Report: Reactor en Sound Architecture (18 oktober)

Techno is niets voor mij.Die stelling was ik tot afgelopen vrijdagavond altijd toegedaan. Het is te rauw, te industrieel. Bovendien gaat het me te hard. Na tien minuten ben ik kapot. Daarbij ben ik iemand die van een positieve, vrolijke sfeer houd. Op techno feesten voelde ik die sfeer domweg niet. Te kil, te koud allemaal.En toen kwam Reactor in samenwerking met Sound Architecture. Ik heb vantevoren een kijkje genomen op hun site (www.reactor-events.com). Mijn vooroordelen werden keihard bevestigd. Grauw grijs met een tint geel... Bah. Maar ja, ik had al gezegd dat ik zou gaan, dus op naar de Rotterdamse Now&Wow.. We zouden het wel zien.Het ietwat kille aluminium in combinatie met het zwart maakte van de Now&Wow een compleet andere tent. Nu moet je weten dat ik een echte natuurkunde freak ben. Alles wat met kernenergie te maken heeft, doet mij glimmen van blijdschap. Stel je mijn grijns voor toen we binnenkwamen! We liepen geen danceruimte binnen, maar een freaking REACTOR! De zuilen in de zaal vervulden hun nieuwe functie als regelstaaf met verve en aan de wand flitsten chromen cilinders... De donkere zaal was nog wat kil, maar je kon de potentile energie uitbarsting bijna voelen! Dit kon wel eens iets heel bijzonders gaan worden.We waren nog niet zo gek lang binnen, toen Claude Young zijn set begon. Wat een deceptie. Ik wist het zeker nu. Techno en Macatar: a no-go. Ofwel die gast deed dingen zo geniaal dat ik het niet begreep, ofwel hij liep echt te prutsen... Ik laat het antwoord op die vraag maar even in het midden. Wel viel het me op dat er tijdens zijn set in de reactor weinig warmte werd gegenereerd..Gelukkig vertelde het programma kaartje dat we bij de ingang hadden gekregen (geniaal idee!) ons, dat Billy Nasty zijn electro-experiment zou beginnen in de andere zaal. Nu moet je weten dat een van de vrouwelijke leden van onze groep bijna linea recta weer naar huis was gegaan toen ze hoorde dat Billy electro zou gaan draaien. Maar ze gaf hem, zoals dat ook hoort, een kans. De ingetogen glimlach op haar gezicht tijdens zijn set sprak voor ons allen. Het was geweldig. Experiment geslaagd.Maar mijn held van de avond was zonder twijfel Pascal F.E.O.S. Zijn platen zetten de kettingreactie pas goed in gang. De reactor stond roodgloeiend, de turbines raasden en het stoom siste. Rotterdam stond op zijn kop. Ineens zag ik het. Dat grauwe, dat geel, die lasers, de muziek... Het was allemaal in harmonie met elkaar. Het versterkte elkaar over en weer. De muziek heeft iets industrieels, dat aan de oppervlake misschien kil aanvoelt, maar van binnen brandt en gloeit. Net als een reactor. Koud beton van buiten, maar van binnen een met moeite controleerbare bron van energie. Voorzichtig vraag ik me af of Rotterdam ook niet een beetje zo is. Ik heb rotterdammers namelijk nooit echt begrepen, zie je. Ik was om die reden ook nooit erg gecharmeerd van het uitgaan in Rotterdam. Te ingetogen allemaal. Iedereen ziet er altijd fantastisch uit, maar het lijkt wel of er een rem op zit. Maar nu weet ik wat de Rotterdammers wakker schudt: TECHNO en TECHHOUSE. Onder die kille uitstraling ligt vuur. De sfeer was echt werelds. Iedereen genoot uitbundig.Technasia verzorgde de afsluiting van de avond en deed dat op een goede manier. Naar mijn mening niet zo goed als Pascal F.E.O.S, maar daar waren de meningen binnen onze groep over verdeeld.Ik heb nog slechts een klein puntje van kritiek: De zitplaatsen. Te weinig, te ongezellig, te onrustig en te dichtbij de gloeiende kern. Even bijkomen van al het geweld was echt welkom geweest zo nu en dan. Dat kon niet echt. Het mocht de pret niet drukken. Voorheen tastte ik volledig in het duister als het om techno ging, maar nu...Reactor en Sound Architecture, jullie hebben mijn ogen geopend.THANKS!
Macatar