Het René Passet IFFR Journaal, dag #5

Partyscene Redactie | 28 januari 2004
headlines



Gescheurde kaarten en ledematen
"Wat heb jij hem gescheurd?" die curieuze vraag hoor je regelmatig op de trappen en in de gangen van het Filmfestival. Mijn minder ervaren filmgenoot keek bij die vraag alsof ik zojuist was veranderd in een bloeddorstige seriemoordenaar (zoals de monteur uit de Franse horrorfilm Haute Tension, maar daarover zou meteen meer).

Nee, ik scheur geen kerels in stukken. Wel het rechthoekige kartonnen kaartje dat je als bezoeker bij binnenkomst van de filmzaal keer op keer in je handen gedrukt krijgt. Er staan cijfers in vijf vakjes op, met als extra uitleg dat 1 voor zeer slecht staat en 5 voor zeer goed. Direct na afloop van de film maak je een klein scheurtje in het vakje van je keuze. Simpel, instant filmkeuring. Wel heb ik gemerkt dat je in de roes na een goede film gemakkelijk een hoger cijfer geeft dan dat 'ie eigenlijk waard is.

De euforie van het moment.
Zo vond ik Young Gods van de Finse regisseur J-P Siili achteraf gezien toch geen meesterwerk, al is het zeker een bijzondere film over jongeren die hun seksuele avonturen op video vastleggen en aan elkaar laten zien. Er ontstaat een soort wedstrijd, waardoor de Finse yuppenkids allemaal ongewild over grenzen heengaan. Siili maakt slim gebruik van korrelige beelden afkomstig van bewakingscameras en de DV die de hoofdrolspeler continu in zijn hand heeft. Mooi gemaakt, maar de film mist een echte ziel.

Maar goed, de festivaltaal dus.
"Hoe vond jij hem?", is ook zo vraag. Of de combinatie "Wat heb jij gezien? En Wassut wat?" Tijd om al te diep in te gaan op de antwoorden heb ik eigenlijk niet, want de volgende film in een andere zaal wacht al weer. Wel sla ik enthousiaste tips stiekem op, om ze later in de festivalkrant snel eventjes te scannen of het wat zou kunnen zijn. Zo heb ik het (afgelopen weekend nog bekroonde) Osama uit Afghanistan inmiddels verruild voor de Thaise misdaadfilm Last Life In The Universe. 'Geniaal!' volgens een vriend. Donderdag lezen jullie of die switch een verstandige keuze was.

Zelf geef ik ook tips, graag en veel. In de hoop dat mensen inderdaad gaan kijken.
Bijvoorbeeld naar die superheftige Franse horrorfilm Haute Tension, waarin twee meisjes, een kettingzaag en een knoestige, verweerde monteur schitteren. Clichés als puntje van je stoel en ademloos mogen even, want deze bloedstollende griezelaar hakt er flink in. Ik vergat van schrik mijn broodje, dat anderhalf uur onaangeroerd op mijn schoot bleef liggen. Het blijft een Franse film, en dus is het schokkende geweld in esthetische beelden gevangen. Zelfs het bloed ziet er mooier uit dan in Amerikaanse slashermovies. Maar een half afgesneden vrouwenhoofd dat toch nog een rochelend 'waarom?' over haar lippen krijgt, blijft slikken.

Haute Tension is alleen donderdavond om 23 uur nog te zien op het IFFR.

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws