Geef een regisseur precies zestig minuten om de dansvloer te overmeesteren. Er zijn DJ's die er langer over doen. In precies een uur tijd veranderde
Paradiso in het toneel voor een heuse Hijack waarin bizarre figuren de hoofdrol spelen. Een tweeling met blauw haar, een opera zingende engel en hevig bloedende ballerina's : allemaal droegen ze bij aan de geboorte van een kaping die het publiek nog lang zal heugen.
Met name de compositie die DJ Lady Aïda voor de voorstelling maakte hield het publiek gevangen. Nog nooit heeft Underworld's Moaner zo surrealistisch geklonken en nooit eerder werd Bam Bam's Where's your child zo visueel als tijdens de door Feri de Geus geregisseerde Hijack.
Van de componist zelf was op het visuele gebied weinig te vrezen: direct na de start van de kaping verdween ze van de dansvloer, om pas een uur later weer terug te keren met een koffer gevuld met bevrijdende knallers. Zo was de gabberversie van Krezip's I would stay ,in tegenstelling tot wat de leeftijd van de zangeres zou doen vermoeden, absoluut ongeschikt voor tere kinderzieltjes. Of de rest van de voorstelling ook zo'n verpletterende indruk heeft gemaakt op de bezoekers is nog maar de vraag.
Vaak leek het erop dat de regisseur niet het publiek maar zichzelf gevangen had genomen door perfect uitgewerkte scènes onnodig af te wisselen met clichés. Het gegijzelde publiek had hier gelukkig weinig boodschap aan en liet zich tot diep in de nacht onder zachte dwang van 138 BPM overmeesteren door de dwingende techno-composities die later op de avond gewoon veranderden in wat in het nachtleven gewoon een hele vette mix heet.
tekst: Tamara Doves