Filmreview: A Tale Of Two Sisters

Psychologische horror uit Zuid-Korea, waar de laatste tijd opvallend goede films vandaan komen. A Tale Of Two Sisters ligt in het zelfde duistere steegje als Japanse griezelaars zoals Ringu, The Grudge en Dark Water. Niets is wat het lijkt, alle hoofdrolspelers dragen geheimen met zich mee en het decor biedt duizend aanwijzingen voor onheil.

In A Tale Of Two Sisters is dat decor een Laura Ashley-achtig landhuis, dat vol staat met antieke meubels, geheimzinnige kasten en behangen is met een griezelig groene tint. Zo'n huis waar een plasmascherm of digitale telefoon vreselijk out-of-place zijn.

De bleke meisjes Su-Mi en Su-yeon zijn net ontslagen uit een psychiatrisch ziekenhuis, waar ze om onduidelijke redenen verbleven. Eenmaal thuis wordt het zwijgzame tweetal opgevangen door hun verstrooide, sukkelige vader en kille stiefmoeder. Het duurt overigens even voordat je door hebt dat het om een stiefmoeder gaat, want regisseur Ji-Woon Kim neemt alle tijd om de lijnen van zijn verhaal uit te zetten.

Typisch Aziatisch, en niet iedereen zal het geduld kunnen opbrengen tot de onverwachte finale. Toch doen, want A Tale Of Two Sisters zit slimmer in elkaar dan je denkt. De film draagt een zelfde soort geheim met zich mee als The Sixth Sense, en het zou flauw zijn om dat te verklappen.

In ieder geval heeft de modderige geestverschijning die in de slaapkamer van de strijdlustige Su-Mi verschijnt ermee van doen. En wie beukt er op de muren middenin de nacht, of verstopt zich onder het aanrecht (in een van de huiveringwekkendste scènes die ik zag dit jaar)? Zeker in de eerste helft van de film zijn dat soort angstaanjagende momenten schaars. Toch lukt het Ji-Woon om een constant aanwezig unheimisch gevoel boven A Tale Of Two Sisters te laten hangen. En dat is knap. Wat heeft het gekooide vogeltje er bijvoorbeeld mee te maken? En de zure vruchtjes die Su-Yeon aan het begin van de film uit de tuin eet? Misschien niks, misschien alles.

Tegen de finale pakt de regisseur uit met een paar clichés als bloed onder de vloer en schuddende kasten. Even dreigt het mis te gaan, maar het konijn uit Ji-Woons hoge hoed (of liever gezegd het mysterieuze lijk in de jutten zak) stelt niet teleur.
Hollywood heeft zich al gemeld heeft voor een remake. Zie nu het origineel en verbaas je volgend jaar over het gebrek aan subtiliteit bij de Amerikaanse versie.

Review door René Passet