René Passet’s filmreview: House Of Sand And Fog

Binnen enkele minuten weet je al dat het fout afloopt in House Of Sand And Fog. Zwaailichten priemen door mist, bomen worden omgezaagd aan de kust terwijl zich daarboven donkere wolken samenpakken.
Daarna is het even puzzelen. Wat hebben de oude, naar Amerika gevluchte Iraanse legerkolonel Behrani (Ben Kingsley) en de eenzame, instabiele, ex-alcoholverslaafde Kathy (Jennifer Connelly) met elkaar te maken? Langzaam wordt dat duidelijk, want regisseur Vadim Perelman neemt de tijd om zijn karakters neer te zetten en een gezicht te geven. Teveel tijd, want zijn debuutfilm is met ruim twee uur minstens een half uur te lang.
We zien Behrani strak in het pak op het uitbundige huwelijksfeest van zijn dochter. “Hij doet iets bij Boeing", fluistert iemand. De waarheid is minder romantisch. De trotse, stram rechtop lopende man probeert met twee baantjes (overdag is hij wegwerker en 's nachts staat hij in de supermarkt achter de kassa) de luxe levensstijl van zijn gezin te bekostigen. Dat kan zo niet langer, realiseert hij.
Als Behrani in de krant een huis in de executieverkoop ziet staan, grijpt hij zijn kans. Maar het sfeervolle optrekje aan de kust behoort toe aan Kathy, die door de gemeente haar huis is uitgezet omdat ze vergat 500 dollar belasting te betalen.
Voeg daarbij een politieagent met huwelijksproblemen en een allergie voor islamitische buitenlanders en je ziet de problemen huizenhoog opdoemen.
De film is gebaseerd op de gelijknamige roman van André Dubus III. In dat boek, keurig gevolgd door Perelman, hebben allebei de hoofdpersonen zowel sympathieke als nare trekjes, waardoor de kijker beurtelings sympathie voor de één en de ander voelt. Je begrijpt waarom Behrani het huis met vette winst wil verkopen om zodoende de studie van zijn zoon Esmail te kunnen betalen. Maar je vindt het tegelijkertijd logisch dat de snel aan lager wal rakende Kathy haar hutje terug wil, dat ze tenslotte geërfd heeft van haar vader.
Terwijl Kathy een advocaat inschakelt krijgt ze van de politie het advies om niet in de buurt van haar voormalige huis te komen. Dat doet ze toch, waarbij ze zich bovendien aan haar voet verwond. Het zorgt voor een intiem moment. De vrouw van Behrani, die nauwelijks Engels spreekt, spoelt behoedzaam de bloedende vrouwenvoet schoon.
Toch brengt het incident de twee kemphanen nauwelijks nader tot elkaar. De Iraanse kolonel kan niet met geëmancipeerde westerse vrouwen omgaan, blijkt al snel. "In mijn land mag u me niet eens aankijken", bijt hij Kathy toe. Tegelijkertijd is zijn zorg voor zijn rusteloze vrouw en opgroeiende zoon aandoenlijk en ontwapenend.
De schermutselingen, grotendeels veroorzaakt door bureaucratische rompslomp, lijken een hoogtepunt te bereiken als Kathy naast een paar flessen drank ook een jerrycan met brandstof aanschaft. De knalrode jerrycan blijft echter eenzaam achter op het asfalt en de film neemt daarna een verrassende, zij het ongeloofwaardige wending.
Toch is House Of Sand And Fog geen slecht debuut voor iemand die tot nu toe voornamelijk reclamefilmpjes maakte. Goed gecast, prima acteerwerk (vooral van Ben Kingsley en zijn vrouw Nadi (Shohreh Aghdashloo) en mooie duistere fotografie. En actueel bovendien . Want sinds 11 september is Amerika een stuk minder tolerant tegenover buitenlanders en vluchtelingen.
Jammer van het melodramatische slot en de overdaad aan violen die de donkere soundtrack ontsieren.