René Passet's Filmreview : Octane

Paul en Phil Hartnoll, de Londense technobroertjes Orbital, hadden in het verleden bepaald geen geluk bij het uitkiezen van films waar ze soundtracks voor verzorgden. The Beach, The Saint, Event Horizon: allemaal flopten ze jammerlijk. Vaak waren de soundtracks zelf wel de moeite. Dat geldt ook voor Octane, van regisseur Marcus Adams (die indruk maakte met zijn debuutfilm Long Time Dead van een paar jaar terug). Orbital schreef een handvol griezelige en donkere ambientnummers waarbij de seriemoordenaars als het ware uit je speakers kropen als je eventjes niet oplette. Die film wil je zien, denk je dan.
Het decor voor Octane is in ieder geval griezelig genoeg. Vrijwel de hele film speelt zich 's nachts af, op en langs de snelweg. Slecht bezochte wegrestaurants met een jaren-vijftig-sfeertje, lege parkeerplaatsen en de onvermijdelijke nachtelijke verkeersongelukken. Met dat laatste begint de film. Twee mensen proberen een verongelukte man uit zijn verwrongen auto te redden. Tenminste, zo lijkt het. Totdat de echte ambulance in aantocht is. Ineens krijgt het kermende slachtoffer een stuk tape over zijn mond en wordt ruw uit zijn wagen getrokken.
Niet veel later volgt een ontmoeting tussen de twee geheimzinnige mensen en de hoofdrolspeelsters: de kersvers gescheiden moeder Senga (Madeleine Stowe) en haar puberende dochter Natasha (Mischa Barton). Mama en haar dochter krijgen ruzie, waarna Natasha er met de hippie-achtige liftster (Bijou Phillips) vandoor gaat. Mama Senga zet hyperventilerend de achtervolging in, en weet al snel niet meer of wat ze ziet nu echt is of een gevolg van de vele uppers die ze slikt. Zo wordt ze een paar keer aangesproken door een new age-guru die ze op televisie ziet, krijgt ze hulp van een zwijgzame gozer die in een sleepauto opduikt en blijkt de politieagente die ze aanklampt ook in het complot te zitten. De dochter gaat zich ondertussen te buiten aan drugs, bloedrituelen en drank, in het glimmende binnenste van een voortdenderende tankauto. Je begrijpt het al, langzamerhand wordt het verhaal steeds onwaarschijnlijker, om in de bloederige finale gierend uit de klauwen te lopen.
Jammer, want het eerste uur van Octane is echt de moeite. De sfeer is paranoïde en surrealistisch tegelijkertijd. Een beeld dat nog versterkt wordt door het blauwe en gele licht dat telkens weer angstaanjagende cirkels op de voorruit tekent. Mensen duiken plotseling op en verdwijnen net zo snel weer, waarbij Orbitals soundtrack de griezelige sfeer enorm versterkt.
Mijn advies: stop na een uur met kijken. Dan blijf je wel met vragen zitten maar die worden in het krankzinnig slechte slot toch niet beantwoord.

Octane is nu te huur op dvd en video