René Passet's filmreview: Non Ti Muovere

Vaak kun je aan de openingsscène al zien of een film goed wordt of niet. Die van Non Ti Muovere (Italiaans voor 'beweeg niet' of 'ga nergens heen') is helemaal top. De camera hangt recht boven een kruispunt. Het pist van de regen. Langzaam komen we dichterbij. We zien een paar ambulancebroeders, een brancard, een rode brommerhelm met los riempje. Langzaam loopt de helm vol met regenwater.

Het is een prachtig shot, geregisseerd door Sergio Castelitto, die ook het scenario schreef en de hoofdrol speelde. Hij is de vader van het vijftienjarige meisje dat zojuist is verongelukt op een regenachtig kruispunt in Rome. Timoteo is daarnaast succesvol arts in een plaatselijk ziekenhuis.

Terwijl zijn dochter met hersenletsel in dat bewuste ziekenhuis voor haar leven vecht, schiet het leven in talloze flashbacks aan de vertwijfelde dokter voorbij.

Vijftien jaar eerder kwam hij met motorpech stil te staan in een buitenwijk van Rome, waar hij Italia (Penélope Cruz) ontmoette. Het begin van een onstuimige en onmogelijke relatie tussen twee compleet verschillende mensen. Italia is schoonmaakster en woont in een armoedig oranje huisje temidden van half afgebouwde flats. Timoteo is maatschappelijk succesvol, heeft een prachtig huis aan de kust en een beeldschone vrouw (Claudia Gerini).

Het begin van de relatie is nogal heftig. Timoteo verkracht Italia, die dat echter verrassend laconiek opneemt. Ze blijven elkaar zien en langzaam ontstaat er iets van een relatie. Italia legt zich neer bij haar ondergeschikte rol. "Kom eens per maand, eens per jaar desnoods. Maar blijf me zien", drukt ze haar overspelige minnaar op het hart. Lange tijd lukt dat, maar natuurlijk strooit een zwangerschap roet in het eten.

Wat begint als een mooie, pure film mondt uit in een melodrama dat regelmatig op het randje balanceert. Zo nemen de minnaars maar liefst drie keer afscheid van elkaar en is er de clichéscène waarin de arts door de stromende regen op zoek gaat naar z'n meisje. De film bevindt zich gelukkig dan al ver in blessuretijd.

Want het grootste deel van Non Ti Muovere is wel de moeite. Er wordt sterk in geacteerd. Niet alleen door Castelitto maar zeker ook door Cruz, die in Europese films altijd veel beter speelt dan in de Hollywood-producties waar ze op moet draven. Om een overtuigend arm meisje te kunnen spelen kreeg ze een nepneus op en een kunstgebit met spleetjes in en leerde zichzelf een heel curieus loopje aan. Slechte oogschaduw en hoge hakken doen de rest.

Verder zijn de fotografie en het camerawerk om door een ringetje te halen en gaf Castelitto de details veel aandacht. Kortom, een hele behoorlijke Italiaanse film.

René Passet