maar ook van Plastikman. Ik wil niet ergens in gedwongen worden. Ik luister ook veel naar nieuwe muziek, daar word ik ook door beïnvloed, maar ik moet wel mijn eigen ding doen. Muziek is altijd een gerecyclede vorm van eerdere muziek en de muziek van vandaag is gewoon de muziek van 20 jaar geleden, maar dan in een ander jasje, maar wel met een frisse smaak. Maar dat betekent niet dat we tevreden moeten zijn met minimal, dat is echt uitgekauwd. Als buiten de platgetreden paden treedt kun je mensen verrassen.”

Meer info vind je op www.myspace.com/thegreenarmchair.