René Passet’s filmreview : One Perfect Day

Veel goede films over house zijn er niet. In Nederland komen we niet verder dan Naar De Klote. Een kleurrijk maar dramatisch slechte film uit begin jaren negentig.
One Perfect Day werd gemaakt in Australië. Dat wekt argwaan, want noem maar eens drie Australische dj’s of dance-artiesten. Lukt je niet. Toch staan in de clubs in Sydney of Melbourne ieder weekend tienduizenden mensen te dansen. Daar werden ook de party-opnames gemaakt voor One Perfect Day, waardoor de film een authenticiteit heeft die andere housefilms vaak ontberen.
Het verhaal is vrij simpel. Hoofdpersoon Tommy Matisse studeert klassieke muziek in Londen en sleept zijn MiniDisk met microfoon overal naartoe voor straatopnames. Daarin gaat hij ver. In de openingsscène laat hij zich plat op de treinrails vallen terwijl er een Intercity over hem heen dendert.
Zijn 16-jarige zusje Emma, bij moeder in Australië achtergebleven, lijkt daadwerkelijk levensmoe. Op haar verjaardag, die ze viert met Tommy’s vriendin Alysse Green, neemt Emma na een XTC-trip een overdosis coke en sterft. Haar gele platenkoffer en twee Technics-draaitafels blijven achter als stille getuigen van een gedeelde liefde voor muziek. Overigens ooit een 16-jarige met twee draaitafels van € 600 gezien?
Broertje komt terug en besluit zijn viool te verruilen voor een mengpaneel. Dat had Emma vast zo gewild. "Ik wil iets duurzaams scheppen", is zijn simpele motivatie. Het is op dat moment dat het rammelende script behoorlijk uit de bocht vliegt. Zo draait Tommy in luttele weken op feesten van 5000 mensen en ligt iedereen aan zijn voeten. Yeah right.
Ook de rol van dopedealer en clubeigenaar Hector Lee is een karikatuur. Iedereen met een beetje mensenkennis kan van kilometers afstand zien dat die gozer in zijn paarse flanellen shirt hartstikke fout is. Toch valt Tommy’s vriendin (met schuldgevoel over de dood van Emma) als een blok voor ‘dope-swami’ Hector, die haar natuurlijk snel de afgrond in trekt.
De soundtrack van One Perfect Day is er eentje om je vingers bij af te likken. Met muziek van Underworld, Lamb en Laurent Garnier. Jammer alleen dat hun nummers chaotisch door de film zijn gemixt en vaak bruut worden dichtgetrokken. Waardoor veel van de muzikale potentie verloren gaat.
Is er dan helemaal niets goeds te melden over deze Australische film? Toch wel. Zo vergoedt het goede acteerwerk veel. Vooral Leeanna Walsman als Alysse maakt indruk. Maar ook de overige jonge Australische acteurs spelen sterk.
Volwassenen spelen in het verhaal slechts een bijrol. Een muziekleraar die een complimentje geeft, een moeder die glimlachend gaat slapen als haar jonge dochter na middernacht gaat stappen en een zingende straatzwerfster die een optreden van Tommy kleur geeft. Maar de kids maken het verhaal. House is tenslotte een jongerencultuur.
Daarom is het jammer dat de uiteindelijke boodschap van de film er eentje van volwassenen is. 'Drugs zijn slecht en er komt alleen maar narigheid van'. Regisseur Paul Currie steekt zijn vingertje priemend in de lucht en vergeet gemakshalve de nuance. Een gemiste kans. Het Nederlandse partypubliek zal schamper lachen over het stereotiepe beeld dat Currie schept over dope en de danscultuur. Zijn film is een half geslaagd project, dat het echter niet haalt bij veel andere muziekfilms. Daarvoor bevat het script teveel clichés en is de soundtrack te chaotisch.