Report: QlubTempo 10

Lange tijd was het onzeker wr het nu precies heenging met de Hemkade. Maar toen hij eenmaal (definitief tijdelijk) dicht was, rees meteen de vraag: en QlubTempo dan? Niemand wist het, zelfs Q-Dance zelf niet. Men vreesde het eind van een tijdperk…het QT-tijdperk… MAARRRRRRRR… 1 Juni 2002, de dag die hardstyle-fanaten al mnden tevoren in hun agenda hadden vastgeprikt: QlubTempo 10!

De Heineken Music Hall, tempel der housefeesten, was gebombardeerd tot uitwijkplek voor de harderen der aarde. Namen als Kai Tracid, Pavo, Dana, Alpha Twins en Luna kwamen de oortjes van het massaal toegestroomde hardstyle publiek strelen. Ik als onbeschreven hardstyle blad ging er met een volledige open mind heen, hoewel ik een tikkeltje bevreesd was voor een overdosis Londsdale. Dat is namelijk iets wat ik nog nt niet trek (laten we even niet vergeten dat we nog steeds te maken hebben met een van origine uitgesproken clubkutje!). De nacht voorafgaand aan QT lag ik met een dreigende coma in het ziekenhuis (lang leve de suikerziekte), je kunt je dus een idealere voorbereiding op zo’n nacht voorstellen. Dat ik de avond erop alweer in de HMH zou staan had ik zelf ook niet verwacht maar ja, wat kon ik anders? De dokter moedigde me aan om vooral veel te bewegen, zolang ik maar goed naar m’n eigen lichaam zou luisteren…Ok, let’s go! Zo gezegd, zo gedaan. Om 10 uur stond ik (vers uit het ziekenhuisbed) in een nog rustige Heineken Music Hall. Na wat strubbelingen om binnen te komen ("Waar ben je van, de Postbank?"
"Nee, Design Is Funky!"
"Ja, van de Postbank? Hoe heet je?"
"Nee, MARCIA VAN DESIGN IS FUNKY!"
"Ja, van de Postbank?") stortte ik me vol goede moed in het feestgedruis. Over de muziek in z’n algemeenheid heb ik totaal NIETS te klagen. Lekker stevig, al vanaf het begin, en het publiek was er ook duidelijk tevreden mee. Enige minpuntje aan het gebeuren was dat ‘Trance & Acid’ een wel rg populair deuntje leek te zijn… Wat me in area 2 opviel, was het gebrek aan sfeer. Waar het beneden ontzettend mooi en stijlvol gedecoreerd was, had ik boven het gevoel alsof ik in een ziekenhuiswachtkamer stond te dansen (kan iemand zich met mijn gedachtengang identificeren?). Dat is iets wat me bij de HMH wel vaker is opgevallen. De grote zaal doet m’n hart elke keer weer even overslaan, terwijl de kleine zaal ‘het’ net niet heeft… Het logische gevolg was dan ook dat ik het overgrote deel van de avond beneden door heb gebracht. Gezien het feit dat dit slechts m’n tweede hardstyle-feest was, waren de meeste dj’s nieuw voor me. Op Dana en Pavo na, had ik geen van alle ooit eerder meegemaakt. Een slechte eerste ervaring was het in elk geval NIET, ik heb genoten! De toegift trok ik niet meer (op een gegeven moment houdt het op hoor, het kan ook t hard!), maar verder kon ik alles prima bijbenen en de examenspanning werd er via de beentjes flink uitgetrapt. Ik kende Q-Dance alleen van horen zeggen, en van hardstyle had ik tot op heden ook geen kaas gegeten. Een professioneel oordeel zul je dus elders moeten zoeken, maar laat ik het zo stellen: als ik binnen 24 uur van een bijna-dood ervaring naar een spetterend orgasmische ontlading aan energie kan gaan…Heb ik dan een leuk feest gehad?