Film By The Sea. Zoute en zoete films voor de lucky few

"Wij willen graag naar een romantische film." Een hoogblonde vrouw kijkt met een vragend gezicht naar het kassameisje van Pathé. "Sorry mevrouw, er draaien deze week alleen maar van die filmhuisfilms", antwoordt die doodleuk. Het illustreert haarfijn dat het filmfestival Film By The Sea in de blockbuster-fabriek in Scheveningen eigenlijk op de verkeerde plek zit.
Normaliter komen in het acht zalen tellende complex tegenover het statige Kurhaus vooral klanten voor popcornfilms als Torque, Catwoman en Mean Girls en nu draaien er ineens 'moeilijke films'. Zeggen ze. Zegt ook het kassameisje. Maar het kassameisje kent het programma niet, anders had ze de hoogblonde mevrouw naar Amadeus, The Directors Cut kunnen sturen. Of romantische Hollywoodfilms als Before Sunset van Richard Linklater en Eternal Sunshine of the Spotless Mind van Michael Gondry.
Nu werden een week lang vaste klanten weggestuurd en lieten filmhuisklanten het ongezellige Pathé-theater grotendeels links liggen.
Jammer, want Film By The Sea is een prima festival met een goede programmering vol toegankelijke en laagdrempelige films. Het hoofdfestival was afgelopen week in Vlissingen maar Scheveningen deed ook vier dagen mee. Waardoor je 's ochtends om elf uur al in een donkere bioscoopzaal kon zitten, als je dan wilde.
Dan zat je wel in een vrijwel lege zaal, want in tegenstelling tot het uitpuilende Internationale Filmfestival van Rotterdam kon je in Scheveningen al je uitgekozen films ook echt zien. Zonder te struikelen over het bordje 'uitverkocht'.
In de avonduren was het wat drukker. Vooral bij Musica Cubana, de opvolger van Wim Wenders Buena Vista Social Club. Opnieuw een muziekfilm, dit keer met een stel jonge Cubaanse muzikanten na het succes van de vrolijke bejaardenfilm uit 1999.
Ook drukbezocht was Motorcycle Diaries, met lekker ding Gael García Bernal als een jonge Ché Guevara. Geen politieke film maar een roadmovie over twee jongens die op een oude Norton-motor door Zuid-Amerika trekken. Af en toe lijkt het wel een VVV-promotiefilm maar vaak ook is het genieten van de gekke avonturen en harde ontberingen die de twee onderweg meemaken. Pas eind november is de film in Nederland te zien.
Net zoals Coffee and Sigarettes, de nieuwste film van Jim Jarmusch, regisseur van Smoke, Ghost Dog, Way of the Samurai en Dead Man. Fans van de Wu-Tang Clan moeten nog bijna drie maanden wachten voordat ze hun helden op het grote doek kunnen zien. De illustere hiphop-formatie speelt mee in de serie korte zwartwit-filmpjes van Jarmusch, zelf fanatiek roker en koffieverslaafd. Zo niet RZA, die als enige in de film geen koffie maar thee drinkt. Terwijl Bill Murray als cafeïnejunkie rechtstreeks uit de koffiepot lurkt. De scène met Murray en de Wu-Tang is een van de leukste fragmenten in een verder matig tussendoortje. Jarmusch kan veel beter.
Zo zagen we als filmverslaafden minstens tien nieuwe en vaak goede films op een festival dat veel meer bezoekers verdient. In Scheveningen dan, want de bezoekcijfers in Vlissingen schijnen veel beter te zijn.
Wellicht als het festival Film Near Het Binnenhof had geheten en in het centrum van Den Haag was gehouden dat het met de sfeer en de bezoekcijfers beter was afgelopen. Maar met de programmering was weinig mis.

René Passet