René Passet\'s filmreview: Whisky

Nee, Whisky gaat niet over zuipen. De film is dan ook niet in Schotland gemaakt maar in Uruguay. Maken ze daar films dan?Jazeker, en goede ook.

Iedere ochtend opent de grijze Jacobo Köller het piepende rolluik van zijn tanende sokkenfabriek. En iedere ochtend staat zijn zwijgzaam assistente Marta Acuna al voor het luik te wachten. Ze begroeten elkaar dagelijks op dezelfde manier. Ook de rest van de dag verloopt volgens vaste rituelen. Hij doet het licht aan, zij zet koffie, hij start de sokkenmachines, zij brengt koffie.Dezelfde handelingen, keer op keer.

Sleur.

De fabriek van Jacobo heeft bovendien betere tijden gekend. De machines zijn nodig aan vervanging toe, de lichtknopjes voelen vettig en het rolluik van het raam gaat niet meer open. Goedkope sokken uit Azië bedreigen Jacobo's bestaan. Maar ach, nog even en dan kan hij met pensioen.

Zijn saaie leven wordt bruut verstoord als z'n flamboyante broer Herman uit Brazilië aankondigt om over te komen. Moeder is gestorven en er moet een steen boven het graf.

Jacobo raakt lichtelijk in paniek. Hij wil verhullen dat hij nog altijd vrijgezel is en vraagt Marta om een paar dagen te 'acteren' als zijn vrouw. Als bewijs van hun huwelijk maken ze een foto. Het verklaart gelijk de titel, want in plaats van 'cheese' roepen ze in Zuid-Amerika 'whiskey' voor de camera.

Wat volgt is een heerlijk absurde maar tergend trage komedie waarin de dialogen op een handvol A4-tjes passen en het verhaal vooral door fraai gekaderde beelden verteld wordt. Prachtig is bijvoorbeeld de scène waarin Marta twee bedden naar elkaar toeschuift en Jacobo ze even later weer uit elkaar zet.

Whisky is de tweede film van het talentvolle duo Juan Pablo Rebella (30) en Pablo Stoll (30). Vier jaar geleden debuteerden ze met het succesvolle 25 Watts. De zwartwitfilm over drie jongeren die zich stierlijk vervelen werd bedolven onder de prijzen.

Op het eerste gezicht lijkt Whisky een makkelijke opvolger. Weer drie personen (ouderen dit keer), weer sleur en weer in Uruguay, waar meer dan vijftig procent van de bevolking onder de armoedegrens leeft. Toch is Whisky een veel betere film dan 25 Watts. Niet alleen door de betere techniek en het gebruik van kleur maar vooral ook door het geniale scenario en het aparte (statische) camerawerk.

Ieder detail heeft een functie. Hoe onbenullig ook. Een trouwring die te groot is, een auto die niet start, de dagelijkse plagerijen van de krantenverkoper. Dankzij de herhaling krijgen ze een rol in het verhaal. Maar die herhaling moet je dan wel trekken. Want Whisky is bepaald niet voor iedereen. Net als echte goede whisky trouwens.

Wie van het tragi-komische en absurde werk van bijvoorbeeld Aki Kaurismäki houdt, smult van deze charmante film uit een van de armste landen in Zuid-Amerika. Maar wie de gelikte Hollywood-komedies gewend is, zal Whisky waarschijnlijk veel te traag vinden.