René Passet's Filmreview: Primer

Partyscene Redactie | 8 juni 2005
headlines





Op internet wemelt het van de nieuwsgroepen waarin voor- en tegenstanders van Primer elkaar in de haren vliegen. En ook de filmrecensies die tot nu toe verschenen van Primer wisselen sterk. Dat is goed, denk ik dan. Een film die zulke sterke reacties oproept, kan haast niet slecht zijn. Niet echt slecht.

Dat is Primer ook niet. Maar het debuut van de Amerikaanse regisseur Aaron Carruth is zeker ook geen meesterwerk, ook al won hij in 2004 verrassend de hoofdprijs op het Amerikaanse Sundance-festival.

Gemaakt met een budget voor een goede tweedehandsauto is het logisch dat de beelden regelmatig onscherp zijn, het geluid vaak waardeloos en dat de acteurs acteren als stijve wetenschappers. Nou zijn ze dat ook, want de acteurs blijken schoolvrienden van de regisseur, die wiskunde studeerde en later werkte in de softwarebusiness.

Carruth gaf zijn baan op voor Primer. Een film over vier knutselaars die in een garage in Dallas een apparaat bouwen waarmee de zwaartekracht beperkt kan worden. Twee van de vier ontdekken dat de doos nog meer kan. Ze bouwen in het geniep twee grotere versies, die ze verstoppen in zo'n moderne citybox aan de rand van de stad.

De aanvankelijk saaie, in vlakke kleuren gedraaide film (het lijkt wel een Microsoft-reclame) verandert dan snel in zo'n intrigerende maar vervelende Rubick-kubus, waaraan je vruchteloos kunt blijven draaien tot je een ons weegt. Nou was ik vroeger waardeloos in wiskunde en die kutkubussen, maar het komt hierop neer: Abe en Aaron ontdekken een soort primitieve manier van tijdreizen.

Wat zou jij doen als je kon tijdreizen? Handelen met voorkennis natuurlijk! Het tweetal speculeert er lustig op los op de aandelenbeurs, maar raakt al snel in de problemen. Die zijn deels lichamelijk van aard (bloedneuzen, duizeligheid), maar ze lopen ook tegen hun eigen dubbelgangers aan. Een lastig bij-effect van het tijdreizen. Tegen die tijd ben je als gemiddelde kijker allang het spoor bijster. Toch blijf je gebiologeerd. En je wil ook niet toegeven dat je eigenlijk te dom bent om het te snappen.

Wees gerust, het scenario van Carruth (die ook cameraman, acteur, producent, editor en componist van de filmmuziek was) bevat net zulke rimpels als die op je voorhoofd. Door het beperkte budget kon hij shots niet opnieuw maken, hetgeen hem tijdens de montage van de film behoorlijk opbrak. Het verklaart de gaten in het verhaal, al betwijfel ik of meer uitleg ook meer duidelijkheid had gegeven.

Naar die uitleg kun je toesurfen op het Internet. Want het rammelende en wonderlijke Primer heeft naast een hoop kritiek ook grote bewonderaars. Tot welke groep behoor jij?

Bezoek het officiële Primer-forum

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws