International Filmfestival Rotterdam

Films over dope, over dealers en bad trips. Als je daarvan houdt en een film als Fear and Loathing in Las Vegas in je favoriete filmslijstje hebt, kun je dit jaar je lol op in Rotterdam. Het Filmfestival heeft een hele selectie drugsfilms draaien onder de naam 'White Light'. Gisteren zag ik twee van de beste films in die serie. Pusher 1 en Pusher 2.

Bijna drie uur keek ik naar coke snuivende, joints rokende en ripdeals makende Deense jongeren. En kwam herboren uit de bioscoop. Pusher is rauw en direct, gefilmd in de straten van Kopenhagen, in roodbelichte nachtclubs en smoezelige Joegoslavische restaurants. Met een acteur die 'respect' op z'n kale schedel heeft getatoeëerd. En waarin iedereen elkaar wantrouwt. Geniaal. Op naar deel 3, dat ik hopelijk later in de week nog kan zien.

Miljoen schuld

Er zit een mooi verhaal achter de Pusher-triologie van regisseur Nicolas Windig Refn. Toen hij tien jaar geleden het eerste deel maakte, werd hij op slag beroemd in Denemarken. De film werd in binnen- en buitenland een enorm succes waarna Refn zich op het arthousefilmgenre stortte. 'Dat had ik beter niet kunnen doen', zei  de in een dik en vuurrood gewatteerd ski-jack geklede regisseur gisteren tegen het publiek in de zaal. ' Ik bleef achter met bijna een miljoen dollar schuld'. En dus zat Refn ineens in dezelfde situatie als de dealertjes in zijn film. Drugsdealer Frank raakt diep in de stront omdat hij schulden heeft bij de plaatselijke maffia.

Omdat de berooide regisseur een gezin had (en heeft) te onderhouden besloot hij een tweede en derde deel van Pusher te maken. Op dezelfde low budget-manier als Pusher 1 tot stand kwam: Met plaatselijke criminelen als acteurs, gefilmd met een schoudercamera en zonder fancy hulpmiddelen als belichting en decors.

Het werd een succes. De sequels zijn nog beter dan het origineel, het Deense publiek sloot Refn weer in de armen en de regisseur kan inmiddels z'n rekeningen weer betalen. Jammer dat distributeur A-Film de Pusher-triologie niet in de bioscopen uitbrengt. Binnenkort wel verkrijgbaar op DVD.

Duncan de Messias

Later op de avond kan ik kiezen uit twee wereldpremières: Wordt het ID&T-film God Is My DJ (inclusief afterparty in de blingdisco Thalia Lounge) of de Tsjechische documentaire over rasta's in Ethiopië? Na het zien van de Messias-achtige poster van God Is My DJ was de keuze snel gemaakt. Bovendien kan ik de film rond housekeizer Duncan Stutterheim straks ook wel zien in de reguliere bioscopen. Terwijl het nog maar de vraag is of One Love ooit de Nederlandse filmzalen haalt. Weinig reggae helaas in One Love, maar veel 'iries', 'Babylon' en 'Zion' in de documentaire over Jamaicaanse rasta's die terugkeren naar het beloofde land: Ethiopië. Met prachtige beelden, vette patois-accenten en een heerlijk loom tempo blijkt de film de perfecte afsluiter van een dag vol zware films. Ik ben eerlijk gezegd wel toe aan een joint.

René Passet