Breaks, beats en electro op Eurosonic 2002

Wie voor hiphop, disco, house, elektro en groove kwam, kon terecht in de twee zalen van Minerva. In de small hall stond Perplex, de Grote Prijs winnaar van 2001, een anderhalf uur vroeger dan in het programmaboekje stond aangekondigd. Om op voorhand klachten over geluidsoverlast van de bewoners te voorkomen, werd besloten om het tijdschema van het dance-programma om te gooien. Jammer als je dit niet wist en te laat kwam voor de eerste twee optredens, want hier ging al meteen het dak eraf.

‘Respect’ is het woord dat meteen opkomt bij het horen en zien van “The Bays”. Tom Middleton, Simon Smugg, Jamie O’Dell en Nick Cohen & Andy Gangadeen, maken namelijk elektronische dansmuziek dat nooit is geoefend en niet is opgenomen in een studio. Ze produceren terwijl ze spelen, met andere woorden, “The Bays” bestaat alleen op het podium. Elke set verzorgt Andy een basis beat waarop de rest van de band verder bouwt. Met de bassline van Nick en Jamie achter de keyboards kreeg hun muziek steeds meer ritme en body. Gooi er als laatste nog wat soundeffecten en samples bovenop en je hebt een ware elektronische gekte. Vooral bij hun laatste nummer, het absolute hoogtepunt, ging het publiek totaal los. Met vette drum ’n bass bewogen niet alleen de voetjes, maar ook de stokjes van de drummer op een razendsnel tempo.

Uitblazen kon op weg naar de schouwburg, want hier stonden de Britse “Lo Fidelity All Stars”. Meer dan een half uur te laat verscheen de band op het podium. Behoorlijk vervelend, want tijd is kostbaar op een krap geprogrammeerde avond als deze. Een flinke dosis punk en glam kwam voorbij, maar toch miste er iets, want het dak wilde er niet af. Misschien omdat de zaal te groot was? Een andere verhaal was het bij de Franse Dax Riders, die de temperatuur in de propvolle small hall van Minerva behoorlijk had doen oplopen. Cedric Azencoth, Nicolas Berger-Vachon and Olivier Ruel wisten precies hoe ze de dansende menigte met hun opwekkende, superfunky elektro-disco moesten verwennen. Drie kwartier was eigenlijk te kort voor deze jongens uit Frankrijk, want het opgewerkte publiek lustte er wel pap van en aan de Fransen te zien wilden ze nog lang niet naar huis. Na snel overleg met de organisatie mochten ze een toegift spelen. Maar na ‘You Shine On Me’ was het dan ook echt afgelopen met de pret. Een vrouwelijke fan bleef nog een tijdje hoopvol voor het podium staan, maar werd uiteindelijk door haar vriend meegenomen.

Zo spring je van het een in het ander, want in de Main Hall stond SpicyGoat op het punt om op te treden. Uit de speakers klonk een mix van rap, zang, elektronische samples, en bespeelde instrumenten zoals de drums en tamboerijn. Het Londense kwintet wisselde af tussen rustige, groovy nummers tot meer dansbare. Deze band wist de aandacht van het publiek tot op de laatste seconde vast te houden.

Rond twee uur werden de deuren van Minerva gesloten en konden de partypeople nog tot vijf uur door dansen in The Palace. En het was ook werkelijk een paleisje waar Joost van Bellen, Renegade Soundwave en Groovemaster Johnson de laatste uurtjes vol mochten draaien. De club zag er sfeervol uit, met mooie lasershows en balkons met uitzicht op de dansvloer en de dj. Op een groot scherm links van de dj verzorgde Negative Space Cowboys acht uur lang de visuals. Ook hier was het tijdschema omgegooid, want Joost van Bellen verscheen eerder achter de draaitafels dan stond aangekondigd.

Al snel begon de dansvloer steeds voller te raken, want er moest gewoon gedanst worden op deze lekkere groovy UK-garage. Na een uurtje verdween van Bellen tussen de clubgangers en legde Groovemaster Johnson zijn plaatjes op de draaitafel. De eer was aan hem om Eurosonic 2002 af te sluiten, en daar had hij absoluut geen moeite mee. Want tot het moment dat de lichten aangingen, wist hij de stemming er helemaal in te houden.

Tekst: Lide Bosman