René Passet’s filmreview: I, Robot

Deze week werd bekend dat je in Amerika voor 5000 dollar je eigen robot met gezicht naar keuze kunt laten thuisbezorgen. En dan schijn je er nog seks mee te kunnen hebben ook. Een soort cybernetische opblaaspop dus.
Met de robots die rondwandelen in I Robot wil je geen seks hebben, kan ik je verzekeren. Maar ze zien er wel strak uit. Na twee succesvolle films (The Crow uit 1994 en Dark City uit 1998) had regisseur Alex Proyas dan ook een enorme zak geld tot zijn beschikking.
De computeranimatie (CGI, zeggen ze in de States) van I, Robot ziet er nog gelikter uit dan recente digitale kunstwerkjes als Troy, Spiderman 2 en The Day After Tomorrow. Als je de robots tussen de mensen op straat ziet lopen in de film sta je er niet eens bij stil dat ze er later in gemonteerd zijn. Ook de gezichtsuitdrukkingen van robot-hoofdrolspeler Alan Tudyk (Sonny) zijn verbluffend knap gemaakt. Toch maakt goede CGI nog geen goede film. Zoals een draak als Van Helsing bewijst.
De potentie van I, Robot snelde de film al maanden geleden vooruit. Eindelijk een verfilming van een van de invloedrijkste boeken van sciencefiction-schrijver Isaac Asimov. Zijn robot-roman uit de jaren veertig is een standaardwerk. Elementen uit de negen korte verhalen van dat boek zie je terug in de Star Wars-films, alle Star Trek-series, en talloze andere sciencefiction-films. Een robot zal geen ander mens doden, is een van de drie robot-wetten die Asimov bedacht.
Als een belangrijke Amerikaanse wetenschapper in het Chicago van 2035 door een val uit zijn kantoor om het leven komt, denkt dan ook niemand aan moord. Behalve Will Smith. Als de cynische en achterdochtige rechercheur moordzaken Dell Spooner (wat speelt die jongen toch vaak politieagenten) vertrouwt hij die blikken machines met hoofden als luciferkopjes voor geen cent. (Het is iets uit zijn jeugd). Terwijl robots toch de normaalste zaak van de wereld zijn over dertig jaar. Ze maken je huis schoon, laten de honden uit en bezorgen de post.
Nog eventjes, en ieder huishouden heeft zijn eigen robot. De lancering van het nieuwste model NS-5 is aanstaande. Het moet de 'big bang' voor robotfabriek US Robotics (maakte die vroeger geen modems?) worden. De parallel met de hegemonie van Microsoft is gemakkelijk gemaakt en natuurlijk is directeur Lawrence Robertson de kwade genius achter de verdachte dood van zijn belangrijkste robotgeleerde. Deze 'rijkste man ter wereld' heeft immers een potentieel robotleger achter de hand.
Gelukkig is het script, geschreven door Jeff Vintar en Akira Goldsman, net iets origineler dan dat. Al gaat de maatschappelijke boodschap grotendeels verloren in het hyperkinetische geweld van het laatste half uur, waarbij agent Spooner met hulp van de opstandige robotpsycholoog (!) Suzan Calvin (Bridget Moynahan) zich schietend (zucht..) door de slechteriken worstelt.
Will Smith speelt in I, Robot opvallend ingetogen voor zijn doen. Rolt er normaal bij iedere tweede zin een grap over zijn lippen, dit keer blijft het aantal wise-cracks beperkt. Als verbeten agent met een voorliefde voor old school (hij draagt ‘vintage’ Converse All Stars uit 2004, luistert naar Stevie Wonder en heeft een ouderwetse, niet-spraakgestuurde stereotoren) komt hij overtuigend over.
Grappig zijn ook de nieuwigheidjes van de toekomst. Zo is het gele afzetlint van de politie in de toekomst holografisch, kun je achter het stuur van je volautomatische auto op de snelweg gewoon de krant lezen en is het zelfs strafbaar om eigenhandig te sturen.
Uiteindelijk is I, Robot gewoon een gelikte Hollywood-productie, die leentjebuur speelde bij intelligente sciencefiction-films als Minority Report, Artificial Inteligence en Starship Troopers. Zo'n film waarbij het prima popcorn eten is, en waarin je binnen vijf minuten al drie A-merken voorbij ziet komen. Zo ben je na afloop van de spectaculaire tunnelscène -waarin robots de auto van Spooner proberen te slopen- overtuigd van de veiligheid van Audi.
De verpakking is van I, Robot spectaculair. Maar na afloop blijf je met het knagende gevoel zitten dat er veel meer uit de visionaire robotfilosofie van Asimov te halen was geweest.