Concert Basement Jaxx

Natuurlijk, we wisten al van hun platen dat Felix Buxton en Simon Ratcliffe een geheel eigen kijk hebben op house. Hun versie is ruig, overstuurd en brutaal. Luister maar naar een derde album Kish Kash. Meer techpunk dan clubhouse, maar nog altijd extreem dansbaar.

Met een kogelvrij vest tenminste, want hun optreden in het Rotterdamse Nighttown slaat in als een bom. Terwijl buiten de zomerstorm bomen ontwortelde, is binnen al snel iedereen in beweging. Net als op het podium trouwens, want het lijkt in het begin wel alsof het Londense duo voor ieder nummer een nieuwe zanger of zangeres uit de kleedkamers trekt.

De opener is voor Lisa Kekaula, een zwarte zangeres met meer longinhoud dan Roy Makaay. Parmantig rondparaderend op hoge witte laarzen en in een knalroze mini-jurkje wenst ze ons allemaal Good Luck.

Niet snel daarna loeien de sirenes voor hun grote hit Red Alert, woord voor woord meegezongen door de halve zaal, daarbij opgejaagd door het kleine donkere propje Vula Malinga. Verpakt in een soort groene campingsmoking waarin haar grote cupmaat nog beter uitkomt is zij het prototype 'proud to be big'. En groot is ze. Niet alleen haar stem is imposant, maar ze weet ook de hele zaal voor zich te winnen met haar capriolen.
Terwijl Simon Ratcliffe vaker de gitaar dan de synthesizers aanraakt en een fanatieke drummer de computerbeats van extra energie voorziet, verbaast Simon Ratcliffe ons ineens met een alternatieve versie van Seven Nation Army, waar 50 cts In Da Club overheen is geplakt.

Dat soort grappen hebben ze vaker tijdens het optreden. Flarden van andere hitjes. Een paar maten Kelis, de baslijn van The Magnificent Seven van The Clash en het melodietje van Usher. Niks is heilig bij de Basements. Ook onze trommelvliezen niet, want hun opwindende punkhouse wordt knalhard de zaal ingeslingerd, met als hoogtepunt het schreeuwerige pompnummer Where's Your Head At? waarvoor Simon hoogstpersoonlijk achter zijn keyboards vandaan komt en de microfoon grijpt.

Want hun optreden zo sterk maakt is dat Basement Jaxx behalve over veel energie ook over goede liedjes beschikt, die op het podium weliswaar aan nuance verliezen maar moeiteloos overeind blijven.

Tekst: René Passet