René Passet's filmreview: Sideways

Deze filmrecensie is geschreven met een goed glas rode wijn. Dat mag, want Sideways GAAT over wijn. En over mensen. Sukkels zelfs, maar wel sukkels waar je van gaat houden. Hopelijk zien ze dat in Hollywood ook zo, en wint de film van regisseur Alexander Payne volgende week bij de Oscar-uitreikingen een paar gouden beeldjes. Zoniet, dan zijn ze daar stekeblind. Want Sideways is een geniale film.

Wel eentje die zijn schoonheid subtiel prijs geeft. En zeg nou zelf, een film over twee mislukte veertigers die een weekje gaan golfen en wijnproeven, klinkt natuurlijk ook niet echt opwindend. Toch lukt het Payne om je ruim twee uur te laten genieten van zijn bitterzoete komedie. Op de een of andere manier brengt de Amerikaan het beste in zijn acteurs naar boven. Dat bewees hij eerder met Election en About Schmidt, waarin Jack Nicholson als verbitterde gepensioneerde schitterde. In Sideways is het Paul Giamatti die de show steelt als de sukkelige leraar Engels en mislukte schrijver Miles.

Hij neemt zijn studievriendje Jack (een sterke rol van Thomas Haden Church) een weekje de wijnvelden in, als cadeautje vlak voor Jacks huwelijk. Ook Jack heeft niet uit het leven gehaald wat er in zit, maar zit ernstig in de ontkenningsfase.

Ooit was hij tv-acteur, maar tegenwoordig is zijn stem alleen nog te horen in reclames. Zijn looks zijn niet meer wat ze geweest zijn, maar werken nog altijd bij de vrouwen als Jack zijn charmes in de strijd gooit. En dat doet hij, want Jack wil neuken. Nog één keer goed van bil, voordat hij in het huwelijksbootje stapt. Terwijl Miles eigenlijk alleen maar wil golfen en wijnproeven. Dat levert natuurlijk spanning op. Zeker als er twee mooie vrouwen opduiken.

Wat de film zo goed maakt, is de herkenbaarheid. Zowel Miles als Jack zijn verre van perfect. Zo zien we Miles aan het begin van de film terwijl hij wakker gebeld wordt. "Ik ben al onderweg", jokt hij vanuit zijn chaotische appartement. Waarna we hem rustig zijn koffers zien inpakken, een boekje zien lezen op de wc en een ontbijtje scoren bij het plaatselijke tankstation. Uren te laat arriveert hij op zijn afspraak. Dat soort dingen doen we allemaal wel eens, toch?

Ook geweldig is de woedeuitbarsting van Miles als hij hoort dat zijn ex-vrouw opnieuw gaat trouwen. Volledig verkankerd rent hij de wijnvelden in, struikelend, fles in de hand. Onderaan de heuvel streelt hij een tros druiven. Alleen in wijn vindt Miles nog geluk. Een even hilarische als aandoenlijke scène.

Je begrijpt zijn verdriet. En vergeeft Miles zelfs dat hij eerder een paar honderd dollar uit het sokkenkastje van zijn moeder ontvreemdde. Er zitten bittere een droevige momenten in Sideways. Maar er valt ook enorm veel te lachen. "No going to the darkside tonight", waarschuwt Jack zijn vriend Miles, voordat ze het restaurant binnengaan voor wat een geforceerd gezellige avond met twee vrouwen moet worden. Het is allemaal zo herkenbaar.

Sideways is een pareltje, een ontroerende en grappige mensenfilm zoals ze tegenwoordig nog maar weinig worden gemaakt in de VS.