Oosterse heerschappij bij Paradisco 3000

Ik zou het in een partyreport natuurlijk over de geweldige drank kunnen hebben die in Paradiso geschonken wordt. Over de komische toiletdames of de leuke caipirinha bar achter in de grote zaal. De aankleding, de leuke positie van de dj booth, de goed optredende portiers bij een niet noemenswaardig vechtpartijtje of zelfs de leuke ‘Club Paradiso’ meisjes (met logo). Maar dat doe ik niet.

Simpelweg omdat een zekere japanner (met zonnebril!) roet in het eten gooit. Okino heet de man, en samen met zijn broer vormt hij het duo Kyoto Jazz Massive. Hij bezorgde ondergetekende de avond van zijn leven. Een avond waar deze reporter weken voor nodig heeft om van bij te komen en zijn voorgenomen trip naar Japan wel moet uitstellen. Want stel je voor dat zijn broer er ook nog eens bijkomt?

Een korte introductie. Kyoto Jazz Massive is de Jazzanova van Japan. Ze produceren nu-jazz en zijn grote voorvechters van deze stroming. Hun onlangs verschenen debuutalbum ‘Spirit of the Sun’ is werkelijk een juweeltje en staat bij menig muziekpurist natuurlijk allang in de kast. En zeker in de kast van dj KC The Funkaholic, want het brein achter Kindred Spirits is verantwoordelijk voor het naar Nederland halen van de Japanners.

Terug naar de clubavond, waar beneden de vaste Paradisco 3000 residents Antal & All Out K. doen waar ze goed in zijn. Een lekkere mix van authentieke deep house, detroit techno en zo nu en dan wat broken beats. De heren draaiden soms wel wat mat, maar dat kan natuurlijk ook te maken hebben met het succes van de sympathieke Japanner in de bovenzaal. Want daar wil ik het natuurlijk het liefst over hebben. Geen idee wat de man af en toe draaide (hoorde ik daar zelfs Japanse breakbeat?), maar deep house en nu-jazz voeren de boventoon. Het was druk in de bovenzaal, erg druk. En dat is best knap, want aan het begin van de avond stond de Japanner nog voor enkele mensen te draaien.

Kyoto Jazz Massive draaide de bovenzaal dus vol, met als gevolg dat het beneden natuurlijk wat stiller werd. De man mixte met speels gemak de ene na de andere complexe, maar o zo dansbare plaat aan elkaar. Hij had zelfs nog even tijd om zo nu en dan wat te filmen (het blijft een Japanner natuurlijk). Dit bleek overigens voor zijn ouders te zijn, die graag wilden weten hoe Amsterdam er uitziet. Ik weet wat ze uiteindelijk zullen zien. Vrolijk dansende mensjes met daartussen een dolgelukkige reporter.

Tekst: Gijs van der Togt

(toegevoegd:05-11-2002/09:55)