De ‘Miles Davis Of Techno’ is tot op de dag van vandaag een belangrijke spil in de internationale technoscene. Samen met schoolvrienden Kevin Saunderson en Juan Atkins vormde hij de ‘Belleville Three’ en stond hij aan de wieg van de Detroit techno en had hij grote hits met ‘Strings Of Life’ en ‘Nude Photo’. In 1991 stopte Derrick alweer met produceren, maar zijn populariteit is er niet minder om. Op zaterdag 24 september komt hij zijn esthetische draaistijl laten horen op ‘Batbeats’ in het Tilburgse 013.
Tekst: Jesse Voorn
Je bent al heel lang bezig. Hoe zie je de scene nu ten opzichte van vroeger?
Derrick: “Het is een echte zakenwereld geworden, waar veel geld in om gaat. Dat is een nadeel. Maar aan de andere kant is het wel indrukwekkend om te zien dat het zich staande heeft kunnen houden en nu ook op zichzelf staat. De muziek is ontstaan in Amerika, waar ook de beste dj’s vandaan kwamen. Ik had nooit gedacht dat dat ooit zou veranderen. Europa loopt nu ver voor op Amerika en de beste dj’s komen ook hier vandaan. Het is in de States niet zo interessant meer, omdat dance door de popcultuur wordt opgeslokt. Eminem maakt een film, maar er is geen film over Juan Atkins en die zou er wel moeten zijn. Amerika heeft dance nooit echt geaccepteerd.”
Je wordt gezien als een van de drie groten, die techno uitvonden en naar het publiek brachten. Voor veel mensen ben jij nog steeds een god?
Derrick: “Het is te gek om een geschiedenis te hebben, maar ik denk dat het nu nog niet veel voorstelt. We leven nog en we zijn nog niet zo oud dat we geen muziek meer kunnen draaien. Het is daarom ook niet belangrijk. Het wordt later veel belangrijker, over veertig jaar ofzo, als we dood zijn of met pensioen gegaan zijn. Ik ben 42, maar ik zie er nog steeds uit als een jonge man. Het wordt allemaal pas interessant als ik 70 ben. Dan kan ik ook nog op deze dagen terug kijken.”
Waarom doe je dit nog steeds?
Derrick: “Ik blijf op een missie, en die is om elektronische muziek aan iedereen te laten horen. Ik zal er alles aan doen om dat te laten gebeuren. Veel clubs sluiten hun deuren en minder dj’s worden geboekt en de creativiteit in de dance wordt stukken minder. De clubcultuur is totaal veranderd. Ik wil Detroit techno nog steeds in een goed daglicht stellen. Ik wilde nooit een ster zijn. Het ging me altijd om de muziek en op een gegeven moment kwamen die twee samen eind jaren tachtig. Ik zat ineens aan tafel met artiesten als Jazzi B en Boy George en toen wist ik wel dat we iets bijzonders gedaan hadden. De aandacht die Kevin, Juan en ik kregen toen we begonnen was ongelooflijk groot. Ik kan dat nog steeds niet geloven.”
Je bent ook erg vaak in Nederland te vinden…
Derrick: “Dat komt omdat ik het hier te gek vind. Ik kan me mijn eerste optreden in Nederland ook nog goed herinneren. Dat was in 1990 in de Roxy. Ik speelde die avond een plaat en iedereen ging helemaal los. Sindsdien ben ik verliefd op Holland en dat is nooit opgehouden. Ik heb vanaf 1992 zelfs twee jaar in Amsterdam gewoond, in de Jordaan.”
Mensen zeiden in het begin dat techno en house niet lang zou bestaan. Heb jij er altijd in geloofd?
Derrick: “Absoluut. In Amerika is het ondergesneeuwd en hebben de mensen geen flauw benul van wat er in die scene gebeurt, maar ik ben blij dat het in Europa een thuis gekregen heeft. Het is nu gelijkgetrokken met andere stromingen en het staat op hetzelfde niveau als hiphop, rock en pop. Daar zal het waarschijnlijk ook wel blijven. Ik denk niet dat techno, clubmuziek of house over een paar jaar nog zo genoemd worden. Die benamingen zullen uiteindelijk verdwijnen en alles zal dance gaan heten. Op die manier zal het blijven bestaan.”
Tegenwoordig is de tendens dat je plaatjes moet maken om mee te blijven draaien. Waarom zijn mensen nog steeds zo in je geïnteresseerd?
Derrick: “Ik weet het niet. Ik denk dat ik heel eerlijk ben in mijn muziek. Als ik draai dan stel ik mezelf bloot aan het publiek. Als je eerlijk bent tegenover mensen dan zijn ze eerlijk terug. De dansvloer is de enige plaats waar mensen niet liegen, omdat hun reactie en de energie uit hun hart komt. Als je danst dan vertel je de waarheid. Ik draai ook voor diegenen die willen dansen, nou ja, ik draai in de eerste plaats voor mezelf trouwens. Het is een erg egoïstisch beroep, ik zal niet tegen je liegen. Maar ik wil mensen laten voelen welke platen ik te gek vind. Ik zie de mensen die aan de zijkant staan en niet dansen niet eens.”
Je hebt al bijna vijftien jaar geen muziek meer gemaakt. Gaat het er nog een keer van komen?
Derrick: “Ik zal zeker nog een keer een plaat maken, ik weet alleen niet wanneer. De meeste muziek is tegenwoordig niet erg origineel. Als BMW een coole auto maakt, dan willen Audi en Mercedes ook zo’n coole auto maken. Wanneer iemand een vette track maakt, dan willen anderen die ook maken. Iedereen wil hetzelfde. Ik richt me nu eerst op mijn label Transmat. Het afgelopen jaar was erg zwaar. Ik ben veel geld kwijt geraakt en moest al mijn artiesten laten gaan. Ik wil het nu weer nieuw leven inblazen.”
Wat is nou de kracht van Detroit techno?
Derrick: “Detroit is totaal niet sexy en de stad ligt ook niet echt goed op de wereldkaart. Het is niet de plaats waar die muziek vandaan zou moeten komen, dus het zal altijd een mystery blijven waarom dat wel het geval is. Het is er koud en industrieel en het is ver weg van het episch centrum van de dance. Het is totaal geen coole plaats. De Jedi Knights uit Star Wars zouden er moeten trainen. Ik ben er maar 100 dagen per jaar en mijn label is er gehuisvest. Maar ik vind het fijn om er steeds terug te komen, om weer tot mezelf te komen en opnieuw te beginnen. Dat heb ik nu en dan nodig.”
Derrick May draait op zaterdag 24 september op Batbeats, samen met Benny Rodrigues, Dirk Dali, Brazilectro en Amos Del Ritmo.