DJ Fanclub laat zich in de kaart kijken

“Toen was geluk nog heel gewoon!”
Tegenwoordig bestaat Sinterklaas ook nog wel, maar slechts in de fantasie van kinderen en in de portemonnee van de middenstand. De Sint had vroeger altijd van die zwarte helpertjes bij zich. Zwarte Pieten heetten die toen. Die waren héél erg nodig omdat Sint het allemaal niet meer alleen af kon. (ouwe lul?) Dat vonden we gewoon. Logisch toch? En als het waar is dat die Zwarte Pieten door schoorstenen kropen om de kinderschoentjes te vullen met een chocolade muis met groene of gele snot er in, dan was het ook niet gek dat ze zwart werden.
Ja het was vuil werk, maar dankbaar werk!
Iemand moest die oude Sint toch helpen? De Pieten deden dat wat graag en waren hartstikke trots op hun werk! Waarom ze allemaal Piet heetten, i.p.v. Pedro of Mustafa of Achmed weet ik niet. Daar dachten we niet over na. Zwarte Piet heet Zwarte Piet en niet anders. Simpel! Waren er dan in die tijd dat Undercover jong was geen vrouwelijke Zwarte Pieten? vragen jullie lezertjes jezelf af. Nee, die bleven thuis in Spanje om voor de kleine Pietjes te zorgen. Pa Piet stuurde dan wat geld op wat hij hier verdiende met het vuile maar o zo dankbare werk. Iedereen blij? Ja toen was nog iedereen blij! Sterker nog: “Toen was geluk nog heel gewoon!”

“Het Maagdenhuis.”
Ik mocht er afgelopen week en weekend nog éven aan ruiken. Gewone ouderwetse gezelligheid... Het jaarlijks terugkerende TC de Laaier Open Waalwijkse Toep-Toernooi stond weer voor de deur. Lees: Het WK Toepen voor profs!
Als oud inwoner van Waalwijk mocht ik mee doen in het team van de organisator TC de Laaier. Uiteraard heb ik in de week voor de grote wedstrijd in het trainingskamp gezeten. Elke dag toepen. Het trainingskamp was opgeslagen in Café Centraal. Café Centraal heet in de volksmond in Waalwijk “Het Maagdenhuis” aangezien dit Café gedraaid wordt door “de gezusters” die beiden nog niet aan de man zijn, maar toch al wel een respectabele leeftijd (70?) bereikt hebben. Kom op zusjes, het is nog niet te laat! Een café met tafelkleedjes, fraaie oude tapkast. Biljard uiteraard en bier naar keuze: Tap, flesje Heineken, flesje Grolsch of een flesje Oranjeboom. Je zegt het maar. Onder de trainingstoepsessies komt zus langs met een plakje worst. Topsporters moeten goed eten! Als ik beleeft bedank, hoor ik achter me mompelen: “Zeker ziek geweest...?”. Ze moest eens weten... (Ook in de TOP-toeperij hoort doping, net als bij het wielrennen.)

Ja, ja... alweer: “Het Balk-brilletje!”
Zondag was het zover: Het grote Toeptoernooi. 80 deelnemers uit de gehele wereld (Voornamelijk Waalwijk) waren tesamengestroomt in Café “Iets Anders”. De plaatselijke pers, fotograaf van het Brabants Dagblad en Omroep Brabant, was al vroeg in de weer. Ja, het is ook niet niks, zo’n groot evenement in ons éigen Waalwijk. Als iemand van z’n brommer valt is dat al voorpagina nieuws in de Langstraat-editie van het Brabants Dagblad, dus dit toernooi was zeker voorpagina en minstens een halve bladzijde waard! Toen de wedstrijd begon kwam ik met m’n geheime wapen tevoorschijn: “Het Balk-brilletje!” Ideaal “hulp-middel” bij het toepen. Je raakt zelf niet afgeleid door de medespelers, die op slinkse wijze doormiddel van stalen smoelwerken zitten te bluffen dat het een aard heeft. Je kunt vanonder het brilletje je eigen kaarten en de kaarten die op tafel komen zien, terwijl de tegenstander jou NIET in de ogen kan kijken. Wel zo handig als je niet kan liegen, zoals ik.

“We are the champions, we are the champions. No time for loosers...”
Nu nog even het wedstrijd verloop: Ik kreeg 4 kaarten en... Oei, ik weet niet meer welke. Afijn, dat wedstrijd verloop moesten we maar ff laten zitten. Ik en ons team gingen als een speer uit de startblokken. De eerste paar ronden stonden we bijna of zelfs één ronde helemaal boven aan. Eérste dus in het ploegenklassement. Ik zelf 5de, 6de, weer 5de en vervolgens gleden we langzaam af tot de middenmoot. Op een of andere manier is bier wel goed om de eerste paar ronden door te komen, maar daarna mis je toch de scherpte die andere (cola-drinkende) spelers wél kunnen opbrengen.

Uiteindelijk ben ik 17-de geworden van de 80 deelnemers en dat was tevens de beste plaats binnen onze ploeg. Zo, en iedereen die denkt dat ik m’n weekenden niet nuttig besteed, kan de rambam krijgen.

Ik pas!
(Volgend weekend sjoelen...?)

Undercover
(Met dank aan onze sponsor: Peter Claassen, dubbele bedieningen)

Over “vroeger was alles beter” gesproken: Ik heb een foto-tentoonstelling vanaf 8 december in Café Ruyschhof in de Ruschstraat 42 te Amsterdam. Het betreffen hier “vintage” prints van popfotografie tussen 1975 en 1980. Hoezo, word ik oud? De Sint is veel ouder!

(toegevoegd:03-12-2002/15:22)